VAKANTIE

Momenteel is het vakantie. De zon begint zich steeds meer te laten zien dus we kunnen niet wachten tot we in het zwembad kunnen plonzen. Echter, nog even geduld. De Fransen liepen voor op schema en dus werd het werk 2 weken stilgelegd. Even een klusje tussendoor denk ik. Fransen en 'voor lopen op schema', dat gaat nou eenmaal niet lekker samen. Inmiddels is sinds deze week het werk weer hervat en gaat het weer als de bliksem. Eerlijk is eerlijk, áls ze er zijn, leveren ze prima werk !

Tja, het is alweer even geleden dus wat is er gebeurd. Oma Liesje is een week geweest en dat was erg gezellig. We zijn o.a. naar Lyon geweest, een stad die bij Nederlanders eigenlijk alleen bekend is door het ANWB steunpunt maar die ons door veel mensen werd aangeraden. Niet ten onrechte, het is een érg leuke stad die zeker de moeite van het bezoeken waard is !

Oma is tweede Paasdag 's-avonds weer vertrokken en had daardoor dus geen last van de aswolk die daarna het vliegverkeer in de hele wereld teisterde. René wel, in die zin dat hij eigenlijk de hele week in Nederland had moeten zitten maar nu niet wegkon. Ons hoor je dus niet klagen over die aswolk ;-)

Geoffrey is inmiddels aangenomen op de Internationale School in Zwitserland !! Hij blij, wij blij. En nu dus druk met het ophalen en bijleren van (met name het schrijf-) Engels. Ook in de zomervakantie heeft hij 2 weken Engels "zomerkamp". Dat klinkt uitgebreider dan het is. Het is 2 weken lang van 8.30 - 12.30 uur Engelse les dus dat is een goede voorbereiding voordat hij eind augustus gaat beginnen met zijn tweetalige opleiding. Alles wat hij vooraf weer opgehaald heeft, is meegenomen en maakt het straks alleen maar makkelijker.

Ook Madison is opgegeven voor Engelse les maar dan voor volgend schooljaar op woensdag. De woensdagen zijn ze hier vrij dus dat kan mooi gecombineerd worden. Aan Engels doen ze op Franse scholen niet zo heel veel en wat er aan Engels gegeven wordt, is meestal op dinsdagmiddag, als Madison op de Nederlandse school zit. Wij vinden het wél belangrijk dat het Engelse nivo goed is en dus gaat ze de komende 3 jaar (resterende tijd op de basisschool die hier t/m groep 7 loopt) 1 dagdeel in de week naar Engelse school zodat later de keus voor een middelbare school groter is.

Het ijshockeyseizoen is afgesloten met een ouder/kind-tournooi en dat was erg leuk. René vond het uiteraard ook weer heerlijk om op de schaatsen te staan en voor Geoff is het altijd leuk om met René te schaatsen. Er is geen lange rustpauze want half mei beginnen de zomertrainingen alweer....

Madison is nu ook begonnen met het rijden van de cross. Een parcours in de bossen met allemaal natuurlijke hindernissen. Riviertjes, hellingen, boomstammen etc. Het is een érg leuke afwisseling van het gewone rijden en ze vindt het helemaal geweldig.





Terug naar "het is alweer even geleden". Blogvriendin Jolanda is onlangs (weliswaar na jaren !!) gestopt met haar blog en ik moet zeggen, ik denk er ook wel eens aan....
De opstart in een nieuw land is leuk, er gebeuren grappige dingen en je loopt tegen nieuwe situaties aan die dan uitgebreid in een blog aan bod kunnen komen. Na ruim 1,5 jaar hier wonen is het nieuwe er toch wel grotendeels af. We leven ons leven net als ieder ander maar dan in het buitenland.
Natuurlijk is het een heel ander leven dan het leven dat we in Nederland hadden maar voor ons inmiddels 'gewoon' en om daar nu iedere keer over te schrijven......

Ik ben er nog niet helemaal uit maar goed, de tijd zal het leren...

