EINDELIJK : DE SLAAPKAMER

Vandaag een plaatjesblog van de metamorfose van de slaapkamer. Vooraf ben ik vergeten foto's te nemen en dus heb ik maar een foto ten tijde van onze bezichtiging, gebruikt. De kleuren zijn op sommige foto's wat te geel/oranje maar ik had de camera op een verkeerde instelling staan. Enjoy en prettig weekend !

 
Hoe het was bij bezichtiging

 
Eindelijk plek gevonden voor ons witte schilderij

 
Mijn langverwachte koeien (harig) behang.

 
Doorkijkje naar de inloopkast (met dezelfde 'harige koeien' als panelen)

TO SKI OR NOT TO SKI

Mijn verkoudheid leek bijna een griep te gaan worden. Vanaf woensdagavond voelde ik me steeds beroerder. Weliswaar geen koorts maar alle andere symptomen waren overduidelijk aanwezig. Vooral het gevoel van lamlendigheid en vermoeidheid openbaarde zich overduidelijk. Op zondag leek het eindelijk wat beter te gaan en besloot ik toch maar mee naar boven te gaan om te skiën.
Het vastmaken van de skischoenen deed me wankelen en het zweet stond op mijn rug maar allez, daar gingen we dan. De blauwe helling naar beneden voelde als een zwarte en ik zweette me helemaal rot. Nee, het ging niet geweldig.
Nog een keer naar boven dan maar. Onderweg in de stoeltjeslift, een rit die zo'n 10 minuten duurt, had ik weer tijd om even bij te komen. Geoffrey wilde graag een bepaalde piste nemen en dus gingen we op weg. Onderweg kwamen we een groot touw tegen dat gespannen was van de ene naar de andere kant van de piste. FERMÉ. Gesloten dus.
Dat was vreemd want in de verte zagen we toch echt mensen op die betreffende piste skiën en ook de skilift die we onderaan die betreffende berg moeten nemen, zagen we gaan.
Niet gehinderd door enige vorm van terughoudendheid door ons avontuur van een week geleden, we konden hier immers zien dat de piste goed geprepareerd was, gingen we dan ook als échte Hollanders, onder het touw door, en vervolgden onze weg.

Na zo'n 500 meter skiën werden we geconfronteerd met de reden van het gesloten zijn...... Er was een slalomwedstrijd bezig óp de piste. De mensen die niet meededen maar die we toch hadden zien skiën waren uitstekende skiërs die tussen de bomen, off piste, de afdaling naar beneden maakten...Voor ons geen optie.
Dat was lekker dan. De moed zonk me letterlijk in de schoenen. Ik voelde me als een dweil, ben niet de dapperste op ski's en nu moest ik ook nog hoe dan ook van die berg af. Er was geen weg terug, we moesten onderaan die berg komen zodat we met de lift naar boven konden om naar een andere piste te skiën. Zo simpel was het. Nu nog de uitvoering.

René ging met Madison voorop, helemaal aan de zijkant van de piste. Geoffrey moest van René "bij mama blijven". Tjongejonge, ik voelde me een oud besje. Al gauw waren René en Madison nergens meer te bekennen. Ze gingen als de brandweer langs de piste naar beneden. Geoffrey stond steeds 50 meter verder op me te wachten en die heb ik op een gegeven moment gezegd dat hij kon gaan. Het arme kind hoefde niet op mij te wachten want ik was natuurlijk een drama. Hijgend en puffend, ik had niet veel adem door die rotverkoudheid, ging ik steeds een stukje lager. Als ik er nu nog aan terugdenk, dan krijg ik het nog benauwd. Wat een ellende. Het was vrij steil, allemaal bobbels en hobbels en vrij diepe sneeuw. Ik kon dus niet de gebruikelijke bochtjes draaien, daarvoor was geen ruimte. Roetsjen, de meest veilige manier om beneden te komen, was door die hobbels en bobbels ook nauwelijks mogelijk.
Steeds wachtte ik tot een deelnemer langs sjoefde om er vervolgens snel een paar meter achteraan te gaan (aan de zijkant uiteraard). Dan weer stoppen en wachten tot de volgende deelnemer langskwam. Afkeurende blikken van omstanders waren mijn deel. Eén omstander wilde net een foto maken van een deelnemer toen ik uiterst langzaam voor haar lens langs schuifelde . Haar geïrriteerd zuchten sprak boekdelen.

