TROTS

Afgelopen week werd vooral beheerst door gevoelens van TROTS. Vorige week zaterdag was de afsluitende ceremonie van het honkbalseizoen. Zoals al eerder gezegd was Geoffrey's team ongeslagen kampioen geworden en werden zij gehuldigd. Maar daarna kwam voor ons allemaal nog een verrassing: Geoffrey ontving daarnaast ook nog eens de (individuele) SPORTSMANSHIP AWARD 2009. Deze wordt uitgereikt aan degene die zich heeft onderscheiden in dat seizoen op gebied van spelen, trainen, inzet etc. Kortom, een voorbeeld voor het team ! Jankbekje die ik ben, stond ik natuurlijk driftig mijn tranen weg te slikken toen Geoffrey deze award uitgereikt kreeg. Geoffrey vroeg vervolgens of ik éééven normaal wilde doen.... Sorry jongen !







Trots waren we ook toen beide kinderen met hun Franse overgangsrapporten naar huis kwamen. Het zag er prima uit en de teksten van beide leraressen waren lovend. Ze hebben beiden een enorme ontwikkeling doorgemaakt en zijn ook beiden over naar de volgende klas. Madison gaat naar CE1 en Geoffrey naar de laatste klas basisschool CM2. Hoewel het heus niet altijd makkelijk is en ze natuurlijk nog steeds meer hebben met Nederland dan met Frankrijk, wordt het stukje bij beetje steeds makkelijker. Dit zijn nu eenmaal processen die niet binnen een jaar afgerond zijn. Daarvoor zijn een nieuwe taal, een nieuwe omgeving, nieuwe gebruiken en gewoontes op school veel te ingrijpend. Maar er gaan 2 hele vrolijke kinderen 's-morgens naar school en er komen 2 hele vrolijke kinderen (die resp. touwtje gesprongen hebben en gevoetbald etc)
's-middags uit school. Voor Geoffrey wordt het volgend schooljaar ook leuk dat hij dan ook naar Nederlandse school gaat op dinsdagmiddag. Madison is daar dit schooljaar al naartoe gegaan en heeft het er erg naar haar zin. Ook daar had zij een fantastisch rapport. Alles (en dat is dus ook ALLES) was Zeer Goed, de hoogste score die behaald kon worden.

Goed en dan nu : vakantie ! En dat wordt een druk programma !
Oma Liesje komt morgenavond aan en blijft bijna 2 weken. Daarna komt Sas met de kinderen een aantal dagen. Vervolgens gaan de kinderen een aantal weken naar Nederland waar ook een paar dagen bij Maasland-vriendjes wordt geslapen, komen Daisy & Sander langs, gaan René & ik nog een weekendje naar Milaan en krijgen we mid augustus de Familie Beeloo nog een weekendje te logeren. Het wordt erg druk maar we kijken ontzettend uit naar alle bezoekers en bezoeken !!!

GENIETEN

Geen sappige verhalen deze keer over te late leveringen of mensen die niet op komen dagen. Het is momenteel Genieten met een hoofdletter G. Saai wellicht voor de meeste lezers maar niet getreurd, ik ga volgende week terug naar de Orangeshop met onze livebox (modem) omdat de telefoon per internet niet werkt. De ervaring heeft al geleerd dat er vast wel weer meer dan genoeg blog-inspiratie uit dit bezoek te halen zal zijn.

Goed, terug naar deze keer. Allereerst het meest verrassendste nieuws van afgelopen week: we hebben een fantastisch paard gekocht !! Sinds een week of 4 was ik weer begonnen met paardrijden (ik heb vroeger een eigen paard gehad). Gelijk na de eerste keer rijden sloeg het paardenvirus weer in alle hevigheid toe en wilde ik eigenlijk ook wel weer iets 'eigens'. Als je eenmaal in je leven met het paardenvirus besmet bent geraakt en je je eigen beestje hebt gehad, blijft het altijd kriebelen. Althans, zo werkte het bij mij.
Madison is in Januari begonnen en krijgt in Juli haar eigen pony. De gedachte om samen te rijden is geweldig.
Enfin, ik liet aan de staleigenaresse vallen dat ik 'misschien wel weer een eigen paard wilde'. De volgende dag schoot ze me aan dat een van haar instructrices haar paard wilde verkopen. Zij wil zich meer toeleggen op het springen en dit paard was gekgenoeg (want zijn vader is het legendarische springpaard 'Galoubet A') veel meer dressuurgericht (en dus veel meer mijn ding). 's-Middags heb ik een 'proefrit' gemaakt en ik was gelijk verkocht. Diezelfde middag werd de koop gesloten en had ik een superpaard. Het is helemaal geweldig ! Iedere dag ga ik lekker rijden en "Mango Courcelle" en ik beginnen steeds meer op elkaar ingespeeld te raken. Hij heeft een fantastisch karakter. De stal/manege is op 100 meter afstand van huis. Op de fiets ben ik er dan ook binnen 2 minuten. Ze hebben er alle faciliteiten, binnenbak, 2 buitenbakken, weilanden, mooie boxen, zeer goede instructrices en uitrijdmogelijkheden in het 'veld'. Kortom : hier spreekt een zeer tevreden en blij mens !!!