KLAAR

Ok, de slaapkamer is klaar. Niet wezenlijk veranderd natuurlijk maar voor mij wel een zeer geslaagde wijziging van kleur. Hierbij paar foto's. Ik zal jullie niet vermoeien met weer een hele reportage.

hoe het was

hoe het is

Het zwembad vordert gestaag. Gisteren vertelde men mij dat ze voor (!!) lopen op schema. Jawel, Fransen die VOOR lopen, wij hebben dus duidelijk dé topkrent uit de zwembad- & tuin business-pap. Dit zeg ik terwijl ik hard op hout aan het kloppen ben want it ain't over till the fat lady sings zullen we maar zeggen. Vooralsnog verloopt alles echter zeer voorspoedig. Aardige lui die zelf ook meedenken en niet klakkeloos alles doen wat er op een tekening staat. Zo hebben we al een paar kleine wijzigingen aangebracht die op papier heel goed leken maar in praktijk niet heel mooi waren. So far, so good dus.




Voor wat betreft Geoffrey's school hopen we deze week nog wat te horen. Ik heb vanmorgen nog gebeld want ik word nu toch wel wat ongeduldig. We willen nu toch wel erg graag wat horen nu aangezien we hem vooralsnog niet hebben ingeschreven op keuze 2, een andere internationale school. Daar zijn ook maar zeer beperkt plaatsen beschikbaar dus mocht dit niet lukken, moeten we als de wiedeweerga overschakelen naar plan B. Goed, nog even geduld dus....

De lente heeft hier zijn intrede gedaan, het is al een poos heerlijk weer en we genieten volop. Pas dan merk je hoe klaar je was met de kou en de winter. Wat dat betreft waren de skilessen precies op tijd afgelopen want de sneeuwgrens loopt deze dagen erg snel terug en de Jura begint weer groen te kleuren.

Afgelopen weekend heeft Madison haar eerste officiële springwedstrijd gehad. Wat een zenuwen had ik. De dag ervoor had ze nog een privé-springles en was ze er prompt afgevallen. Afgevuurd terwijl haar pony Chocapic weer een reuzesprong maakte, iets wat hij zeer regelmatig doet en waar ze nog goed mee moet leren omgaan. De meeste pony's springen precies de hoogte die ze moeten springen. Onze Chocapic springt het liefst een stuk hoger en zet heel vroeg af wat regelmatig leidt tot enorme sprongen die ze niet altijd voelt aankomen. Zelf geeft ze er weinig om. Na het afvegen van wat zand, klautert ze er weer op en gaat weer af op de sprong.
Tijdens haar springlessen springt ze natuurlijk wel vaker wat sprongen achter elkaar maar 11 sprongen in een bepaalde volgorde in een parcours is toch wat anders. En ze is nog maar 7.....kortom, ik had de bibbers, zij allerminst.

Het ging hartstikke goed. Op een gegeven moment kreeg ze Chocapic niet rechtsom gestuurd want hij wilde linksaf en ze miste de kracht in galop om hem de goede kant op te sturen. Dus reed ze linksom een kleine cirkel om hem vervolgens de goede kant op te sturen. Dit wordt echter gezien als een weigering omdat je je eigen gereden 'lijn' doorkruist (wist zij veel....). Ook trok hij bij een volgende sprong langs de zijkant weg, hetgeen ook een (echte) weigering was maar al met al heeft ze het gewoon keurig gedaan en leverde het haar veel "ahhhh, très jolie"-s op. Er deden maar 2 kinderen mee in haar league (50/60 cm) en dat andere meisje had 1 weigering en was dus eerste. Maar de kop is eraf, ze weet nu hoe het werkt en ik ben mijn ergste zenuwen ook kwijt nu ik gezien heb hoe prima ze het ervan af bracht en hoe eenvoudig ze haar parcours (volgorde) ze onthouden had. Overigens kukelde ze er ná de finish alsnog vanaf. De spanning was eraf, Chocapic sloeg onverwacht linksaf en Maddie ging rechtdoor zeg maar. Daar baalde ze enorm van, zomaar vallen is nog nooit gebeurd, maar dat deed verder niet meer terzake voor de wedstrijd.
onze stoere friemel

Voor mij begint het dressuurcompetitieseizoen binnenkort ook weer. Zondag 2 mei staat de eerste wedstrijd op het programma in een dorp, hier zo'n 20 autominuten vandaan. Ik heb er erg veel zin in en ben ook erg benieuwd hoe mijn zenuwachtige Mango het op vreemd terrein doet.

En dan last but not least heb ik het 'halletje' beneden bij het toilet ook nog in de verf gezet. Het was mooier om dezelfde kleur die op een muur ervoor zat, door te trekken. Ik moet hem nog 2 keer overdoen want de verf pakt erg moeilijk maar dat hoop ik voordat oma Liesje maandagavond aankomt, gedaan te hebben.

