WHAT'S IN A NAME

Het moest er maar weer eens van komen: De katten weer naar buiten. Ze zitten nu 2 weken in dit huis maar hebben daarvoor natuurlijk 4 weken in de opvang en het hotel gezeten. Dat valt niet mee als je normaalgesproken heel veel buiten bent en ze kijken dan ook verlangend naar buiten. Beide poezebeesten kregen een bandje met adres om en vervolgens werd de deur opengezet. Onze dikke jeweetwelkater Bob schoot er gelijk uit. Hij vond het heerlijk om in het naastgelegen weiland weer in de vrije natuur te mogen plassen. Zoë, onze poes van Amerikaanse makelij, was aanvankelijk wat voorzichtiger maar dat was van korte duur.

Na een poosje was het wat mij betreft mooi geweest en riep ik beide katten binnen.
Het jammerlijke toeval wilde echter A. dat Zoë in de tuin van de buren liep, B. de hond van de buren ook net in haar eigen tuin liep en C. diezelfde hond de naam 'Sophie' heeft (op z'n frans uitgesproken dus de klemtoon hetzelfde als bij Zoë).

Een enorme consternatie volgde. De Hongaarse oma van de buren liep in de tuin te schreeuwen naar Sophie, Sophie jaagde achter Zoë aan en vond het een erg leuk tijdverdrijf, Zoë wist inmiddels niet meer waar ze het zoeken moest en ik......eh... ik trok mij zachtjes terug in huis en deed de schuifpui dicht. Ik had er even geen zin in. Ik kon er toch niets aan veranderen.

Na een half uurtje de stoute schoenen maar aangetrokken en tegen beter weten in, weer gaan roepen. Hongaarse opa kwam op mijn geroep afgestommeld en vertelde mij dat er "a problem" was. Tja, dat vermoedde ik al. Zoë was een hoge heg in gevlucht aan de andere kant van de burentuin en was geenszins van plan om daar uit te komen. Ze was niet eens waar te nemen want de sparrenheg was erg dicht begroeid en ze gaf geen kick.
Hond Sophie was imiddels weer het huis in gebonjourd maar ga dat maar eens uitleggen aan een kat in het nauw.... Ik besloot het maar te laten voor wat het was, het zou wel weer goed komen.

In tussentijd kwam Madison uit school, lunchten we, en ging ze weer terug naar school (Geoffrey zat in de bergen en kwam dus niet thuis tussen de middag).
Toen ik thuiskwam gebaarde Hongaarse opa dat ik moest komen. Een hartverscheurend gemiauw was goed te horen toen ik hem dichter bij naderde. Het was duidelijk dat Zoë het mooi genoeg geweest vond maar zelf niet de moed had om uit de boom te komen.

Snodverr.... dat had ik weer.

Buurman zette hulpvaardig een ladder tegen de heg aan maar dat leek makkelijker dan het was. Ten eerste was het een hele dichte heg van sparrenbomen die metershoog was. Ten tweede was de ondergrond niet stabiel, meer een soort ongelijke wal met sneeuw en ijs en ten derde zat Zoë helemaal binnenin op zo'n 3 meter hoogte.
Ik wurmde de ladder zo ver mogelijk de heg in, probeerde takken weg te duwen om een soort gat te krijgen.
Buurman was inmiddels weer wat anders gaan doen en in geen velden of wegen meer te bekennen dus ik moest dit klusje toch echt alleen klaren.
Met gevaar voor eigen leven klom ik stapje voor stapje steeds hoger op mijn wiebelende ladder.
Halverwege gleed de ladder helemaal naar de zijkant. Vloekend snelde ik weer naar beneden. Je zou toch je nek breken voor zo'n beest.

De ladder werd zo goed en zo kwaad als het ging weer opnieuw geschikt en daar ging ik weer. Langzaam kwam ik steeds dichterbij, tot ik met mijn hand net bij haar kop kon komen. Gelukkig kwam ze naar me toe en direct toen het kon, greep ik haar stevig in haar nekvel. Het was nu een kwestie van niet meer loslaten anders was het gelijk einde oefening.

Gehavend kwam ik de sparrenheg weer uit. Mijn handen opengekrabd door de kat die verder de noodzaak niet had ingezien van mijn vrij ruwe actie, mijn hoofd en kleren vol jeukende sparrennaalden maar.....ladies and gentlemen, we've got her....