Madison vindt het natuurlijk helemaal geweldig en stapt lekker rond op Mango. Geoffrey gaat ook regelmatig mee en vindt het ook leuk om een beetje op Mango te stappen.

Verder loopt het schooljaar hier langzaam ten einde. Dinsdag 30 juni is de laatste schooldag. De maanden Juli en Augustus zijn hier de zomervakantie en dat wordt heel letterlijk genomen. In September gaat alles weer naar school. Volgende week is ook de laatste les op de Nederlandse school en ook de laatste les van mijn Franse cursus. Aankomend weekend is de seizoenafsluiting van de honkbal (Geoffrey's team is 1e geworden met 0 verloren wedstrijden!!). Dit wordt uitgebreid gedaan met een picknick en een officiële ceremonie. Ook aan de zomerijshockeytrainingen komt binnenkort een einde. Alles ligt hier dus stil tijdens de zomervakantie.

Ondanks de momenteel nog drukke weekenden door de sport (honkbal en paardrijden op zaterdag) van de kinderen, proberen we toch in het weekend nog wat dingen in de omgeving te ondernemen. Naar aanleiding van de nieuwste film van Dan Brown (Angels & Demons) die René en ik samen bezocht hebben, zijn we dan ook vorig weekend met de kinderen naar de expositie bij CERN geweest. Het was erg leuk en leerzaam en uiteindelijk maar een klein kwartiertje van ons huis. Dat soort dingen laat je dan uiteraard niet lopen.




Het kwik loopt hier inmiddels ook regelmatig op tot 30 graden en aangezien ons zwembad volgend jaar pas wordt aangelegd, vertoeven we momenteel zo nu en dan bij de buren in het bad.



Gemak dient de mens dus we hebben een trap tussen onze tuinen geplaatst zodat we makkelijk heen en weer kunnen lopen.



Zij in onze jacuzzi, wij in het zwembad. En als je dan overdag in het koele zwemwater kan duiken temidden van het fantastische berglandschap en vervolgens 's-avonds laat in je warme jacuzzi zit, dan weet je waar de uitdrukking "Leven als God in Frankrijk" vandaan komt....

BUBBEL VERHAAL

In Maart hebben wij een jacuzzi besteld.
Eind April zou deze geleverd worden maar zoals gebruikelijk in Frankrijk: eind April werd er helemaal niks geleverd. Wekelijkse mailtjes met het bedrijf leverde weinig meer op dan het antwoord : “Zodra de jacuzzi arriveert, zullen wij u bellen”.
De weken verstreken en er gebeurde niets.
De laatste week van Mei ben ik daarom zelf maar naar de winkel gegaan met de smoes dat ik begin Juni een groot feest had en ik uitnodigingen de deur uit had gedaan dat iedereen badkleding mee moest nemen. Het zou toch wel heel gênant zijn als ik begin Juni nu mijn jacuzzi niet had, nietwaar?
De mevrouw in de winkel was het helemaal met me eens. De schaamte zou groot zijn en dat ging dan ook niet gebeuren. “Volgende week” zou ‘ie echt geleverd worden.
Het werd “volgende week” en op vrijdag heb ik maar weer een mail gestuurd.
Het drama-gehalte werd wat zwaarder aangezet en de secretaresse die alle mails opent, leek zich nu ook mijn afschuwelijk lot van een ‘feest met badgasten maar zonder jacuzzi’ aan te trekken.
“Ik ga nu naar de winkel en ik kom er straks gelijk bij u op terug” mailde zij mij vrijdagmorgen, onmiddellijk nadat ik mijn mail gestuurd had. Ik denk dat ze in de winkel is gebleven want ze heeft die dag niet meer teruggemaild.
De maandag erop was het 2e pinksterdag maar dinsdagmorgen zat ik weer in haar mailbox. “Mevrouw, alstublieft kunt u mij zeggen wat de status is want de nood is nu toch wel heel erg aan de man. Komend weekend komen immers mijn gasten van all over the world, allen mét zwembroek. Hoe moet dit nu ? Sorry sorry sorry dat ik zo op uw nek zit, maar u zult vast begrijpen dat dit zeer belangrijk voor me is”
Woorden van die strekking. Er worden immers nog steeds meer vliegen gevangen met stroop dan met azijn.
Ik hoorde niks per mail maar ’s-middags ging de telefoon: de secretaresse.
Morgen (afgelopen woensdag) zouden ze tussen 8.00 en 9.00 uur beginnen met de werkzaamheden (die 2 dagen zouden duren).

