VERZOEKNUMMER

Als ze zelfs in Canada om je foto's vragen, dan kan je bijna niet anders dan toch maar wat te plaatsen. Vooruit dan maar, omdat ik het zelf ook altijd leuk vind om naar foto's op blogs te kijken, hier wat interieurfoto's van wat 'hoeken' in ons huis in de huidige (maar nog niet af !) staat.....


Het eetgedeelte met op de achtergrond de donkere achterwand die vorige week met zweet en tranen behangen is en de open haard die nu ook een kleur heeft....


Nog steeds dezelfde wand (maar op ander tijdstip van de dag dus andere lichtinval) aan de andere kant van de open haard: de zit/tv hoek


Detail van ons leverkleurige 'behaarde' behang


De leeshoek


Zomaar een zitje onder de trap....

100% FRANS

Het moest er toch een keer van komen: De Nederlandse Jeep wilden we houden en dus moest deze omgezet worden naar een Frans kenteken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan en een eerste stap in de goede richting was een verplichte 'APK-keuring' bij de Contrôle Technique. Gisteren ben ik dan ook langs gegaan om een afspraak te maken. Ik kon gelijk blijven en 3 kwartier later stond ik weer buiten met een goedgekeurd rapport en een heerlijke kop koffie achter de kiezen. Dat ging soepel !

Vanmorgen ging ik naar de Sous Préfecture (soort provinciehuis)om de auto en het kentekenbewijs definitief naar Frankrijk over te zetten. Ik had mij in Nederland al in deze ambtelijke materie verdiept en wat informatie ingewonnen op diverse Frankrijk-sites. De meningen waren verdeeld. Waar de één zei : "Begin er niet aan", zei de ander dat het niet zo ingewikkeld was. Ook werd er zeer verdeeld gesproken over welke documenten je nodig had en bij welke instanties je je precies moest melden. De horrorstories waren niet van de lucht en van het verschil in verhalen/ervaringen en advies zou de moed spontaan in je schoenen zakken.

Het was dus spannend vandaag ! Om 9.00 uur trok ik een nummertje met in mijn tas alle papieren die ik meende nodig te hebben. Toen ik om 9.30 uur aan de beurt was, werd ik gelukkig geholpen door dezelfde aardige dame die mij een paar weken geleden ook van een Carte Grise (kentekenbewijs) voor onze andere auto (met frans kenteken) had voorzien. Dit was natuurlijk andere koek maar het was prettig geholpen te worden door zo'n aardig persoon. Alles zag er goed uit en leek in kannen en kruiken. Ik kon weer plaatsnemen in de wachtruimte, zij ging alles verwerken in de computer en ik moest wachten tot ze klaar zou zijn. De 'fluitje-van-een-cent-sms' naar René stond al klaar maar verzenden deed ik nog even niet. Nooit de huid verkopen voordat de beer geschoten is.... En inderdaad, na een aantal minuten werd ik weer bij haar geroepen. Sorry sorry sorry maar ze was vergeten dat ik ook nog een formulier van het belastingkantoor nodig had (BTW verklaring). Ik moest eerst even bellen en daarna langsgaan (3 kwartier rijden). Als een vriendelijk lachende Franse boerin met kiespijn verliet ik het pand weer. Het moest en zou vandaag gebeuren. Ik had mijn zinnen erop gezet en een mooie die mij eraf kon houden.
Thuisgekomen heb ik gelijk gebeld naar het belastingkantoor en ja hoor, men vertelde mij dat ik langs kon komen. Vriend Bram van de Firma TomTom ging onder de arm mee en daar gingen we dan, vastbesloten om met de benodigde papieren huiswaarts te keren. Onderweg kwam ik al adres-doorgevend-aan-Bram tot de conclusie dat het qua tijd allemaal toch wel errrg krap zou gaan worden. Ik moest immers weer om 11.30 uur terug zijn om de kinderen uit school te halen en Bram heeft het meestal wel bij het rechte eind qua reistijd.
Een weg terug was er niet meer, althans niet in mijn beleving. Al denkend hoe ik een en ander op moest gaan lossen, bleef mijn rechterbeen stoïcijns op het gaspedaal hangen. Een antwoord had ik nog niet maar om 10.40 uur kwam ik wel aan op de plaats van bestemming alwaar Bram mij rondjes liet rijden zonder te zeggen dat ik er al was. De besluiteloosheid van Bram irriteerde me en deed mij, na een paar kostbare minuten, besluiten om hem met een druk op de knop de mond te snoeren, de auto te parkeren en zelf maar op zoek te gaan. Het kón niet ver zijn. Een oude dame wees me de weg en hijgend en puffend kwam ik het belastingkantoor binnen. Het was er rustig, er stond 1 iemand voor me. Na een minuut of 5 werd ik geholpen door een Franse dame die mij een formulier gaf en een Franse riedel wat ik allemaal in moest vullen. Het waren veelal technische gegevens van de auto en met behulp van de papieren van de autokeuring kwam ik een heel eind. De Franse dame liep weg met het ingevulde formulier en het wachten begon. Gelukkig kwam ze snel terug, gaf me een papier en zei me dat alles accoord was. Het had geen 5 minuten langer moeten duren. Snel, bij tijd en wijle té snel, zoefde ik weer richting huis alwaar ik 41 minuten later echt ín de bel, het parkeerterrein van school op reed. Die opdracht was in ieder geval volbracht.