Op een gegeven moment zag ik de eindstreep. Tussen de mensenmenigte zag ik ook René en de kinderen al staan en zij zagen mij. Toen wist ik het niet meer. Het laatste deel was écht steil en eindigde in een mensenmassa (naast de finish) Ik durfde niet meer te skiën omdat ik bang was dat ik recht die mensenmassa in zou gaan.

Roetsjend én het gevoel dat iedereen naar me stond te kijken kwam ik naar beneden. 'Jemig mam, waarom bleef je zo lang stilstaan' vroeg Madison.
Ik was er hélemaal klaar mee. Met de lift naar boven, via een andere piste terug naar het dalstation en naar de auto. René en de kinderen bleven nog en die ben ik een paar uur later gaan ophalen.

Ik beloof plechtig dat als ik vanaf nu nóg een keer een gesloten piste aantref, ik er NOOIT meer toch opga. Hoe mooi en onschuldig het ook allemaal lijkt. Het blijkt maar weer dat hier in Frankrijk er niet voor niets een piste gesloten is.

Zomaar een theorie hoor maar ik denk dat wij zo 'makkelijk' zijn geworden door de autowegen in Nederland waar regelmatig signaalaanduidingen zijn dat de weg is afgesloten, terwijl dan blijkt dat er niets aan de hand is. Dat zorgt ervoor dat je het dus niet meer gelooft, als er weer wat afgesloten is.
Hier in Frankrijk is er in de skigebieden dan in ieder geval ook écht wat aan de hand.

Gelukkig voel ik me nu, na bijna 5 dagen, weer ietsje fitter. Alleen nog wat hoesten en neusverkouden maar meer niet. Dat komt goed uit want die afwasmachinereparateur heeft nog steeds niets van zich laten horen. Heb een ander gemaild. Eens kijken of het wat oplevert !

NOG MEER SNEEUW

Het blijft hier sneeuwen momenteel. Begin je net het gras weer een beetje te zien in de weilanden, valt daar weer een dik pak sneeuw overheen. We hebben er weinig hinder van. De Fransen zijn heer en meester als het gaat om de boel schoon te houden en binnen no time zijn alle wegen weer helemaal netjes zwart.

Aan skipret dus ook geen gebrek. Afgelopen zaterdag gingen we rond 13.00 uur richting piste maar vonden we het te druk. We zijn omgekeerd en teruggegaan. Dat is een voordeel als je er maar een kwartiertje rijden vandaan woont. Zondagmorgen zaten we er klaar voor. De live webcam van het skigebied leerde ons echter dat het boven zwaar bewolkt was en er een harde wind stond. Na een uurtje keken we weer en was het goed opgeklaard. Tien minuten later zaten we in de auto en 20 minuten later stonden we bij de telecabine. Boven stond nog steeds een pittige wind maar als je een honderdtal meters geskied had, zat je in de luwte. In tegenstelling tot de meeste andere mensen die gelijk voor een afdaling richting dal kozen, bleven wij boven skiën en pakten we daar nog wat liften. Zo kwam het dat we echt minutenlang aan het skiën waren zonder ook maar 1 persoon tegen te komen. Heerlijk ! Mijn plezier in het skiën dat eigenlijk jarenlang is weggeweest, is weer helemaal teruggekomen.
Het leek wel of de kinderen na 1 "Mercredis de Neige"-sessie van de woensdag ervoor, op vleugels skieden. Geoffrey ging altijd al prima maar Madison pakte nu ook zonder enige kik alle pistes. Afdalingen waar ik bovenaan met enig voorbehoud eerst even naar ging staren, had zij al genomen. Je ziet de kinderen met de week beter worden. Erg leuk om te zien.

Eén piste was gesloten. Waarom wisten we niet maar er gingen toch een paar mensen vanaf. Geoffrey was al onderweg en René volgde ook. Truus skivoorzichtig hier zei hardop dat dat bord er niet zomaar stond maar de heren hoorde het al niet meer. Er zat niks anders op, Madison en ik gingen ook maar. Al gauw wisten we waarom de piste gesloten was. Hij was niet geprepareerd en dus was het een grote diepe sneeuw afdaling waar je (wij in elk geval) van je langzalzeleven geen bochten kan draaien zonder te vallen. Voordat ik de bocht omkwam zag ik Geoffrey en René al languit in de sneeuw liggen. Ik koos voor een andere 'bestevandeslechtste' route. Roetsjend (want lekker veilig) ging ik naar beneden. Madison volgde prima en bleef ook staan. Ik ben erg bang om te vallen. Met een kreukelschouder die (weliswaar vóór mijn operatie) bij het minste of geringste uit de kom schoot, zit die angst er goed ingebakken. Maar de dames bleven overeind en waren als eerste weer op de normale piste aanbeland. Geoffrey volgde uiteindelijk ook en na een paar flinke vloeken omdat de ski niet meer aanging door al die diepe sneeuw, kon René ook aansluiten. De "ik-zei-het-toch" opmerking slikte ik wijselijk in en eigenlijk moesten we er allemaal erg om lachen.