Tot nu toe durft ze nauwelijks meer naar buiten dus ze heeft in ieder geval geleerd dat ze niet in de tuin van de buren moet komen. Heel verstandig ook, want ik doe dit niet nog eens......

TIME FLIES IN DOZENUITPAKLAND

Voor je het weet is de week weer voorbij. De Firma Dozenuitpak is nog steeds flink aan het werk maar met de komst van internet, moet eerlijkheidshalve opgebiecht worden dat er ook wel eens een uurtje achter de computer wordt gepikt.

Over internet gesproken: Ken je die van die France Telecom monteur die, nadat hij op maandag niet op was komen dagen, op woensdagmiddag internet zou komen aansluiten?
Nee? Hij kwam niet !
Op zich niet zo erg, immers, we hadden zelf de laptop aan de praat gekregen. Ik had me er heel wat meer over opgewonden als ik nu nog steeds geen internet had gehad!
Gistermiddag leek dat even het geval. Ineens sloeg internet eruit en was er geen verbinding meer mogelijk. De foutmeldingen gaven volgens het boekje aan dat ik contact moest opnemen met de helpdesk. Tja, dat is met mijn huidige franse taalkennis iets wat je dan een beetje voor je uit schuift, temeer ook omdat die monteur weer niet gekomen was en ik het daar ook weer over moest hebben. Vanmorgen eerst dus maar alles gewist, de hele installatie ongedaan gemaakt en weer van voor af aan begonnen. Het lukte ! Morgen proberen we de computer erbij aan te sluiten en als dat lukt hebben we meneer France Telecom niet meer nodig. Waar ik nou nog wel benieuwd naar ben: horen we nu gewoon niets meer of staan ze op een mooie dag toch ineens voor de deur ? De toekomst zal het leren.

Noodgedwongen moest ik mij deze week ook in het Franse bedrijfsleven storten waar je normaalgesproken niet de eerste weken komt. In de supermarkt kan ik me prima redden, de basiskennis is er natuurlijk wel, maar het wordt anders als je naar een garage moet met een mankement aan je auto...
De band van de jeep liep steeds verder leeg, ook al had ik hem flink opgepompt, dus er was geen ontkomen aan: op naar de garage. Eerst natuurlijk de "lekke band in het Frans" nagevraagd bij een Nederlandse dorpsgenote. Vervolgens met mezelf hardop in de auto het gesprek geoefend ;-) en daar ging ik dan, schoorvoetend naar binnen. Aangezien ik maar een half uurtje de tijd had, wilde ik de garagehouder uitleggen wat er aan de hand was en een afspraak voor de volgende dag maken. Nadat ik hem in mijn beste Frans echter het probleem had uitgelegd, had hij er al een krik onder staan. "Monsieur, monsieur...." probeerde ik nog, maar het was een voortvarend ondernemer. Het euvel was snel gevonden, het ventiel lekte lucht. Gelukkig was dit binnen een kwartier (waar een wil is, is een weg) verholpen en stond ik dus niet alleen ruim op tijd weer buiten maar ook nog eens met een gerepareerde band ! Fluitend reed ik naar huis en besloot dan maar gelijk te bellen naar de gemeente om een grijze (vuilnis)bak te bestellen. Eerst weer even de benodigde steekwoorden opgezocht (dat ik hem zelf op wilde halen en niet wilde wachten tot zij hem 2 weken later zouden brengen etc) Als een volledig geïntegreerde buitenlander had ik een volwaardig telefoongesprek met de lokale gemeente-ambtenaar en wist ik precies wat ik moest doen om de container hier te krijgen.

Het zijn de kleine dingen in het leven die je dag een mooi randje kunnen geven!

WE ZIJN ER WEER...

....maar niet dankzij France Telecom...
Zoals vorige week gemeld zouden ze vandaag langskomen om internet te installeren. Tussen 10.00 en 11.00 uur was mij verzekerd. Het werd later en later maar niemand kwam. Om 17.00 uur gebeld wat nog helemaal niet meevalt als je niet goed Frans spreekt en de Fransen geen Engels spreken. Ik begreep in ieder geval dat de monteur vandaag niet meer zou komen en er is een nieuwe afspraak gemaakt voor aankomende woensdag om 16.30 uur. Toen ik de beste man van de hulplijn zei dat ik woensdag pas om 16.45 uur thuis ben, was zijn reactie dat dat geen enkel probleem was(?!) Het blijft bijzonder voor een Nederlander: een tijd afspreken en vooraf al weten dat ze er op dat tijdstip zeker niet zullen zijn...