Na de lunch ben ik weer teruggegaan naar de Sous Préfecture. Een lange middag lag in het vooruitschiet want de wachtruimte zat helemaal vol. Ik probeerde een plaatsje te krijgen waarbij ik oogcontact kon maken met de dame van vanmorgen en het werkte. Zodra ze me in het oog kreeg, wenkte ze dat ik tussendoor kon komen. Nu was alles dan écht goed en een kwartier later stond ik met mijn Franse kentekenbewijs buiten !
Wat ze ook zeggen over de sous-préfecture elders: bij ons zitten zeer aardige, behulpzame mensen. Vive la France !

De nummerplaten heb ik inmiddels ook laten maken en nu moet alleen nog even een verzekering geregeld worden maar dat is een kwestie van langsgaan bij onze huisbank. Over een paar dagen is dus aan niets meer te zien dat we buitenlanders zijn....zolang we ons mond niet opentrekken dan.

OMA LIESJE IN TOWN

De regelmatige lezer zal het opgevallen zijn: er is al een week verstreken sinds het laatste blogbericht. Dit komt omdat Oma Liesje er deze week is en we hebben gewerkt als paarden !! Ten eerste is de hele achterwand behangen. Het was een hels karwei met het patroon in het zware behang en de donkere kleur waardoor naden onmiddellijk op zouden vallen, maar het zit erop en het ziet er (vinden wij zelf) geweldig uit !
Verder moesten alle gordijnen korter gemaakt worden en daarvoor moest eerst de naaimachine nog gevonden worden in één van de onuitgepakte dozen in de garage.

Het verhuisbedrijf blonk (zo is inmiddels gebleken) niet uit in 'inpakken' en eerder kwamen wij dan ook vreemde zaken tegen. Om een paar voorbeelden te noemen : diverse dozen die "ondersteboven" waren ingepakt. Je maakt een doos open en kijkt tegen de onderkant van een openstaande schroevendoos aan.....of een doos met daarin gepropt een aantal jassen uit de garderobekast en daartussen vind je een halve fles koelvloeistof..

Gelukkig heeft dit alles vooralsnog geen vervelende gevolgen gehad behalve een paar hartgrondige verwensingen als het een omgekeerde doos met klein materiaal betrof.
De naaimachine, waar we aanvankelijk naar op zoek waren, had ik er echter nog niet mee gevonden. Nog één keertje gingen de dozen door mijn handen en ja toch: onder de oude stofzuiger stond de naaimachine. Vreugde alom want nu kon het werk toch afgemaakt worden. Door alle activiteiten had ik weer een klus-boost gekregen en heb ik me vervolgens ook gelijk gestort op de salontafel. Deze tafel is in de laatste weken in Nederland nieuw gekocht maar met een wit onderstel (er was geen zwart exemplaar). Aangezien de tafel volledig voldeed aan alle wensen heb ik hem toch maar gekocht met het voortvarende idee om het onderstel zelf zwart te verven. Enthousiast was ik eraan begonnen maar er was iets vreemds met de ondergrond van de tafel waardoor mijn verf niet goed had gepakt en de zwarte laag er bij de minste aanraking af bladderde.
Vanwege tijdgebrek in de laatste weken Nederland maar eerlijkheidshalve óók vanwege het vooruitzicht op een vervelend werkje om al het gedane werk er weer grondig af te schuren en weer opnieuw te beginnen, was deze klus vervolgens blijven liggen.

