WAT JE ZEGT BEN JEZELF

Trouw bezoek ik 2 keer per week mijn Franse les en het moet gezegd: het gaat steeds beter. De woordenschat wordt steeds uitgebreider maar nog steeds moet ik goed nadenken over hetgeen ik wil zeggen. Dat maakt een spontaan gesprek of een losse flodder opmerking erg lastig.

In onze cursus zit ook een Argentijnse dame. Een aantal weken geleden liepen wij na afloop van de cursus samen richting de auto's. Zij had tijdens de cursus (uiteraard in het Frans) verteld dat ze naar Disneyland Parijs ging en iemand zei haar dat het afschuwelijk was, zulke lange rijen etc. Enfin, op weg naar de auto zei ik haar in het Engels (want makkelijker, nietwaar ?) dat het allemaal wel meeviel bij Disney zolang je maar vroeg in het park was en gelijk naar de meest populaire attracties ging. Schaapachtig glimlachend keek ze me aan en zei eigenlijk niet veel. Op dat moment waren we bij de auto's en scheidden onze wegen. Weglopend dacht ik bij mezelf: "Tjongejonge, wat een doos zeg".
Na de paasvakantie hadden we weer Franse les en was er een nieuwe cursist, een Poolse. De cursusleidster stelde ons aan haar voor en zei over de Argentijnse dame dat ze Spaans sprak en geen Engels....
Onmiddellijk ging bij mij een lampje branden. Dáárom had ze dus niet gereageerd op mijn Disney-betoog..

Een dag later zat ik bij de kapper. In tegenstelling tot de kapper in Nederland is er hier geen sprake van een paar relaxte uurtjes. Steeds ben ik extra alert om maar vooral niks te missen van wat de kapster tegen me zegt. Dit, natuurlijk mede vanwege het mogelijke gevaar dat als je niet oplet, je misschien wel peentjesoranje wordt geverfd. Na het verven lag ik met mijn hoofd in de wasbak toch even te ontspannen tijdens het haren wassen. De kapster was met een collega aan het praten maar stond plotsklaps naast me en keek me vragend aan......Ik had het hele verhaal gemist maar uit haar body language kon ik toch wel opmaken dat mijn reactie nu logisch zou zijn in het verhaal. Schaapachtig glimlachend knikte ik een beetje en onmiddellijk kreeg ik een déja vu van de Argentijnse dame die hetzelfde deed bij mij.....Het 'doos-zijn' ging ook mijn deur niet voorbij.

Losse flodder opmerkingen zijn ook moeilijk en dat vind ik vaak nog het lastigst. Je kan niet even snel reageren als er iets gebeurt.
Wachtend bij school greep een klein jongetje van een jaar of 2 mijn been, denkend dat hij zijn moeder te pakken had. Toen het kind omhoog keek, zag hij dat hij verkeerd zat. En ik ? Ik wist even niet wat ik moest zeggen en keek hem schaapachtig glimlachend aan.

Op straat zag ik dat iemand iets liet vallen uit haar tas. "Eh.....madame..." riep ik stamelend. Ze keek om en gelukkig zag ze zelf wat er gebeurd was. Een woordenstroom kwam vervolgens uit haar mond en ik ? Ik keek haar schaapachtig glimlachend aan.

Natuurlijk, als je er rustig nadenkt, er even 2 spreekwoordelijke tellen voor uittrekt, kan ik echt wel een Franse reactie-zin bedenken maar dat bedenken kost teveel tijd op het moment suprême. Het moment is alweer voorbij als je je zin in je hoofd hebt geformuleerd en dat maakt dus een spontane opmerking op dit moment nog steeds lastig.

Het goede nieuws is dat ik op het vlak van "Nederlands bijhouden", inmiddels niks tekort kom. Ik heb sinds kort een erg leuke groep meiden ontmoet die in de regio wonen en regelmatig afspreken voor koffie en cake.

Life is good !

GOED GESPREK

Vanavond zijn Geoffrey en René naar Wrestlemania in Genève geweest. Aangezien René in die omgeving werkt ben ik Geoffrey vanavond gaan brengen. Het was gelijk een goede gelegenheid om allemaal een kijkje te gaan nemen op het kantoor van pap.
De kinderen vonden het erg leuk. Met name het feit dat iedereen 4 eigen computerschermen heeft en er tv's aan de muur hangen, sprak erg tot de verbeelding.
Nadat de mannen richting de Arena gingen, reden Madison en ik weer naar huis waarbij het al gauw duidelijk werd dat Madison door het kantoorbezoek ook over haar toekomstige carriere aan het nadenken geslagen was.