De volgende dag (woensdag) zag ik om 8.10 uur mannen door mijn tuin scharrelen en ik verslikte mij bijkans in mijn (stok)broodje. Op de afgesproken dag komen mag in Frankrijk al bijzonder genoemd worden; op tijd komen kan men hier scharen onder de noemer “wonder”.

Met de eigenaar van het bedrijf die even later ook verscheen, werden de werkzaamheden besproken en de mannen konden aan de slag. Terloops vroeg de eigenaar nog of de elektriciteit inmiddels geregeld was….. “Nee, natuurlijk is er niks geregeld, dat zou u regelen”. Dat was namelijk part of the deal. Alles bijeenbrengen onder 1 bedrijf scheelt een hoop geregel en gedoe. Hij zou even gaan bellen en kon me even later melden dat de electricien ook diezelfde dag nou zou komen om het te regelen. Zelf zou hij later de dag nog even langskomen of alles goedging.

De mannen hebben voortreffelijk werk geleverd. Een nieuw aangelegd terras en een buis onder de grond voor de electriciteit. Alles was om 17.00 uur klaar.
Electricien en de eigenaar heb ik die dag niet meer gezien maar goed, je kan niet alles hebben natuurlijk.

Donderdag, de volgende dag, waren wij er om 8.00 uur klaar voor. Om 8.40 uur moest ik weg voor Franse les maar dan had ik 40 minuten om ze even “op weg” te helpen. Niemand kwam. Franse les kon ik afbellen maar om 11.00 uur was er nog steeds niemand geweest.
Vol verwachting wachtte ik af. De irritatie begon iets meer toe te nemen toen ik om 13.30 uur nog niks gehoord had en ik schoof maar weer achter de computer om vriendelijk te vragen wanneer zij dachten te komen. Geen reactie.
Om 16.15 uur ging de telefoon: de secretaresse. Een franse riedel waar ik weinig van snapte maar ik begreep wel dat het de bedoeling was dat ik zélf de electricien ging bellen om een afspraak te maken. ‘Pourquoi’ wist ik nog uit te brengen maar het antwoord begreep ik niet. Erg frustrerend als je vol met vragen zit maar ze niet kan stellen. Ik noteerde het nummer van de elektricien en vroeg aan een Nederlands vriendinnetje die hier al jaren woont en erg goed Frans spreekt, of zij alsjeblieft even voor me wilde bellen. Aldus geschiedde en wat zei de elektricien ? “Nee mevrouwtje, zo snel gaat dat niet. Ik ga nu een offerte maken en die is misschien volgende week af. Daarna moeten we dan het werk in gaan plannen dus dat duurt nog wel een poosje”
Het vuur spoot bijna uit mijn oren, zo kwaad was ik. Onmiddellijk ben ik naar huis gereden en heb ik een venijnige, en ik mag wel zeggen, ZEER venijnige mail gestuurd (met behulp van de vertaalmachine op internet). Ik was er op z'n zachtst gezegd helemaal klaar mee en het was dan ook voorbij met aardig zijn, begrip hebben en stroop smeren!! Waren ze nou helemaal besodemieterd !! Hoe het verder moest, wist ik even niet, maar ik was in ieder geval mijn frustratie kwijt.

De volgende dag ging ’s-morgens de telefoon. Een alleraardigst vrouwtje dat nog Engels sprak ook. “Goedemorgen mevrouw, ik wilde even doorgeven dat we om 13.30 uur de jacuzzi komen installeren. De elektricien zal er ook zijn om de boel aan te leggen”. Mijn mond viel open. Dus zo werkt het kennelijk hier. Met je vuist op tafel slaan.

Om 13.30 uur stond de elektricien voor de deur en na een poosje was keurig de extra elektra groep aangelegd. Hij wist mij nog te zeggen dat de jacuzzi om 15.00 uur kwam en ja hoor, om 15.00 uur kwam ‘ie dan. Met 9 man om hem op zijn plaats te tillen. Alles helemaal prima, allemaal blije gezichten.
Eén mannetje bleef achter om de boel schoon te maken, hem aan te sluiten, vol te laten lopen en mij wat uitleg te geven.