TUSSENDOORTJE

Ai, ik was toch niet helemaal tevreden over de kleur op de muur in de slaapkamer. Er zat wat mij betreft teveel 'rood' in. Heb de roller maar weer ter hand genomen en heb inmiddels 1 muur af. Jaja, het zijn details maar second best voelt nu eenmaal niet lekker en nu ben ik écht helemaal tevreden.......Foto's van het geheel zal ik, als het af is, ook voor de volledigheid nog even plaatsen ;-)

De 'oude' muur met een lik nieuwe verf eroverheen...

WINTERVAKANTIE

Inmiddels is er al weer heel wat tijd verstreken sinds de laatste update. De vrienden van Geoffrey en Jorien zijn bijna een week geweest en we hebben het heel leuk gehad. We zijn naar het toboganning park in Leysin geweest waar je in `banden` van de berg (op verschillende tracks) afraast, we hebben uiteraard gegeten bij het favoriete restaurant van de kinderen: de Mongool, (een Mongools bbq-restaurant) wat ook goed in de smaak viel, er is geskied en gesnowboard, er is uuuuuuurenlang in de jacuzzi doorgebracht en de nachten zijn allemaal kort geweest voor de heren. Kortom, een inspannende maar erg leuke week.
In de sneeuw in Leysin

Eten bij de Mongool

Op de dag dat ze allemaal weer vertrokken, werd Madison ziek en ook René was met buikkrampen naar zijn werk gegaan. Een paar dagen eerder had ik het ook al gehad, nadat Rene en ik een avond naar de bioscoop en uit eten waren geweest. Bij mij duurde het zo'n 1,5 dag en ik dacht dan ook aanvankelijk dat ik iets verkeerds gegeten had maar later bleek dat er een stevig buikgriepvirus heerste dat deze regio in de greep hield.
René zou eigenlijk die dag naar Nederland gaan, maar stelde het een dagje uit. De volgende dag was hij gelukkig weer wat opgeknapt.
Bij Madison duurde het dagenlang en ons weekend weg naar Megève leek in duigen te gaan vallen toen ook Geoffrey twee dagen later alles uitspuugde.

Bij Geoffrey was het maar van korte duur. Na deze vloedgolf was alles weer goed. Madison bleef kwakkelen. Vooral 's-nachts was het zeer onrustig.
Vrijdagmorgen leek alles gelukkig in orde. René kwam thuis uit Nederland en een paar uur later zetten we koers naar het mooie wintersportdorp Megève, vlakbij de Mont Blanc, hier ruim een uurtje vandaan.

We hadden een echt vakantiegevoel. Heerlijk door het mooie dorp slenteren, skiën, lekker eten, ritje met de huifkar en zwemmen in het zeer warme buitenbad bij het appartement.
Gekgenoeg werd Madison zowel vrijdag als zaterdagnacht weer ziek en spuugde alles eruit. Daarna was het echter goed en konden we de hele nacht doorslapen.
Zaterdag was een stralende dag met veel zon, zondag was daarentegen een stuk kouder en een harde wind. Het grote skigebied waar we zaterdag hadden geskied was gesloten omdat er teveel wind stond voor de cabineliften. Madison was niet helemaal fit en ik vond het ook wel prima dus de heren gingen in het kleinere gebied bij het appartement skiën en de dames gingen lekker naar het dorpje om te wandelen en warme chocolademelk te drinken. Na een paar uurtjes skiën was het mooi geweest voor de mannen. Het was erg koud geweest boven. We lunchten gezamenlijk en daarna gingen we rustig op weg naar huis waar we eind van de middag weer terugkwamen en we ons weer rustig konden voorbereiden op de schoolweek die weer ging beginnen na 2 weken vakantie.

Inmiddels zit er alweer 1 week school op waarin ook weer veel gebeurd is. In onze scholenjacht (Geoffrey gaat immers volgend jaar naar de middelbare school) hebben we afgelopen woensdag weer een school voor en met Geoffrey bezocht (de 4e) waar we gelijk een heel erg goed gevoel bij kregen. Op dit moment zijn we druk bezig met het verzamelen van alle formulieren die we nodig hebben voor de inschrijving zodat ik dat komende week kan gaan inleveren. Beschikbare plaatsen zijn schaars en we hopen enorm dat hij nog een plaats krijgt. Het is een internationale school in Zwitserland en Geoffrey zou het bilingual programma (Engels en Frans) gaan doen. Het wordt flink aanpoten voor hem maar hij heeft er zin in. Over een paar weken weten we meer.....