Afijn, vanavond hebben wij dan zelf maar een poging gewaagd om in ieder geval de laptop aan te sluiten. Met het Franse instructieboekje in de hand is het wonder boven wonder gelukt en zijn wij dus weer 'up and running'. Mocht de monteur woensdag nog komen, mag hij de computer en de ADSL-telefoon aansluiten

Goed, waar waren we gebleven ?
Op papier lijkt het lang, bijna een week zonder internet. Maar in werkelijkheid is de tijd omgevlogen. We hebben dan ook als paarden gewerkt. Dagenlang niets anders dan dozen uitpakken, kinderen uit school halen en vice versa, eten koken en weer dozen uitpakken. Wat zeker hielp om het tempo erin te houden is juist dat we geen internet hadden. Ook de tv werkte nog niet dus ook dat was achteraf alleen maar goed. Geen afleiding behalve een Franse radiozender

Terug naar het begin. Vorige week dinsdag waren ’s-middags de eerste spullen gebracht en woensdagmorgen stonden de verhuizers om 8.00 uur op de nieuwe stoep. Daarna is het de hele dag doorgegaan. Tussendoor heb ik Madison naar de Nederlandse school gebracht en heb ik Geoffrey met de Franse leraar in het kantoor (tot de nok gevuld met dozen) gezet.
Om 19.30 uur waren de verhuizers klaar en vertrokken. Snel eropuit om pizza’s te halen voor het avondeten en toen we thuiskwamen, was ook René net thuisgekomen.
En daar zaten we dan: de eerste avond in ons eigen huis met al onze spullen. Weliswaar was het nog één grote rotzooi maar het voelde ERG fijn. De dagen die volgden bestonden uit het uitpakken van dozen en voor René uit het in elkaar zetten van nieuwe kastjes en bedden die ik in Nederland nieuw had gekocht en nog in de verpakking zaten.
Ook voor René dus drukke tijden want die is iedere dag pas tegen 20.00 uur terug van zijn werk, moet dan nog eten en ging daarna gelijk aan de slag.
In het weekend konden we lekker even blijven liggen. Madison ging op zaterdag weer ponyrijden en Geoffrey ging bij een (Nederlands) vriendje spelen. Er werd (veel !) huiswerk gemaakt en er werden nog veel meer dozen uitgepakt.

Op zaterdag was ook de eerste dag dat we de Mont Blanc en omliggende bergen weer konden zien. De afgelopen dagen was de Jura zo nu en dan goed helder maar waren de Alpen (aan de andere kant van ons huis) permanent gehuld in een dik wolkendek. Het was dan ook fantastisch om met je kop koffie op de bank nu dan een mooi helder uitzicht te hebben op de Mont Blanc. Wat een voorrecht om hier te wonen….

HELLO

Na gisteren kunnen we zo in een Hello Goodbye aflevering van Joris. Alle facetten komen aan bod. Gisteren werd nog afscheid genomen van onze dikke witte kater Bob en de portemonnee van Opa Piet.
Vandaag kunnen wij beiden weer in de armen sluiten.
Onze witte kater bleek toch binnen te zitten. De million dollar question is alleen: WAAR ? Want we hebben letterlijk IEDER kastje open gehad. Wij verdenken hem er sterk van te vaak naar David Copperfield te hebben gekeken. Hoe het ook zij : Bob is terug en wij zeggen Hello.
Dan was daar het telefoontje van Transavia. Opa had zijn portemonnee niet in de bar laten liggen in Genève maar hij was uit zijn zak gevallen in het vliegtuig. Een oplettende schoonmaker heeft deze keurig netjes naar de luchthavendienst gebracht en zo kon opa vandaag zelf op Zestienhoven zijn portemonnee met alles erin, weer in de armen sluiten. Hello again.

Oma Lies heeft koud de Nederlandse bodem weer aangeraakt of ze heeft alweer een weekje hier in het verschiet. Transavia begon net met een leuke aanbieding (78 Euro retour all in) dus 16 februari komt oma weer een weekje buurten (en gordijnen naaien). De kinderen zitten dan in hun 2e vakantieweek dus dat is goed gepland.