Mam, mag de CD van Ilse de Lange op. Nummer 5
Ja goed zo. Harder !
Ja zo ja.......Sooooo incredible..........
Mam, weet je wat ik wil worden later ?
Nou ?
Paardrijleerster, Dokter & Engelseliedjeszinger
Oh leuk zeg !
Wat wilde jij worden ?
Ehm....heel vroeger wilde ik volgens mij dierenarts worden.
Oh, dat vind ik ook leuk. Mag liedje 5 nog een keer ?
Soooooo incredible..........
Mijn juffrouw van school die wordt later politie.
Oh ja, hoe weet je dat ?
Nou dat kan ze zoo goed joh, als we naar de gymzaal lopen, dan gaat ze op de weg staan met haar handen zo wijzen dat de auto's moeten stoppen en als we dan allemaal weer op de stoep staan, dan doet ze haar handen weer naar beneden.
Goed van haar zeg !
Ja, ik wil denk ik ook politie worden.
Oh ja, dat wilde ik vroeger ook !
Oh leuk. Mag liedje 5 nog een keer op.
Ja, maar dat wordt de laatste keer hoor, ik heb dat liedje nou wel gehoord.
Jaahaa. Soooooooo incredible............
Mam, welk dier was het ziekst bij jou ?
Huh wat bedoel je ?
Doe die muziek eens uit. Jij was toch dierenarts ?
Nee, ik wilde dierenarts worden toen ik net zo oud was als jij.
Oh, dus dat ben je niet geweest
Nee
Hoezo niet
Ja gewoon omdat ik een andere leuke baan vond.
Oh waar ?
Nou bijvoorbeeld bij de rechtbank
Oh, gadver niks aan.
Doe die muziek maar weer aan, nummer 5 nog een keer graag
Sooooo incredible........

Wat een heerlijk wijfie is het toch!

LOODINDESCHOENEN WORDT JIPPIEJAJEE

Het kan raar lopen....
Afgelopen donderdag mailde René maar weer eens naar de (ijs)hockeyclub in Zwitserland. We zouden immers op de hoogte gehouden geworden van selectietrainingen voor volgend seizoen die in April zouden worden gehouden.

Vanwege een miscommunicatie bleken we niet te zijn uitgenodigd en deelde de trainer ons na een aantal excuses per mail mee dat er diezelfde avond + maandag 20 april selectietrainingen waren.
Toch enigszins geïrriteerd bevestigde ik dat ik diezelfde avond naar de training zou gaan.
Gek misschien, maar ik had gewoon even wat meer voorbereidingstijd nodig en ik baalde dat ik het pas een paar uur van te voren hoorde. Een vreemde taal (daar gaan we weer), een club waar je de gebruiken en gewoonten niet kent, een trainer die je niet kent en René die er niet bij kon zijn vanwege werk.

Met lood in mijn schoenen gingen we erheen. Natuurlijk liet ik niks daarvan blijken aan Geoffrey en was ik Mrs. Zelfverzekerdheid zelf. Als ík al begon, hoe moest hij zich dan niet gaan voelen.
Aangezien we niet wisten hoe of wat, had Geoffrey zich thuis al omgekleed en hoefden we alleen de schaatsen maar aan te doen. Nadat dat ter plaatse gebeurd was, liet ik hem achter, in zijn eentje in een drukke kleedkamer vol met Frans kwetterende kinderen. Op zulke momenten 'breekt' je hart en moet je even slikken. Hijzelf leek er overigens weinig last van te hebben, hij is inmiddels wel wat gewend op school maar leuk is natuurlijk anders.

Gelukkig was de trainer een Franse Canadees dus kon ik ook in het Engels communiceren. Hij zou hem 2 ijstrainingen bekijken om te zien of hij aan het team toegevoegd kon worden en Madison en ik namen plaats op de tribune met de camera in de aanslag om alle interessante onderdelen van de training te filmen voor René.
Waar ik werkelijk geen pepernoot snapte van de Franse uitleg en wat ze precies moesten doen, zo leek Geoffrey het meeste goed te snappen en deed hij prima mee met alle in ingewikkeld Frans uitgelegde oefeningen, hier linksom, daar rechtsom, na 1 fluitje stickhandling, na 2 fluitjes zo snel mogelijk doorschaatsen naar het volgende vak etc. Af en toe werd 1 op 1 in het Engels wat toegelicht en het was een genot om te zien dat hij prima meedraaide in het team.

Ook Geoffrey had het goed naar zijn zin gehad en tevreden maar vooral enthousiast gingen we naar huis waar René 's-avonds ook kon genieten van de training op film.