Ook zijn ze hier afgelopen donderdag begonnen met de aanleg van ons zwembad en een enorme metamorfose van de rest van de tuin. Een groot project dat zo'n 3 maanden gaat duren. De tuin is binnen 1,5 dag veranderd in een enorme bouwput. Wordt vervolgd.....

Nu nog een bouwput

VAKANTIE

Het verhaal van Bob heeft een triest maar onafwendbaar einde gekregen. Vorige week ben ik met hem naar de dierenarts geweest, in de wetenschap dat dat waarschijnlijk het laatste ritje voor hem zou worden. Dit bleek ook zo te zijn. De dierenarts kon echt geen oplossing meer bieden en zei me ook dat het in de komende weken hard achteruit zou gaan. Hij vroeg me of ik daar op wilde wachten. Overigens ging alles zeer respectvol en uiteraard zonder enige druk. Toen het besluit genomen was, kreeg Bob een slaapmiddel. De dierenarts liet ons alleen en zei me dat hij een kwartier later diep zou slapen en hij dan terug zou komen. Nog geen 2 minuten later was Bob in diepe slaap en dat gaf dus ook al aan dat hij nog wel sterk leek maar toch al flink afgezwakt was. Het sterkte mij in mijn gevoel dat ik juist gehandeld had. Daarna werd de definitieve injectie gegeven en ging ik met een lege mand weer terug naar huis.

Verdriet komt in golven zei een vriendin me en ze had helemaal gelijk. Ik dacht er vrij snel overheen te zijn maar de volgende morgen, kwam het verdriet weer keihard binnenzetten. Nu, bijna een week verder, ben ik het wel kwijt, het huilverdriet. Nog steeds is het natuurlijk verdrietig, onze andere poes Zoe, is nu extra aanhankelijk, maar het normale leven heeft weer zijn loop gevonden.

Daarmee zijn we ook aangekomen bij de "wintervakantie". De kinderen hebben momenteel 2 weken vrij en vanavond komen er twee vriendjes van Geoffrey, Bas en Rudy (+ 1 grote zus Jorien, onze fantastische Maasland-babysitter) aan uit Nederland. Ze blijven een kleine week dus dat wordt genieten geblazen voor de kinderen !!

Momenteel zitten we te wachten tot ze landen. Ze hebben een uur vertraging dus komen pas om 23.25 uur aan. Geoffrey en ik gaan zo rustig aan maar eens richting Genève.....

DILEMMA

Dit keer geen owathebbenweeenlol-verhalen maar een zielepietje verhaal over onze 10 jarige jeweetwel kater Bob. Bob is met +/- 6 weken oud, aan komen lopen en niet meer weggegaan. Hij is nu 10 jaar en is meegeweest naar Amerika en terug, en nu naar Frankrijk. Bob is spierwit en spierwitte katten mankeren altijd wat. De meesten zijn doof, Bob niet. Nou ja, oostindisch dan. Maar Bob heeft huidkanker op/in zijn oor. Witte katten zijn erg bevattelijk voor zonnestralen en Bob heeft dit dus ook opgelopen door de zon. Er zit al ruim een jaar permanent een zwarte korst op zijn oor die niet meer heelde. Van de dierenarts in Nederland had ik een homeopatisch zalfje gehad met het advies : lekker smeren, heelt het vanzelf. Het heelde niet vanzelf en toen ik een paar maanden later met Bob naar de Franse dierenarts ging, was hij zeer stellig: Dit was geen gewone wond, Bob had huidkanker. Een deel van zijn oor is verwijderd maar we wisten vantevoren dat dit een lapmiddel was. De dierenarts kon mij niet vertellen hoeveel langer wij uitstel van executie kregen.

De operatie heeft in September plaatsgevonden. Alles leek aanvankelijk goed te gaan. De wond heelde mooi en we hadden goede hoop dat Bob nog een jaartje meekon. Al gauw kwam er echter weer een wond. Twee weken geleden ging ik daarom maar weer naar de dierenarts en hij zei me dat het van binnenuit kwam. Het kraakbeen van het oor is helemaal aangetast en het zal niet meer goedkomen.
Het is nu wachten op ons besluit om euthanasie toe te passen.