Vandaag konden wij eindelijk ook Hello zeggen tegen een aantal van onze verhuisspullen. De aanhanger is gelost. Hier zaten de grote spullen (bankstel etc) in dus dat staat nu allemaal in ons nieuwe huis. Het leek wel Sinterklaas. Heerlijk om je eigen spullen weer uit de wagen te zien opduiken. Morgen om 8.00 uur staan de heren met de volgende vrachtwagen voor de deur. Deze zit helemaal tot de nok vol dus morgen wordt hard werken. Morgen gaan we ook weg uit het appartementhotel en slapen we voor het eerst in ons nieuwe huis.
Dit betekent ook dat wij geen internetverbinding meer hebben. Maandag 19 februari wordt deze aangesloten (mits alles volgens afspraak verloopt want we weten nu: in dit land weet je het nooit). Wij zijn dus in principe een klein weekje 'uit de lucht' maar als ik nou heel erg heimwee naar de weblog krijg.... dan heb ik al gezien dat ik in de lokale Mc. Donalds WIFI mogelijkheden heb... Normaalgesproken echter dus pas weer vanaf volgende week maandag.

Tot dan !


de verhuiswagen paste net niet door ons hek. Stukje verder lopen dus.....

verhuizer zijn is een roeping..

GOODBYE

Vandaag was een dag die in het teken stond van het afscheid. Oma Liesje ging na 2 weken weer terug en ook Opa Piet die op dezelfde vlucht zat, ging na 1 week weer terug naar Nederland. Maar ook hebben we vooralsnog helaas afscheid genomen van Bobby, onze dikke witte jeweetwel-kater. Hoe het komt, is ons nog steeds een raadsel maar ergens is hij klaarblijkelijk in een fractie van een seconde door de open voordeur gerend en heeft niemand dat opgemerkt. Helaas was onze Bob pas 5 minuten in zijn nieuwe huis dus echt "terug naar huis" komen, zal hij niet doen.
Vanavond heb ik in de omgeving lopen roepen maar het mocht niet baten. Bob was vertrokken...
De kinderen zijn er vrij nuchter onder. Natuurlijk hoorde Bob al 8,5 jaar bij het gezin maar doordat hij je nogal eens venijnig greep als je hem aaide, was er geen hele hechte band. Wel vinden ze het natuurlijk erg jammer.
Veel sneeuw, ijs en dikke mist maakte het zoeken naar een witte kat er vanavond niet gemakkelijker op. Eigenlijk is het enige sprankje hoop dat we nog hebben, zijn ingebrachte chip. Mocht iemand hem naar de dierenarts brengen, dan kan die in ieder geval met een scanapparaat zien dat 'ie bij ons hoort.

Ook heeft Opa Piet afscheid genomen van zijn portemonnee; die is 'ie namelijk vergeten in een bar op het vliegveld. Hopelijk is dat afscheid maar van tijdelijke aard.
Oma's afscheid is in ieder geval van zeer tijdelijke aard. Over een week of 3 à 4 komt zij alweer terug om dan wel gordijnen te kunnen naaien. Ook voor de kinderen natuurlijk erg leuk om dat in het vooruitzicht te hebben. Mid Februari hebben zij weer 2 weken vrij en dan zou het natuurlijk hartstikke leuk zijn als oma er ook weer een poosje is. Ze heeft ze in ieder geval achtergelaten als 2 zeer ervaren kaartspelers. Madison hoeft als 6 jarige zeker niet meer 'gespaard' te worden als het om een potje (kaart)pesten gaat en Geoffrey is de Joker-king geworden.

Het is dus een stuk rustiger hier in het appartement. Zelf blijven we hier nog 2 nachten. Vandaag heeft opa het laatste stucwerk gedaan dus ik heb tot vanavond laat alles schoongemaakt. Morgen komen namelijk de verhuizers. Ik ben erg benieuwd hoe snel alles gaat morgen en of ze misschien nog een extra dag nodig hebben.

Geoffrey is vandaag gaan langlaufen met de klas. Voor Nederlandse begrippen een ouwe-wijven-sport, hier een familie-evenement en erg leuk en intensief. Geoffrey zelf vond het 'wel grappig' om weer wat nieuws te leren en kwam vanmiddag met een moe maar voldaan gezicht uit school. Voor Madison staat morgen weer zwemmen op het programma. Zij ging vanmiddag voor het eerst (weliswaar aan de hand van een Nederlands meisje) lachend en zelf het schoolplein op. Ik hou nog niet mijn adem in dat dat morgen weer gaat gebeuren maar het was wel érg fijn om zo weg te gaan....