Je weet hoe het gaat, de eerste dagen stoor je je aan de half afgemaakte tafel maar na een week zie je het niet meer en liggen er nog zoveel andere klusjes te wachten.
Een paar dagen geleden had Madison de tafel ook als onderblad gebruikt voor een overigens mooie tekening met een whiteboard stift op een wc-papiertje en jawel....ook het eiken bovenblad was dus getekend..... Het zag er nu echt niet meer uit en dat voor een dure tafel die nog geen 2 maanden oud is...
Terwijl moeder achter de naaimachine zat en de kinderen met vriendje en vriendinnetje aan het spelen waren, heb ik de schuurmachine ter hand genomen en ben ik toch weer begonnen met deze vervelende klus. Het kostte een paar uurtjes maar het was heerlijk weer buiten dus het viel nog allemaal mee. Eindelijk was ik weer terug bij af en hoeft de tafel nu alleen nog maar afgelakt te worden. Dat gaat maandag gebeuren. Beloofd !

Zaterdag hebben we alle klussen even terzijde geschoven. Na de ponyles van Madison zijn we in de auto geklommen en richting Lausanne gereden. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat oma Lies hier alleen de onderkant van een gordijn onder de naaimachine ziet. Lausanne is een heerlijke stad, toch een soort van rustig en schitterend gelegen aan het meer van Genève. Na een poosje rondgelopen te hebben langs het meer, zijn we verder gereden naar Montreux. Ook dit is een leuk stadje met mooie winkels. We hebben dan ook nog wat fijne inkopen gedaan. Daarna lekker wat gedronken in een café/lounge en aan het eind van de dag weer richting huis. In Nyon hebben we heerlijk gegeten en moe maar voldaan zoals dat heet, kwamen we thuis.

Vandaag zijn we de hele dag in huis aan het werk. Er liggen nog wat klussen, zowel voor ons alsook voor oma die niet stil kan zitten. Voor de kinderen moet het laatste van het vele huiswerk nog afgerond worden en daarna gaat aankomende maandag de school weer beginnen en oma Liesje maandagavond weer naar huis.


Oma aan het werk

TO SKI OR NOT TO SKI

Zaterdag : onze vaste skidag was weer aangebroken. Het was 's-morgens weer zacht gaan sneeuwen maar kijkend naar boven leek het in de bergen stralend mooi weer te zijn. De ski-outfits werden aangetrokken en we zetten koers richting de skipiste. Daar aangekomen zag het er, voor dit gebied, druk uit met auto's en dus gingen we eerst maar eens kijken naar de drukte bij de liften.
Het viel echter erg mee dus we besloten te blijven. Nadat we ski's en schoenen hadden gehuurd bleken Geoffrey's schoenen toch te klein en dus moesten we wederom terug de zaak in om zijn schoenen om te ruilen en om zijn bindingen weer opnieuw af te laten stellen. Helaas was er inmiddels een enorme groep tussendoor gekomen en dus stonden we bijna een half uur wachten voordat we eindelijk konden vertrekken.

Tussendoor was René met Madison skipassen gaan kopen dus na de vertraging van de schoenen konden we gelijk koers zetten richting Mijoux, een dorp aan de andere kant van la Faucille waar je via een erg leuke route naar toe kan skiën. Aangezien het pad niet al te breed was, en er aan 1 kant de "afgrond" lag, skieden René en ik om beurten achter of voor Madison. Voor Geoffrey ging het allemaal wat te langzaam dus die skiede steeds een stuk vooruit en wachtte dan op ons.

Op een gegeven moment zagen we Geoffrey niet meer en we dachten dat hij doorgegaan was naar het einde van de piste in het dorp. Daar aangekomen was er echter van Geoffrey geen spoor. Enigszins zenuwachtig bleef ik met Madison bij de stoeltjeslift wachten en ging René terug naar boven, naar het basisstation. Halverwege het pad dat we genomen hadden was er een tweesprong waar Geoffrey misschien de andere route had genomen. Deze route hadden we nog nooit geskied maar dat was de enige mogelijkheid dus deze weg zou René nu ook nemen.

Het wachten met Madison beneden bij de lift leek eindeloos te duren en het stralende zomerweer sloeg om. De lucht werd donkerder, de sneeuw heviger en er stak een stevige wind op. Madison kreeg het erg koud maar ik kon geen kant op. Geen restaurant of andere beschutte plaats en we moesten daar blijven staan om mogelijk Geoffrey op te vangen.
Na lang wachten verschenen gelukkig René en Geoffrey aan de horizon.....Geoffrey had inderdaad de andere route gekozen en begreep er helemaal niets van dat wij maar niet kwamen. Hij had uiteindelijk zijn ski's uitgedaan en was naar boven gaan lopen waar hij onderweg René was tegengekomen. We waren gelukkig weer herenigd.