Het 'vervelende' is echter dat Bob gewoon nog vrolijk is en je niets aan zijn gedrag merkt. Hij lijkt geen pijn te hebben. Echter, mijn hele huis zit onder het bloed. Het oor is eigenlijk een open wond, er komen wat korstjes op maar 1 'schudje' met het hoofd doet alles weer opengaan. Ik loop dus bij wijze van spreken de hele dag met een doekje achter Bob aan want o-ve-ral vind ik bloedspetters.
Afgelopen maandagavond kwam ik thuis en was mijn hele beige lounge-chair bespetterd met bloed. Gisteravond was de muur van de badkamer van de kinderen helemaal bespetterd. Op de grond liggen permanent overal bloedspetters. Kortom, het is niet helemaal fris meer om hiermee door te gaan.

En toch stel ik dat telefoontje naar de dierenarts steeds uit. Bob loopt vrolijk rond en lijkt zich nergens druk over te maken. Het is uiteraard een kwestie van tijd voordat hij er wel last van gaat krijgen. Voelde hij zich maar ziek, dan was de stap naar de dierenarts makkelijker gemaakt, maar nu hebben alleen wij nog voornamelijk last van zijn ziekte.
Als ik zijn vrijheid ga beperken door hem alleen nog maar in de bijkeuken te laten en buiten, is dat voor hem ook niet leuk maar op deze manier kan het ook niet. Dit is simpelgezegd gewoon vies !

Een groot dilemma dus. Ik wil eigenlijk vandaag de dierenarts bellen om een afspraak te maken. De eerstvolgende staat namelijk gepland op maandag 15 februari maar een maandag voor een euthanasie lijkt me niet goed. Liever op vrijdag, zodat we het weekend hebben om bij te komen.

EINDELIJK : DE SLAAPKAMER

Vandaag een plaatjesblog van de metamorfose van de slaapkamer. Vooraf ben ik vergeten foto's te nemen en dus heb ik maar een foto ten tijde van onze bezichtiging, gebruikt. De kleuren zijn op sommige foto's wat te geel/oranje maar ik had de camera op een verkeerde instelling staan. Enjoy en prettig weekend !

 
Hoe het was bij bezichtiging

 
Eindelijk plek gevonden voor ons witte schilderij

 
Mijn langverwachte koeien (harig) behang.

 
Doorkijkje naar de inloopkast (met dezelfde 'harige koeien' als panelen)

TO SKI OR NOT TO SKI

Mijn verkoudheid leek bijna een griep te gaan worden. Vanaf woensdagavond voelde ik me steeds beroerder. Weliswaar geen koorts maar alle andere symptomen waren overduidelijk aanwezig. Vooral het gevoel van lamlendigheid en vermoeidheid openbaarde zich overduidelijk. Op zondag leek het eindelijk wat beter te gaan en besloot ik toch maar mee naar boven te gaan om te skiën.
Het vastmaken van de skischoenen deed me wankelen en het zweet stond op mijn rug maar allez, daar gingen we dan. De blauwe helling naar beneden voelde als een zwarte en ik zweette me helemaal rot. Nee, het ging niet geweldig.
Nog een keer naar boven dan maar. Onderweg in de stoeltjeslift, een rit die zo'n 10 minuten duurt, had ik weer tijd om even bij te komen. Geoffrey wilde graag een bepaalde piste nemen en dus gingen we op weg. Onderweg kwamen we een groot touw tegen dat gespannen was van de ene naar de andere kant van de piste. FERMÉ. Gesloten dus.
Dat was vreemd want in de verte zagen we toch echt mensen op die betreffende piste skiën en ook de skilift die we onderaan die betreffende berg moeten nemen, zagen we gaan.
Niet gehinderd door enige vorm van terughoudendheid door ons avontuur van een week geleden, we konden hier immers zien dat de piste goed geprepareerd was, gingen we dan ook als échte Hollanders, onder het touw door, en vervolgden onze weg.

Na zo'n 500 meter skiën werden we geconfronteerd met de reden van het gesloten zijn...... Er was een slalomwedstrijd bezig óp de piste. De mensen die niet meededen maar die we toch hadden zien skiën waren uitstekende skiërs die tussen de bomen, off piste, de afdaling naar beneden maakten...Voor ons geen optie.
Dat was lekker dan. De moed zonk me letterlijk in de schoenen. Ik voelde me als een dweil, ben niet de dapperste op ski's en nu moest ik ook nog hoe dan ook van die berg af. Er was geen weg terug, we moesten onderaan die berg komen zodat we met de lift naar boven konden om naar een andere piste te skiën. Zo simpel was het. Nu nog de uitvoering.