DRUK DRUK DRUK

Een paar dagen niet geschreven maar sinds we de sleutel hebben, hebben we het ineens hartstikke druk natuurlijk..

Vrijdagmiddag hebben we het officiële gedeelte bij de notaris gedaan, kinderen van school gehaald, Oma Lies opgehaald in het appartement, Opa Piet van de skipiste afgeplukt en toen EINDELIJK naar huis !

Eerlijk is eerlijk, de spiegels zijn allemaal weg maar het huis ziet er tiptop uit. Alles is brandschoon, gas, licht en elektra zijn allemaal nog aangesloten, alleen de tenaamstelling moet gewijzigd en in ieder vertrek hangen 'peertjes' zodat we overal licht hebben. We hadden het niet beter kunnen treffen, nou ja, op hier en daar een spiegel na dan...

Oma Lies en Opa Piet waren razend enthousiast over de binnenkant en konden zich erg goed voorstellen dat we voor dit huis gevallen zijn. Om de officiële overdracht te vieren gingen we op uitnodiging van oma nog een drankje drinken en namen daar gelijk de plat du jour. Het smaakte heerlijk en met een drankje en een hapje leek al het gedoe van de afgelopen weken ineens ver weg.

De volgende morgen was er werk aan de winkel maar eerst had Madison nog haar eerste paardrijles. Ze was een beetje gespannen maar toen ze eenmaal op 'haar' shetlandpony Chloë zat, had ze het erg naar haar zin. Er waren nog 2 andere kindjes in het lesje dus er was veel aandacht. Ik heb af en toe een beetje meegelopen voor de vertaling van wat ze moest doen maar meestal ging ze alleen. Ze moesten o.a. slalommen om paaltjes om goed te leren sturen. Het draven ging echt geweldig. Ze moest proberen licht te rijden ('staanzit staanzit') en dat ging hartstikke goed. Later moesten de stijbeugels uit en gingen ze nog een rondje doorzitten in draf.
Het lesje duurde een half uur en dat was ook prima in een deels overdekte buitenbak met -3 graden.
Na het lesje gingen René, Oma Lies en Madison terug naar het appartement om Madison in bad op te laten warmen en Opa Piet, Geoffrey en ik vertrokken naar de bouwmarkt.
Alles werd aangeschaft voor de sloop en afwerking van een gemetselde wandkast en een gemetseld bankje in de woonkamer en ook werd de eerste verf voor de kinderkamers aangeschaft.

Vol goede moed gingen we aan de slag. Hoewel er natuurlijk altijd wat uren in gaan zitten, viel het allemaal niet tegen en konden we die eerste middag al een flinke slag slaan.
Beneden werd alles gesloopt wat we wilden en in Geoffrey's kamer trokken we in 1 keer het behang eraf. Het behang van de achterwand in de kamer gaf wat meer problemen en er is een hoop werk in gaan zitten om dat eraf te krijgen. Gelukkig was dat maar 1 wand.

De uitdrukking 'moe maar voldaan' verwoordde alles na deze dag en we waren klaar voor de zondag. Ook deze werd ten volle benut en het meeste werd afgewerkt.

Morgen gaan opa Piet en oma Lies weer naar Nederland en dinsdag komen de verhuizers al. Oma komt over een paar weken weer terug om weer te komen helpen want er is natuurlijk nog genoeg te doen. Maar, het begin is er !

Kluswerk

SPIEGELS ENZO.....

Vanmorgen kwam het verlossende telefoontje.... Morgen (vrijdag) kunnen we toch gaan ondertekenen en kunnen we eindelijk ons huis in. Een hoop gedoe, ik zal een ieder de details besparen maar ineens kon het dan toch voor het weekend. Eerst zien dan geloven natuurlijk, maar het lijkt er nu toch wel erg sterk op. Om 14.30 uur hebben we een afspraak met de notaris en even daarvoor lopen we nog even het huis door voor een laatste inspectie. Op dinsdag komt dan de verhuizer uit Nederland met onze spullen dus we blijven in ieder geval t/m dinsdag in het hotel maar Opa Piet kan misschien toch wat werk verrichten in het weekend alvorens hij en oma Lies op maandagavond weer richting Nederland gaan.