Tja, halleluja verhalen, ik weet het maar het is niet anders en we genieten er met volle teugen van. Zijn er dan ook dingen die minder zijn ? Eh....nou die afwasmachinemonteur is nog steeds niet geweest en ik ben snip en snipverkouden.
Die foto's van de slaapkamer had ik gemaakt maar er leek een vuiltje op de lens te zitten dus die moeten over. Binnenkort dus. Eerst maar weer skiën aankomend weekend....

SNEEUW

Het jaar is bijna alweer 2 weken oud en we hebben het alweer erg druk gehad. Als eerste werd onze slaapkamer aangepakt. Het behang had ik al enige tijd geleden besteld, wetend dat René in de kerstvakantie vrij was. Nadat alle bezoek vertrokken was, hebben we op de laatste zondag de achterwand in onze slaapkamer behangen. De week erna kon ik met de verfkwast in de weer. Het is helemaal leuk geworden ! Voor de finishing touch moet er nog 1 laag verf overheen en er moet nog een gordijnrails (en gordijnen) opgehangen worden maar het meeste werk is gedaan. Ik ben er helemaal blij mee ! Volgende keer zal ik foto's plaatsen.

Vandaag was de eerste dag van Mercredis de Neige. De kinderen krijgen 8 woensdagmiddagen skiles. Op woensdag zijn ze hier de hele dag vrij en dus is dat een leuke dagbesteding in de winter. Vandaag is een enorme sneeuwdag. Nu (om 14.00 uur) is er al 30 cm gevallen en het sneeuwt nog steeds heel hard.
Vanmorgen om 9.00 uur belde René. Hij was om 7.45 uur weggegaan en stond inmiddels 8 km verderop (normaal nog geen kwartier rijden) vast met de auto. Hij was in een diep stuk sneeuw terechtgekomen en kon niet meer voor of achteruit. Met een sneeuwschep achterin de auto ging ik op weg. Het duurde ook voor mij bijna een uur voordat ik er was. Daar aangekomen probeerden we zo goed en zo kwaad mogelijk als het ging, de sneeuw rondom de wielen weg te scheppen. Terwijl ik probeerde grip te krijgen en weer weg te rijden (terwijl Rene aan het duwen was), kwam er opeens een auto toeterend voorbij. Het waren onze makelaars. Onmiddellijk werd de auto aan de kant gezet en er sleepkabels uitgetrokken. Ze waren op weg naar een afspraak van 10.00 uur maar waren nu toch al te laat (het was 10.45 uur) zo werd geconcludeerd dus wij werden eerst geholpen. Gekgenoeg konden de mannen geen haak vinden onder de Peugeot waar de kabel aan vastgemaakt kon worden en dus werd nog maar weer meer sneeuw achter en voor de wielen verwijderd. Met de extra mankrachten werd de auto weer geduwd en voilà de Peugeot was los. De makelaars werden uitgezwaaid, René vervolgde zijn weg naar het werk en ik ging weer terug naar huis.

De sneeuw blijft maar vallen vandaag. Voor ons hek heb ik zojuist 3 kwartier sneeuw staan scheppen, ik had geen rug meer over maar de postbode kan in ieder geval bij de brievenbus komen. Er lag een enorme extra berg doordat de Gemeentelijke sneeuwschuiver alles van de weg naar de zijkanten (waar ook onze brievenbus is) geschoven had. Het toegangshek is nog steeds onbereikbaar maar ik heb toch geen zin in visite. Haha. Grapje natuurlijk. Iedereen moet nu echter wel door het hek van de auto's, over de oprit. Op onze oprit ben ik gewoon voor- & achteruit gaan rijden met de auto om de sneeuwlaag lager te maken. Ik had geen zin om hier ook met die schep aan de gang te gaan. Straks maar even kijken hoe het er nu bij staat. Aankomend weekend gaan we in ieder geval flink skiën !