Met z'n vieren gingen we de stoeltjeslift in, terug naar het basisstation. Het was echt vrésélijk onderweg. Koud, harde wind en enorme sneeuwval. Het is een lange tocht naar boven met de lift en onze hoofden en handen vroren er bijna af. We konden niet meer recht vooruit kijken, het was echt afzien. Eindelijk waren we boven, helemaal ondergesneeuwd en met bijna stijfbevroren handen, voeten en gezichten doken we het restaurant in waar we weer wat bijkwamen. Buiten brak de zon door en het sneeuwen was gestopt.
We waren er klaar voor, Madison en ik gingen nog even naar de wc en daarna zouden we weer gaan.
Bij de damestoiletten stond een enorme rij en dus begon ook hier het wachten weer. Uiteindelijk waren we aan de beurt en toen we eruit kwamen was er alleen nog een jong Engels meisje dat in onze wc ging. Op het moment dat we al buiten liepen, meende ik geroep en getik in de wc te horen. Er was verder niemand dus Madison en ik weer terug en inderdaad, het meisje kwam de wc niet uit en het kind raakte in paniek. Ik probeerde het meisje te kalmeren en uit te leggen hoe ze de deur open kon krijgen (het is een ingewikkeld dubbel slot). Na enige minuten waarbij ik haar meerdere malen moest garanderen dat ik niet weg zou gaan, lukte het uiteindelijk en nadat ze wat gekalmeerd was, konden we gaan. René en Geoffrey zaten ongeduldig te wachten maar nu konden we dan toch écht naar buiten.
Geloof het of niet, maar toen we buitenkwamen was het weer wederom helemaal omgeslagen. Het sneeuwde snodverrrrrrrr...... alweer en er waren donkere wolken. Dit was echt geen weer om naar de top te gaan.
We gingen maar weer terug het restaurant in waar we nog een kwartiertje afgewacht hebben of het weer misschien wéér om zou slaan. Het voelde net of we in een aflevering van bananasplit terecht waren gekomen.

Helaas zag het er niet naar uit dat het nog ging veranderen en we besloten dan ook maar dat het gewoon niet onze lucky skiday was.
Alle spullen werden weer ingeleverd, de skipassen weggegooid en we zijn huiswaarts gekeerd. Het was een duur afdalinkje vandaag.

Thuis doken we allemaal een lekker warm bad in en na een pizza van onze favoriete pizza-tent 'op de hoek', werd Valentijnsdag 2009 toch nog lekker afgesloten..

VAKANTIE

Het is hier momenteel 2 weken "wintervakantie". En winter, dat is het. Waren wij dinsdagmiddag vrij van alle sneeuw en was voor het eerst de ondergrond van de tuin weer goed zichtbaar, afgelopen nacht is er weer een hoop gevallen en is alles nu weer bedekt onder een dikke laag sneeuw.
Voor het skiën natuurlijk erg fijn alhoewel het 'boven' nog niet aan sneeuw ontbrak en de conditie van de skipistes tot nog toe altijd uitstekend is geweest. Gisteren waaide er een enorme wind en zijn we met de slee naar boven gegaan. De grotere skiliften waren dicht vanwege het weer dus het was erg rustig. De kinderen vermaakten zich ondanks de wind, goed op de sleepiste en er kon zelfs gesleed worden op de skipiste omdat er toch geen skiërs waren. Normaalgesproken is dit verboden terrein voor de slee en het voelde voor mij een beetje als autoloze zondag.

Het voordeel van dat er hier door de kinderen nog een sociaal netwerk moet worden opgebouwd, is wel dat broer en zus op dit moment nog erg op elkaar aangewezen zijn en dit de onderlinge verhoudingen bevordert. Waar zij in Nederland elkaar, figuurlijk gesproken, regelmatig de koppen insloegen is er nu pais en vree. Natuurlijk niet altijd. Nieuwsgierige zusjes blijven irritant als ze in je kastjes neuzen en snoep uit je kamer pikken en oudere broers kunnen erg dwingend zijn waarbij menig sabotagemiddel niet wordt geschuwd als er gevoetbald moet worden.
Al met al verloopt alles echter meestal in goede harmonie.

Voor moeder die tussen de vakantie-activiteiten door, momenteel meer óp de verftrap staat dan ernaast, ook erg rustgevend....

LEKKER ERBIJ HOREN

Goed, de nieuwe kentekenplaten van onze auto had ik dus bij de hakkenbar gehaald maar daarmee waren we er nog niet. Ze moesten er immers ook nog op en dat bleek na een kleine inspectie van manlief, voorwaar geen 123-tje.