We hoorden gisteren van de makelaar dat de eigenaar alle spiegels heeft meegenomen uit het huis (badkamers en toiletten). Niet netjes natuurlijk want dat hoort bij een huis maar ga er maar over bakkeleien in een taal die je nog niet voldoende beheerst....
Laat dus maar waaien verder. Wij zijn allang blij dat we de sleutel morgen hopelijk hebben en dat we vooralsnog niet in de spiegel kunnen kijken, doet daaraan niets af.
Een grappige toevoeging aan dit verhaal is dat uit onze badkamer in Maasland, de verhuizers in December op eigen initiatief de (losse) spiegel van de muur hebben gehaald en ingepakt. Toen wij erachter kwamen stond 'ie al in de verhuiswagen en was er op dat moment geen weg terug. Uiteraard hebben wij dit keurig voor ondertekening gemeld aan de koper van ons huis maar aangezien alles verbouwd gaat worden, was het niet nodig om de spiegel op retour naar Nederland te doen. Nu kunnen we die spiegel wellicht toch weer hergebruiken.

Madison heeft zaterdag haar eerste (paard)rijles. Ze gaat beginnen op een shetlander. We hebben een outfitje aangeschaft want ze was superenthousiast (en eerlijk is eerlijk, 'mama' vindt het stiekem natuurlijk ook geweldig om dochterlief in een rijbroekje te zien lopen, oude herinneringen komen weer boven...)



Verder gaat alles prima op school. Madison heeft moeite met afscheid nemen maar Geoffrey loopt rond of hij hier al jaren woont (zonder dat hij zich nog goed verstaanbaar kan maken natuurlijk)en speelt leuk mee met de (Franse) kinderen uit zijn klas op het schoolplein. Hij krijgt vanaf nu 4 keer per week bijles, 2 keer per week op school en 2 keer per week thuis.
Madison moet ook flink aan de bak want er wordt hier al aanelkaar geschreven en dat deed ze in Nederland nog niet. Niet alleen zijn het dus de woorden en de uitspraak die moeilijk en anders is, ook het schrijven is erg lastig. Daarnaast worden sommige letters hier ook anders geschreven (bijv. de Z met een hele "kringel" eronder). Waar het afscheid twee keer per dag met tranen gepaard gaat, zo gaat het 'uit school komen' altijd gepaard met een grote enthousiaste lach en een bevestigend antwoord op mijn immer eerste vraag: "Was het leuk ?" Al met al kunnen we dus toch in het geval van onze jongste concluderen dat het ook met haar gewoon goed gaat.

Madison is afgelopen woensdagmiddag ook al naar de Nederlandse school geweest waar ze in een klas met totaal 10 kindjes zit. De meester is erg aardig en ze heeft dezelfde lesstof als in Nederland. Maar ook hier wordt al aan elkaar geschreven dus ook hier is werk aan de winkel.

Onderstaand nog een sfeerplaatje van oom agent die op het parkeerterrein van school de boel staat te regelen. (klik op de foto voor een grotere afbeelding) Als je oversteekt richting school krijg je een keurig 'Bonjour' en als je vanuit school met zijn permissie terugloopt naar je auto krijg je een even vriendelijk 'Bon Journee'.
Jaja, laat die Fransen maar schuiven, die zijn uiterst beleefd....
Overigens is het fotootje ingezoomd op Geoffrey en is onze agent wat vager. Ik stond al met samengeknepen billen van schaamte te fotograferen dus ik heb het heel snel gedaan.

WAAR WAREN WE GEBLEVEN ?

En daar gingen ze dan.......
Om 8.10 uur vertrokken we bij het hotel, allebei met de volle rugzak op de rug. Onderweg hadden we nog even een onverwachtse file waar we erg zenuwachtig van werden. Te laat komen in Frankrijk wordt genoteerd op het rapport en als je op je eerste dag te laat komt, is dat helemaal vervelend. Maar via binnendoorweggetjes (we raken al aardig ingeburgerd) wisten we toch ruim op tijd de school te bereiken.

Geoffrey werd gelijk op het schoolplein meegenomen door de juffrouw. Met Madison liepen we naar haar verzamelplaats. De kinderen hier op school moeten als de bel gaat, allemaal 2 aan 2 in een rij staan (van hun eigen klas) waarop de rijen één voor één door eigen juf of meester mee naar binnen genomen worden.

CP (groep 3) heeft een achteringang en staat dus een stukje verder. Wij liepen met Madison mee en alles verliep boven verwachting. Ze werd leuk opgevangen en nadat de sloffen aangedaan waren, werd ze aan een tafeltje (vooraan) gezet.
Wij zijn weggegaan met een lachende Madison op ons netvlies.