Afgelopen weekend hadden we hier een nieuwjaarsborrel georganiseerd. Het was een internationaal gezelschap en het was erg gezellig. Vooraf had ik extra dozen met wijnglazen gekocht bij onze Zweedse vrienden dus iedereen had hetzelfde glas. Helaas is na 5 weken de monteur voor de afwasmachine (die dus kapot is) nog niet geweest en dus stond ik afgelopen maandag al deze nieuwe glazen wederom af te wassen. Toch maandag maar weer even naar de winkel van de monteur teruggegaan. Het duurt nu wel erg lang..... Ze zocht mij terug in een map met storingsmeldingen. Pagina's en pagina's werden teruggebladerd. Sommige adressen waren gehighlight met een stift (afgehandeld ?) maar de meeste adressen niet. Ook mijn adres niet. 'Sorry mevrouw', werd er gezegd, 'hij heeft het erg druk maar hij komt echt binnenkort langs'.
Ik ga toch maar een ander zoeken in de gouden gids....

OLIEBOLLEN

Met het naderen van de laatste dag van het jaar, kreeg ik ineens de geest ! Oliebollen moesten er gebakken worden. Ik was namelijk volkomen vergeten om te vragen of Daisy & Sander oliebollen wilde meenemen en dat vond ik ongelofelijk stom van mezelf. Oliebollen vinden wij namelijk érg lekker.....
En dus werd er op internet een recept gezocht van oliebollen en de diverse ingrediënten aangeschaft. Vol goede moed ging ik op vrijdag om 18.00 uur van start.....Ik hou wel van een deadline..
Je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben dus het beslag was al gauw klaar. Verdeeld over 2 bakken, 1 met flink veel - & 1 zonder rozijnen, werden ze met de welbekende natte theedoek eroverheen gedrapeerd, op een warme plaats neergezet. Rijzen maar, zou ik zeggen.
Na een uurtje werden de mouwen opgestroopt en kon het echte werk beginnen. De frituurpan met brandschone olie stond klaar voor het daadwerkelijke bakken.
De theedoek ging van de bakken en tot mijn onaangename verrassing trof ik het beslag in precies dezelfde staat aan als waar ik het had neergezet. Het was nog niet 1/10 millimeter gerezen.....
Sndvrr......wat balen zeg ! Hád ik ook een keer de bakgeest, ging het mis.
Snel werd internet weer geraadpleegd. Nu niet met de zoekopdracht "oliebollenrecept" maar "oliebollen beslag wil niet rijzen". Ik leerde dat de ingrediënten of te warm of te koud waren geweest en dat een noodgreep zou zijn om het een half uur in een uitgezette oven van 50 Graden neer te zetten. Dát zou de oplossing zijn. De oven werd naar 50 graden gebracht en weer uitgezet. Twee grote bakken passen niet tegelijk in de oven en dus werd alle beslag samengevoegd. Dan maar alle oliebollen met hier een daar een rozijn. In dit stadium (het was inmiddels halverwege oudejaarsavond) móesten er compromissen gesloten worden. Na een half uurtje ging het wekkertje weer en opende ik de ovendeur. Nee hoor, nog niks. Godsamme.......die oliebollen móesten er komen ! Nog een keer op google kijken. Wat zouden er nog meer voor oplossingen geboden worden..... Een nieuw zakje gist erdoorheen en daarna weer in die warme afgekoelde oven. Klonk logisch, ik had er nog steeds alle vertrouwen in !

Een klein uurtje later ging de ovendeur weer open en trok ik vol verwachting de schaal eruit......nog steed hé le maal niks gebeurd. Zwaar pissig begreep ik dat dit het einde van het oliebollenavontuur was. Nog nooit leken op dat moment die onbereikbare oliebollen zo lekker te smaken maar aan ons was het dit jaar niet besteed. De reclame met de welbekende man van de Albert Heijn die kwam vertellen dat een zak oliebollen maar 1 Euro kostte, werd door de andere leden van het gezin het korte resterende deel van de avond, heel verstandig snel weggezapt.

Nu al staat in de agenda dat René op een van de regelmatige Nederlandtrips maar een paar pakken Koopmans Oliebollenmix moet meenemen. Who needs oudennieuw. Wij gaan gewoon ons eigen midden in de maand oliebollenfeestje maken.

Happy 2010 allemaal ! En als ik de meelezers maar nooitinhetgastenboekschrijvers een kleine hint mag geven voor een goed voornemen...... Schrijf een keertje iets in het gastenboek of reageer onder het bericht. Jullie realiseren je niet half hoe ontzettend leuk het voor ons is om te zien dat mensen meelezen. Dat is nou écht een voorbeeld van een kleine moeite, heel groot plezier !