Vandaag stond de 2e en laatste ijstraining op het programma.
Na de training sprak ik met de trainer en hij was érg enthousiast dus dat was natuurlijk ook weer erg leuk om te horen. Voor mij, maar natuurlijk ook voor Geoffrey.
De ijstrainingen zijn nu voorbij en over 3 weken gaat de off ice training beginnen. Deze is 2 keer per week dus naast het honkbal (dat aankomend weekend gaat beginnen) wordt ook deze training lekker voortgezet tijdens de zomer.

Het toeval wil nog dat op de ijsbaan vandaag een Engelse (zo bleek later) vader hoorde dat wij in hetzelfde dorp wonen als zij. Hij stelde voor om te gaan carpoolen zodat we beiden maar 1 keer per week het ritje naar de off ice training hoeven te maken. Handig maar vooral ook weer leuk voor Geoffrey dat er een Engelstalige jongen uit zijn team in hetzelfde dorp woont.

En zo werd mijn aanvankelijke loodindeschoenen-gang heel snel een jippiejajee-huppel.

KOFFIETIJD

Het huis is steeds meer 'af', de kinderen draaien lekker op school, René heeft het zeer goed naar zijn zin op het werk en we zijn inmiddels gewend aan zijn nieuwe werkuren, ik heb 2 keer per week mijn Franse les. Kortom, alles staat hier na 4 maanden inmiddels goed op de rit.

Tijd om mijn wereldje weer iets groter te gaan maken.
Aangezien in mijn overtuiging een berg nooit naar iemand toe kan komen, ben ik hier zelf maar eens begonnen met een poging om wat nieuwe mensen te leren kennen.
Ik heb inmiddels begrepen dat veel contacten opgedaan worden bij de Internationale School of bij de Nederlandse les in Genève.
Wij hebben echter gekozen voor lokaal onderwijs omdat we hier niet tijdelijk wonen en dus kom ik niet bij de Internationale School.

In het blad van de Nederlandsche Vereeniging te Genève e.o. heb ik een uitnodiging gezet voor een koffie-ochtend bij mij thuis op donderdag 7 mei. De eerste reacties zijn al binnen en dat is altijd leuk. Niet dat ik verwacht dat er een enorme schare aan mensen langskomt, maar het is wel prettig om in ieder geval respons te krijgen.
Toen we in Amerika en ook in Luxemburg woonden waren de voorzieningen in de vorm van clubjes etc, voor 'moeders met kleine (niet schoolgaande) kinderen' erg goed. Je kon je overal aansluiten en er werd wekelijks afgesproken. Een leuke manier en ook een erg makkelijke manier om nieuwe mensen te leren kennen.

Nu de kinderen wat ouder zijn en naar school gaan, zit je toch weer in een andere doelgroep. Ik ben benieuwd wat deze nieuwe "zoektocht" gaat opleveren. Ik ben helemaal geen sociaal dier die iedere dag mensen om zich heen moet hebben, integendeel zou ik bijna willen zeggen, maar ik ben wel benieuwd om eens te kijken of er ook in 'mijn' groep, mensen in de omgeving zitten, mensen die hier ook net begonnen zijn, die ook nog aan het stoeien zijn met de taal etc.
Daarnaast vind ik ook wel erg leuk om zo'n koffieochtend te 'hosten'. Toen we net in Maasland woonden hebben we ook een buurtkoffie georganiseerd om de buurt te leren kennen en dat was erg geslaagd.

Ook zit ik bij de Nederlandse Vereniging (NVG) in een Werkgroep Nieuwkomers. De NVG wil meer gaan doen aan de begeleiding/opvang van nieuwkomers in de regio en ik vind het dan ook erg leuk om mijn steentje daaraan bij te dragen. Het is in deze regio natuurlijk allemaal iets complexer omdat je met 2 landen en dus ook verschillende regelgeving te maken hebt. Voor mensen die in Zwitserland gaan wonen, gelden andere regels dan mensen die zich net over de grens in Frankrijk vestigen. Kortom, er is weer werk aan de winkel ! Leuk, want lang stilzitten is niet aan mij besteed...

FAMILIEBEZOEK

Het is al even rustig op de blog maar hier thuis heerst een en al bedrijvigheid. Afgelopen woensdag zijn immers Micky & Otto aangekomen om hier de paasdagen door te brengen. Voor de kinderen iets om al weken naar uit te kijken want ze hadden opa en oma al sinds December niet meer gezien.

Natuurlijk hebben we al diverse uitstapjes gemaakt in de omgeving. Zo hebben we op de laatste sneeuw gelopen in 'ons' skigebied waar de liften inmiddels al gesloten zijn en hebben we heerlijk ijs gegeten in het zonovergoten Nyon aan het meer van Genève.
De volgende dag zijn we naar Lausanne geweest waar we het Olympisch Museum hebben bezocht.