Om 11.30 uur stond ik voor het hek te wachten en kwamen er ook weer lachende kinderen uit school. Wat een opluchting ! Geoffrey had het voor de pauze even moeilijk gehad, maar na de ochtendpauze ging het een stuk beter. Toen hadden ze rekenen en dan kan hij ook meedoen. Ook kon hij in de pauze met een Nederlands jongetje (dat niet in zijn klas zit) optrekken, hetgeen ook weer even wat 'ademruimte' gaf. Als je alleen maar Frans om je heen hoort waar je nauwelijks iets van begrijpt, kan dat erg verstikkend werken.

Opmerkelijk was dat een politie-agent het verkeer komt regelen voor en na schooltijd. Dat wil zeggen : School heeft een eigen parkeerplaats met daarop een zebra. Oom agent staat op de zebra (3 meter van het toegangshek) iedereen te dirigeren en zorgt ervoor dat alles gladjes verloopt.

Tussen de middag hebben we 2 uur lunchpauze. Dat is dus heel rustig aan doen. Als kinderen op school zouden overblijven, krijgen ze een 3 gangen (warme) maaltijd. Wij eten gewoon tussen de middag thuis.

's-Middags wilde Madison niet echt dat ik wegging maar dat is natuurlijk ook logisch op zo'n groot plein waar je nog niemand kent. Toen de bel ging en Juf kwam, liep ze echter zonder problemen mee in de rij. Toen ik daarna nog even naar de directrice liep en Madison even later met de hele klas voorbij kwam omdat ze naar de bibliotheek gingen, zwaaide ze breed lachend en was er niks aan de hand.
Ook Geoffrey had een goede middag gehad. Toen we wat vroeg op school aankwamen na de lunchpauze stelde ik voor om met z'n allen even in de auto te wachten tot het bijna tijd was, maar Geoffrey, onze held, wilde naar school en ging alleen de auto uit en het grote schoolplein op. We zijn erg trots op hem !

Voor Madison is het wennen dat er hier al aan elkaar geschreven wordt, iets wat ze in Nederland nog niet had gehad. Bij Geoffrey worden de hoofdletters anders geschreven, ook dat is even wennen. En wat hij ook opmerkelijk vond is dat de hele klas moet gaan staan (uit beleefdheid) als een volwassene de klas binnenkomt.

Om 16.30 uur zat de eerste dag erop en konden we concluderen dat het allemaal meegevallen was. Na school werd natuurlijk gelijk het huiswerk gemaakt en dat viel ook mee. Geoffrey moest een gedicht overschrijven en Madison moest een bladzijde lezen. Voor donderdag moet zij een aantal woorden uit haar hoofd leren en kunnen schrijven.

's-Avonds kwam Opa Piet aan met onze katten Bobby en Zoë. Alles was goed verlopen. De katten werden één voor één het hotel binnengesmokkeld en we moeten maar zien hoe dat verloopt. 's-Nachts begon er eentje heel hard te mauwen dus ik heb weinig geslapen. Je bent toch steeds alert dat ze niet teveel lawaai maken omdat het anders opvalt.

En dan hebben we nog de perikelen rond het huis.
Waar waren we gebleven?
De notaris was 1 t/m 4 januari dicht, de bank was 5 januari dicht. Beiden zeiden op spullen van elkaar te wachten. Wat een frustratie....
Vanmorgen om 9.00 uur stond ik gelijk bij de bank op de stoep met de vraag of er nog nieuws was. De notaris zit te wachten op stukken van de bank en de bank zegt dat deze stukken op 31 december zijn verstuurd vanuit Lyon. Gisteren had de notaris nog niets ontvangen. Wanneer de notaris de stukken heeft ontvangen, dan kunnen we vrij snel daarna alles gaan ondertekenen. Echter, 'onze' notaris is t/m donderdag vrij maar de verkoper van het huis (die aanwezig moet zijn bij ondertekening) vliegt donderdagmorgen weer terug naar Spanje.
We mogen nu toch wel concluderen dat 'van een leien dakje' géén Franse uitdrukking is.....

HET 'NORMALE' LEVEN GAAT WEER BEGINNEN

En dan is het zover.... morgen gaan de kinderen voor het eerst naar de Franse school en gaat René voor het eerst werken. Ook komt 's-avonds Opa Piet met het vliegtuig aan met de katten die we één voor één in het hotel naar binnen moeten smokkelen....
Kortom, we hebben een enerverende dag voor de boeg.

