Het is alweer bijna een maand geleden dat ik mijn laatste bericht schreef. Eigenlijk gebeurt er van alles maar toch ook weer niet. Het duizelt af en toe wat in mijn hoofd en ik heb het idee dat ik het overzicht af en toe kwijt ben.
Als ik soms bij de countdown onderop de weblogpagina kijk, "schrik" ik iedere keer weer hoe kort we nog maar hier zijn. De weken vliegen voorbij en af en toe heb ik het idee dat ik zaken (van dingen die nog gedaan moeten worden), over het hoofd zie.
De kinderen gaan braaf iedere week naar Franse les en leren steeds meer woorden. René is ontzettend druk met werk en studie en ik loop daar een beetje tussen. Ik heb wat meubels op marktplaats gezet en voor nieuwe meubels gekeken. De eerste nieuwe aankopen zijn in de speelkamer opgeslagen en langzamerhand zal het wel een beetje op een opslagruimte gaan lijken. Immers, Geoffrey en Madison krijgen beiden een nieuw bed, we willen een hele nieuwe inrichting voor de woonkamer, een nieuwe koelkast, gordijnen, roeden, een nieuwe loungeset voor buiten, nieuwe slaapkamerkasten etc. Allemaal zaken die ik graag nog in Nederland wil kopen en die hier dus zolang opgeslagen moeten worden.
Ongetwijfeld zullen er in Frankrijk/Zwitserland ook hele mooie bedden, banken, kasten etc te verkrijgen zijn, maar hier ken ik de weg, de taal en dus wil ik het het liefst nog hier doen.
Verder beginnen de inmiddels bekende "laatste keren" zich aan te dienen.
Eind september had Geoffrey zijn laatste honkbalwedstrijd bij de Gophers. In zijn laatste slagbeurt sloeg hij een homerun, een mooier slot was niet denkbaar. Na de wedstrijd werden Geoffrey en René verrast met kadootjes vanuit het team en werd er, tranen weg pinkend, weer een Nederlands hoofdstuk afgesloten.
Zo komen er steeds meer "laatste keren" aan. De laatste keer naar de Nederlandse tandarts hebben we ook al gehad....
Afscheid nemen......niet mijn favoriete ding. Hoewel ik erg veel zin heb in ons nieuwe leven, valt het daadwerkelijke afscheid nemen me zwaar. Voor velen zal ik de uitstraling van een koele kikker hebben, het tegendeel is echter waar. Ik ben een ongelooflijke 'kan-geen-afscheid-nemen-huildoos'. Toen we verhuisden van Luxemburg naar Nederland heb ik zelfs gehuild omdat ik onze tandarts (die ik 1x in mijn leven had gezien...duh..) nu nooit meer zou zien. Tijdens de vakantie in Jordanië stonden de tranen in mijn ogen toen onze chauffeur die ons 5 dagen had rondgereden, ons gedag zei...
Ik vind het dan ook ongelooflijk om in tv programma's als Hello Goodbye te zien dat mensen hun hele familie en vriendenkring meenemen naar Schiphol om daar vervolgens dramatisch, soms wel urenlang nog te hangen tot het moment van afscheid echt is gekomen. Weer een omhelzing en weer één en weer teruglopen en weer een laatste omhelzing. Ach, ach wat een zelfkastijding! En stel je voor dat die rij voor de paspoortcontrole ontzettend lang is en je dus rustig nog een half uur moet blijven zwaaien....
Als het aan mij ligt, niets van dit alles. Geen afscheidsfeestje met of zonder emotionele speeches. Afscheid nemen doen we kort en krachtig en zeker niet op Schiphol. Vervelende zaken moet je zo kort mogelijk houden. En dat afscheid nemen heel vervelend is, dat is wel duidelijk !
