KLAAR MET GEEL

Helemaal klaar met geel, zowel op de blog als in de keuken. In de keuken wordt het parelgrijs, het ziet er gelijk een stuk strakker uit en we zijn na 1 laag en na 1,5 muur al tevreden met het effect. Op de blog wordt het blauw. Ik zeg : Welkom blauw !

LAPPENMAND

Afgelopen weekend had Geoffrey zijn eerste ijshockeywedstrijd in Zwitsers tenue en guess what.... hij scoorde ook het eerste goal voor zijn team !! Hij wordt getraind door oud NHL-speler Michal Grosek dus we zijn helemaal blij. Beter kun je niet krijgen. Het is toch wel heel erg leuk dat ijshockey hier een grote sport is. In Den Haag hadden we natuurlijk ook een prima jeugdopleiding maar het is hier alleen maar beter geworden.

De eerste volle schoolweek zit er ook weer op. Ook de eerste volle week waarbij ik nu 3 keer per week Franse les heb (in ieder geval tot de kerstvakantie). Ik vraag me nu al af of dit niet een wat te voortvarende afspraak is geweest. Drie ochtenden in de week is best pittig als je ook nog een paard hebt (die alle middagen opslokt) én een huis(houden) draaiend moet houden.
Op de woensdagen zijn de kinderen de hele dag vrij, nou ja vrij...De dag is gevuld met een sneller bezoek dan gebruikelijk aan paardlief en een heen en weer rijden naar de ijshockeytraining waarbij op de terugweg het gaspedaal even wat dieper ingedrukt wordt omdat hier dan weer de Franse leraar voor Geoffrey op de stoep staat. Nadat deze is voorzien van de gebruikelijke thee met een koekje, racen Madison en ik wederom naar de manege voor haar privé-springles om 16.30 uur.
Blijft over de vrijdag waarbij ik de ochtend vrijhoudt voor overige afspraken (afgelopen week had ik gelukkig niets staan en dus heb ik een begin gemaakt met het verven van de keuken....). 's-Middags heb ik mijn dressuur-privéles en daarna weer naar school om de kinderen te halen.

Gisteren ging het even mis. Mango liep fantastisch maar blijft altijd een felle donder die erg gauw schrikt van een tractor hier of een windvlaag daar. Altijd opletten geblazen dus. Tijdens de les draag ik een zendertje in mijn oor waarbij ik de instructrice dus in mijn oor hoor praten. Er hangt dus een draadje aan dat weer verbonden is met een klein kastje dat aan mijn broekband geclipt zit.
We gingen fantastisch Mango en ik, en waren een dressuurproef aan het oefenen voor een wedstrijd van binnenkort. Zittend in een galop, springt ineens het kastje los van mijn broekband en slaat tegen Mango's flank aan. Hij schrok zich te pletter en maakte een enorme sprong naar de zijkant. Eén zo'n onverwachte sprong kan je doorgaans nog wel opvangen maar ik had geen tijd om te herstellen. Het kastje bleef immers bij iedere stap tegen hem aan slaan en ik was druk bezig om mezelf in het zadel te houden dat ik niet ook nog eens dat kastje kon pakken (dat ergens bij mijn voet aan het bungelen was). Afijn 20 seconden later waarbij Mango nog steeds panisch alle kanten opsprong vloog ik ernaast en viel op mijn rug op de grond. Door de klap krijg je even geen adem meer. Hoewel ik dat al talloze keren heb gehad en dus ook weet dat dat vanzelf weer terugkomt, blijf ik dat altijd een erg vervelende ervaring vinden. Terwijl ik ging vallen schoot in die split second door me heen : Oh jee, ik ben geen 20 meer, als ik maar niks breek......
Gelukkig viel het mee. Veel pijn in mijn onderrug van de val maar niet het gevoel dat er iets mis zou zijn.
Snel weer erop geklommen en mijn les afgemaakt. We sloten prima af.
Toen ik 15 minuten later afstapte voelde ik wel dat alles enorm aan het verstijven was en tegen de avond kon ik nauwelijks nog op of om.

Snel werd Alice, mijn fantastische Zweedse back up als ik op vakantie ben of niet kan rijden, ingeschakeld en zij zou in ieder geval vandaag gaan rijden.
Waar ik eigenlijk verwacht had dat ik vandaag 'slechter' zou zijn, valt het me mee. Natuurlijk nog erg beurs en moeilijk in de bewegingen (alles heel rustig aan) maar niet slechter dan gisteren. Wel pijn in mijn nek maar dat is natuurlijk ook logisch na zo'n val.
Morgen nog een beetje rustig aan en dan maandag er hopelijk weer op.
Vandaag kon ik wel mooi foto's nemen van mijn fantastische paard toen Alice aan het rijden was. Dat is dan weer een voordeel van verplicht aan de kant zitten !

WE ZIJN BEGONNEN !

Vanmorgen was het dan zover. Voor de kinderen weer een spannend moment. Terug naar school. Natuurlijk zijn ze nu bekend op de school maar een begin van het schooljaar hebben we nog niet meegemaakt en dat gaat hier toch wat anders dan in Nederland.

Op school aangekomen was het een drukte van belang. Op het schoolplein staan grote borden met daarop papieren en namen van de kinderen en de klassen. Je moet dus gaan checken bij wie je in de klas komt en in welke klas je zit. Dat is tot dan dus nog niet bekend aangezien het lerarenkorps dit pas tijdens de zomervakantie beslist. Geoffrey en Madison waren allebei blij met de klas waarin ze ingedeeld waren. Nu nog de rij zoeken waar ze heen moesten. De kinderen moeten zich bij aanvang zowel 's-morgens als 's-middags immers in een rij twee aan twee opstellen. Geoffrey ging er al gauw vandoor. Die wist precies waar hij heen moest en zijn zelfvertrouwen groeide met de minuut. Madison had zoals verwacht wat meer moeite maar de nieuwe juf pakte onmiddellijk haar hand en was dus zeer doortastend. Prima, we waren er blij mee.

René naar zijn werk, ik naar de osteopaat in Zwitserland (aangezien ik nog wat naweeën heb van het feit dat ik vorige week door mijn rug ben gegaan) en het gewone leven was weer begonnen. Om 11.30 uur had ik twee opgetogen kinderen (+ buurmeisje) in de auto zitten die helemaal blij waren dat alles 'goed gegaan' was.

Inmiddels heeft Madison afgelopen dinsdag ook haar eerste springles gehad op haar pony. Het ging geweldig. Ik keek mijn ogen uit en zo ook de instructrice die mij meerdere keren vroeg of dit écht de eerste keer was dat ze sprong. Onze springkampioenspony was ook weer helemaal in zijn element. Die bloeit helemaal op als hij mag springen. Erg leuk om te zien die twee. Het belooft een mooi team te worden samen. Onderstaand een ieniemienie-10seconden-filmpje van een vleugje les.