Zaterdagmorgen zijn we naar de school gegaan waar we een afspraak hadden met de directrice. Voor Geoffrey en Madison de eerste keer dat ze hun school van binnen zagen. Gelukkig voor ons was Ernestine, een Nederlandse die hier al jaren woont, mee om het Franse gesprek wat efficiënter en sneller te doen laten verlopen. De directrice spreekt geen woord Engels en ons Frans laat momenteel nog te wensen over, in die zin, dat hele gesprekken nog geen optie zijn.

De kinderen vonden de school leuk. Het is een mooi, fris, nieuw gebouw uit 2005. We hebben even goed gekeken welke sloffen/binnenschoenen er allemaal stonden en vervolgens 's-middags ook alles aangeschaft. Ook hebben we een hele lijst meegekregen van spullen die de kinderen moeten hebben. Ze krijgen beiden (!) iedere dag huiswerk mee en dus is een eerste vereiste, een grote rugzak want alle spullen gaan iedere dag mee naar huis en de volgende dag weer mee naar school.
Madison's lijstje is al aanzienlijk, die van Geoffrey is nog veel uitgebreider. Van passer, via lineaal tot geodriehoek en van highlighter via een agenda tot schaar. Wat de kinderen beiden nog het leukst vonden was dat ze allebei een klein whiteboard (met 4 verschillende kleuren stiften) moesten hebben. Geen smartboard meer in de klas, wel een eigen whiteboard. Ook leuk !


Verder viel nog op dat Juf achterin de klas zit en naar de ruggen van de kinderen zit te kijken. 's-Lands wijs, 's-Lands eer, nietwaar ?

Madison gaat aankomende dinsdag al zwemmen met de klas en Geoffrey gaat met ingang van 12 januari, 4 maandagen achter elkaar de hele middag (inclusief lunch) met de klas de bergen in. Een leuk vooruitzicht dus !

Vanavond op tijd naar bed en wat helemaal wennen zal zijn: morgen op tijd eruit.....


De nieuwe school

EN WE GAAN NOG NIET NAAR HUIS......

Allereerst wensen wij iedereen vanuit hier een fantastisch mooi 2009. Dat ieders dromen en wensen maar uit mogen komen.

Oudejaarsavond was er hier één van de laatste oliebollen, kaaszoutjes, zalmtoastjes, geitenkaaslekkers en avocado/kipsalade (met dank aan onze privékok oma) en heel, heel veel kaartspelletjes. De franse tv kan ons nog niet zo bekoren en CNN had het de hele avond over de verkiezingsoverwinning van Obama, niet echt oudejaarsavondkost.

Hier was het op oudejaarsavond oorverdovend stil...... Geen rotje gehoord. In de verte zagen wij zeggen en schrijven één vuurpijl in de overigens geheel zwarte lucht en dat was het dan. Althans om 00.00 uur.
Niet heel veel later lagen we in ons bed en probeerden de slaap te vatten.
Tot onze verrassing klonken rond 1.00 uur ineens donderslagen die erg lang aanhielden. Een vreemde gewaarwording. Toen ook dit na een poosje ophield, werd het weer rustig in besneeuwd Divonne les Bains en konden we, ditmaal succesvol, aan onze eerste nachtrust van 2009 beginnen.

Vanmorgen zagen we dat de winnende postcode van de postcodekanjer op 2593 is gevallen. Dat was een close call voor oma die op 2592 zit maar 'net niet' is niks waard. Voor de zekerheid had ik ons lot in Maasland nog maar door laten lopen maar dat kan dan nu ook definitief afgesloten worden.

Gisteren hoorden we overigens dat de overdracht nu waarschijnlijk op 9 (!) januari gaat plaatsvinden. De bank was 1 formulier vergeten te laten ondertekenen en meldden dit terloops, bijna een week later. Alles lag dus zonder dat wij dat wisten, weer dagenlang stil. De notaris kan niet eerder beginnen voordat zij alle formulieren hebben. De bank heeft het nu gefaxt, maar ze hebben een origineel nodig, eerder doen ze niets. Vrijdag is het notariskantoor gesloten en dus wordt volgende week maandag (hopelijk !) pas met de laatste administratieve afhandelingen begonnen waar weer een aantal dagen voor staat.

en we gaan nog niet naar huis......