Vervolgens doorgereden naar Montreux waar we boften met een leuke markt en heerlijk weer. Ook het kasteeltje Chillon bij Montreux hebben we gezien. Ik ben daar echter buiten gebleven omdat mijn hakken van die dag niet gerekend hadden op de kasseien rond en in het kasteel. Het was al een wonder dat ik heelhuids bij de ingang gekomen ben. Ik heb lekker met mijn voeten in het water van het meer van Genève bungelend, in het zonnetje gewacht tot het kasteel van binnen bewonderd was.

Daarna zijn we langs de andere kant van het meer van Genève teruggereden. Een volle ronde rond het meer dus. In Genève zelf stond de fontein nog aan en werden nog even snel de laatste foto's gemaakt. We waren te moe om er nog uitgebreid uit te gaan en zijn al snel doorgereden naar huis.



Met de hulp van Otto & Micky hebben we een enorme sprong voorwaarts in de tuin gemaakt. De tuin is weer helemaal netjes: veel onkruid verwijderd, gras gemaaid, planten uitgegaan, verplaatst, de grasrand is weer helemaal strak etc.
Er zitten heel wat uren in maar we zijn ontzettend blij met het resultaat !! In Maasland hadden we onze gouden buren Job en Dineke die onze tuin hadden geadopteerd maar hier moeten we het toch echt zelf doen ! Als je dan al volstrekt geen groene handen hebt, is het erg fijn dat je op weg geholpen wordt om het helemaal op orde te krijgen. Nu alles op orde is, is het een kwestie van bijhouden en als we dat nu maar braaf doen, dan moet er niet al teveel werk aanzitten behalve het maaien van het gras en het af en toe verwijderen van onkruid.

Ook de plaats van de jacuzzi die over een paar weken komt, is helemaal vrij gemaakt. Dat betekent dat er 4 grote struiken uitgegaan zijn en 4 struiken lavendel & 1 boom overgeplant zijn in een ander stuk van de tuin.
Op dit moment wordt er nog gewerkt aan het strak maken van het grindpad dat naar de voordeur loopt en de eerste resultaten zien er zeer mooi uit !!

Een en al bedrijvigheid maar bovenal gezelligheid dus !


Ons pad naar de voordeur.
Hoe het was.........


En hoe het is.......

Terras voor

Terras na

KLEINE STAPPEN

"Iedere dag gaat het een stukje beter" houd ik de kinderen voor als we het over het spreken/begrijpen van Frans hebben of over het maken van nieuwe vrienden. Die vooruitgang merk je natuurlijk niet dagelijks maar soms is daar ineens een moment waarop je je realiseert dat weer een stap is gezet.

Gisteren was zo'n dag. Madison kwam thuis met een uitnodiging voor een Frans kinderfeestje. Hoewel ze vrolijk naar school gaat en vrolijk uit school komt, is het voor haar nog steeds erg moeilijk om contact te maken aangezien de taal nog een probleem is. Sommige kinderen zullen gewoon in hun eigen taal blijven praten als ze het niet begrijpen. Madison slaat dicht en zegt geen boe of bah meer.
Voor mij is het dan ook moeilijk in te schatten hoe het communiceren op school gaat.
Een uitnodiging van een Frans klasgenootje is wat mij betreft dan ook een teken dat het goed gaat !

Geoffrey heeft gisteren voor het eerst de stap gewaagd om met Franse en Portugese buurkinderen te voetballen. Hoewel ook hier de taal weer moeilijk is, zag ik, stiekem uit het raam glurend, dat hij het na een poosje prima naar zijn zin had. Toen de buurmeisjes ook nog bij ons op de trampoline 'mochten', was het feest helemaal compleet. Ik zag vervolgens een heel tevreden kind met een dikke blos op zijn wangen.

Om 22.30 uur kwam hij uit zijn bed. "Ik ben je nog wat vergeten te geven" zei hij en toverde zijn rapport naar boven uit zijn tas. Wat een verrassing. Een hartstikke goed rapport met mooie woorden dat hij zich heel snel heeft aangepast en is opgenomen in de klas. Lovende woorden voor het begrijpen van de Franse taal en een dik succes gewenst in het verder ontwikkelen van het Frans.

Dat zijn van die momenten dat je denkt: Het gaat helemaal goedkomen !
Niet dat we daar ooit aan twijfelen maar het is wel erg fijn om het af en toe ook concreet bevestigd te zien.

Met de buurman, altijd verlegen om een appeltje, werd al heel snel vrienden gemaakt