Zaterdagmorgen was ‘ie goed op temperatuur en met de mannen naar de honkbal, mochten Madison en ik hem voor het eerst uittesten. De CD van Belle Perez ging erin, de bubbels gingen aan en vervolgens lieten wij ons in het warme water zakken. Het beviel uitstekend ! Madison is er zelfs 1,5 uur ingebleven terwijl Belle nog maar een rondje ging zingen.

’s-Middags zou het ‘mannetje’ van de dag ervoor nog terugkomen. Hij moest het water nog testen, de kap (waar een kleine scheur in zat) vervangen en ons nog de gebruiksaanwijzing geven.
Hij moet nog komen……

Zaterdagmorgen: testdag. En accoord bevonden
En die graafmachine op de achtergrond? Die staat er ook nog steeds!

GROENE VINGERS

Als ik iets niet heb, zijn het wel groene vingers. Het krijgen/hebben van groene vingers valt of staat naar mijn mening bij het hebben van lol bij het werken in de tuin. Daar gaat het bij mij gelijk al mis want ik vind er werkelijk geen ene moer aan.

In Maasland waren wij gezegend met onze fantastische buren Job en Dineke die het hele onderhoud van onze tuin op zich hadden genomen. Zodoende stond onze tuin er altijd pico bello bij. Hier is het een ander verhaal. De oppervlakte is minimaal 10 keer zo groot en hier geen Job en Dineke.

Met Pasen waren hier (schoon)papa en (schoon)mama die, zoals eerder geschreven veel tijd in de tuin hebben doorgebracht. Het was nu nog een kwestie van bijhouden en dat probeer ik ook echt wel te doen. Alles is nu echter ook flink tot bloei gekomen en dat brengt ook weer extra werk met zich mee.
Daarnaast verdenk ik het onkruid er soms van om zich te verstoppen in de aarde of onder het grind en nét als ik mijn tuinhandschoenen en uitsteekmesje heb opgeborgen, collectief omhoog te springen. Joehoeoeoeoe........daar zijn we weer........

Gelukkig was tijdens de Hemelvaart Elly hier die er ook lol in heeft om wat te wroeten in de aarde. En zo vond ik haar 's-morgens al druk bezig in de tuin, flink aan de slag met de schoffel.
Ik werd door haar gewezen op een enorme hoeveelheid aardbeienplanten (waarvan ik dacht dat het onkruid was) en ook hebben we veel verse munt in de tuin staan.
Iedere dag pluk ik nu braaf aardbeien, voorlopig hoef ik niks te kopen want de dagelijkse hoeveelheid is groot. Ook de muntbladeren worden iedere dag in de thee gebruikt. Toch wel een beetje lol op die manier.


Ook het grasveld is een behoorlijke oppervlakte. Met onze kleine (weliswaar elektrische) grasmaaimachine loop je eigenlijk een beetje voor schut. Daarnaast blijf je heen en weer lopen om je grasbak te legen. Je loopt 1 keer heen en weer en de bak is alweer vol. Dit mede veroorzaakt door het feit dat we maar 1 keer per 2/3 weken maaien en er dus ook wel wat vanaf komt. Vrijdag heb ik de grasmaaier van de buren geleend omdat ik, welgeteld 2 minuten na aanvang van het maaien, met mijn grasmaaier tegen een paar losse stenen had gezeten en de messen/bladen onder veel kabaal dolgedraaid waren. Terwijl Hongaarse buur-opa mijn grasmaaier onder handen nam (ook hier hebben wij fijne buren), kon ik het werk vervolgen met hun (veel) krachtigere machine. Dat scheelt wel even een jas !! Het ging een stuk sneller, het was snoerloos (want hij loopt op benzine) en de opvangbak is vele malen groter dus nu ben je meer aan het maaien dan dat je aan het gras-legen bent. Rene is bijna jarig en je begrijpt dat ik al het perfecte kado in gedachten heb !! Wel is het nog even wennen aan zo'n groot apparaat dat ook uit zichzelf rijdt. Voordat ik het wist had 'ie een conifeertje opgeslokt omdat ik nog niet handig was met sturen. Oeps.....

hap slik weg boompje.....

Momenteel zijn ze hier het begin van de straat aan het asfalteren. Soms, heel soms dringt de gedachte zich bij mij op of ik niet eens kan vragen of ze wat asfalt over hebben.
Maar eerst vanmiddag weer lekker ontspannen met het uitsteekmesje aan de gang.
Heerlijk op je hurken in het brandende zonnetje. Wat wil een mens nog meer.

Zouden er ook elektrische onkruidwieders bestaan ? Uiteindelijk komt er ook nog een vaderdag aan in Juni......