Vanmorgen hebben wij dan ook van auto gewisseld en ben ik met onze nieuwe aanwinst naar de garage gegaan om het daar te laten doen. Waarom zelf klungelen als je tijd in het weekend toch al zo beperkt is door de lonkende besneeuwde bergen en dito ijsbanen met vrije ijshockey-uren maar ook een kantoortje met nog immer ingepakte dozen.

Het klusje was vrij snel geklaard en na mijn allervriendelijkste glimlach kon ik de garage zonder te betalen weer verlaten.
Daar reed ik dan, met onze eigen Franse nummerplaten. Hoe gek het ook klinkt : het voelt fijn ! Het voelt fijn om er lekker bij te horen. Met de Jeep die momenteel nog op het Nederlands kenteken staat, voel ik me toch altijd een outsider, een toerist.
Van opvallen ben ik niet wars, sterker nog, dat vind ik juist erg leuk maar aan de buitenkant uitstralen (in dit geval via de kentekenplaten) dat je niet van hier bent, daar vind ik niks aan ! Wij wonen hier, dit is ons thuis en dat wij nog gewoon om 18.00 uur eten in plaats van om 19.30 uur, dat hoeft geen Fransoos te weten....

Ik denk dat ik morgen lekker weer met mijn Franse voiture ga rijden en de Jeep voor nog een dagje parkeergarage meegeef aan René.

WRITER'S BLOCK

Al bijna een week verstreken en nog niets geschreven. De druk wordt groter en ik heb duidelijk last van een writer's block. Iedere keer wil je wat 'bijzonders' schrijven maar dat valt nog niet mee als het leven gewoon soepeltjes verloopt

Voor ons geen "ik vertrek"-taferelen waar drama de boventoon voert. Geen lekkende daken of andere onvoorziene gebreken aan ons huis. Ons huis is van 2005 dus alles ziet er spik en span uit. Ik moet wel nodig weer verder met het verven van de kinderkamers maar of dat nou zo interessant is ?
Geen gevoelens van heimwee of "waar zijn we aan begonnen". We genieten iedere dag van ons leven hier en hebben het uitstekend naar ons zin. René heeft een zeer hectische maar fantastische baan dus ook op dat vlak verloopt alles prima.

Voor ons ook geen kinderen met depressieve buien. Natuurlijk, als je het de kinderen op de man af zou vragen, zouden ze gelijk terug willen naar Nederland. Maar wat wil je ook ? We zijn nog geen 2 maanden weg, de taal is nog een groot obstakel en dat vormt toch de basis voor vriendschappen, schoolprestaties etc. Als ik echter de kinderen uit school haal, zie ik zonder uitzondering, iedere dag 2 hele vrolijke koppies uit het gebouw komen die beiden vol enthousiasme in de auto op weg naar huis, hun verhaal doen.
En als we dan in het weekend in de skilift zitten, vinden ze het stiekem toch wel érg leuk om hier te wonen.

Tja, het is dus eigenlijk een saaie bedoening in weblogtermen.
Gelukkig voor de weblog zat er een smeuïg verhaal aan te komen.....
Afgelopen weekend hebben wij een auto gekocht (errrrrg leuke cabrio met een hard top) in een ander departement. En dus moest ik vanmorgen naar de Sous Préfecture. Een soort districtskantoor waar je o.a. je paspoort, rijbewijs etc. haalt en dus ook een nieuw kentekenbewijs. Als je een auto koopt in Frankrijk in een ander departement, krijg je ook een andere nummerplaat. De laatste 2 cijfers van je nummerplaat geven het departement aan van waar de eigenaar woont.

Mij waren diverse horrorverhalen verteld over de Sous Préfecture in z'n algemeenheid dus ik dacht hier weer wat inspiratie voor de weblog op te doen. Megalange wachttijden, vreselijke ambtenaren en ga zo maar door. Helaas beste lezers, niets was minder waar. Een alleraardigste dame die ook nog eens Engels sprak op de momenten dat ik er niet uitkwam, hielp mij zeer prettig en nog geen half uur later stond ik weer buiten met mijn nieuwe kentekenbewijs.
Bij de lokale schoenmaker even nieuwe kentekenplaten laten maken et voilà : de nieuwe voiture is officieel van ons.

Nog steeds geen verhaal dus.

Of het moet dan zijn dat ik vorige week met een telefoon die het niet deed, ruim 3 kwartier in de winkel van France Telecom heb staan wachten tot ik eindelijk aan de beurt was. Na controle bleek echter dat ik de batterijen verkeerd om in de telefoon had gedaan en dat íe het daarom dus ook niet deed. Kijk, dat soort dingen zijn natuurlijk grappig maar ook zo gênant dat je dat maar liever niet vertelt.....