René ging met Madison voorop, helemaal aan de zijkant van de piste. Geoffrey moest van René "bij mama blijven". Tjongejonge, ik voelde me een oud besje. Al gauw waren René en Madison nergens meer te bekennen. Ze gingen als de brandweer langs de piste naar beneden. Geoffrey stond steeds 50 meter verder op me te wachten en die heb ik op een gegeven moment gezegd dat hij kon gaan. Het arme kind hoefde niet op mij te wachten want ik was natuurlijk een drama. Hijgend en puffend, ik had niet veel adem door die rotverkoudheid, ging ik steeds een stukje lager. Als ik er nu nog aan terugdenk, dan krijg ik het nog benauwd. Wat een ellende. Het was vrij steil, allemaal bobbels en hobbels en vrij diepe sneeuw. Ik kon dus niet de gebruikelijke bochtjes draaien, daarvoor was geen ruimte. Roetsjen, de meest veilige manier om beneden te komen, was door die hobbels en bobbels ook nauwelijks mogelijk.
Steeds wachtte ik tot een deelnemer langs sjoefde om er vervolgens snel een paar meter achteraan te gaan (aan de zijkant uiteraard). Dan weer stoppen en wachten tot de volgende deelnemer langskwam. Afkeurende blikken van omstanders waren mijn deel. Eén omstander wilde net een foto maken van een deelnemer toen ik uiterst langzaam voor haar lens langs schuifelde . Haar geïrriteerd zuchten sprak boekdelen.

Op een gegeven moment zag ik de eindstreep. Tussen de mensenmenigte zag ik ook René en de kinderen al staan en zij zagen mij. Toen wist ik het niet meer. Het laatste deel was écht steil en eindigde in een mensenmassa (naast de finish) Ik durfde niet meer te skiën omdat ik bang was dat ik recht die mensenmassa in zou gaan.

Roetsjend én het gevoel dat iedereen naar me stond te kijken kwam ik naar beneden. 'Jemig mam, waarom bleef je zo lang stilstaan' vroeg Madison.
Ik was er hélemaal klaar mee. Met de lift naar boven, via een andere piste terug naar het dalstation en naar de auto. René en de kinderen bleven nog en die ben ik een paar uur later gaan ophalen.

Ik beloof plechtig dat als ik vanaf nu nóg een keer een gesloten piste aantref, ik er NOOIT meer toch opga. Hoe mooi en onschuldig het ook allemaal lijkt. Het blijkt maar weer dat hier in Frankrijk er niet voor niets een piste gesloten is.

Zomaar een theorie hoor maar ik denk dat wij zo 'makkelijk' zijn geworden door de autowegen in Nederland waar regelmatig signaalaanduidingen zijn dat de weg is afgesloten, terwijl dan blijkt dat er niets aan de hand is. Dat zorgt ervoor dat je het dus niet meer gelooft, als er weer wat afgesloten is.
Hier in Frankrijk is er in de skigebieden dan in ieder geval ook écht wat aan de hand.

Gelukkig voel ik me nu, na bijna 5 dagen, weer ietsje fitter. Alleen nog wat hoesten en neusverkouden maar meer niet. Dat komt goed uit want die afwasmachinereparateur heeft nog steeds niets van zich laten horen. Heb een ander gemaild. Eens kijken of het wat oplevert !

NOG MEER SNEEUW

Het blijft hier sneeuwen momenteel. Begin je net het gras weer een beetje te zien in de weilanden, valt daar weer een dik pak sneeuw overheen. We hebben er weinig hinder van. De Fransen zijn heer en meester als het gaat om de boel schoon te houden en binnen no time zijn alle wegen weer helemaal netjes zwart.

Aan skipret dus ook geen gebrek. Afgelopen zaterdag gingen we rond 13.00 uur richting piste maar vonden we het te druk. We zijn omgekeerd en teruggegaan. Dat is een voordeel als je er maar een kwartiertje rijden vandaan woont. Zondagmorgen zaten we er klaar voor. De live webcam van het skigebied leerde ons echter dat het boven zwaar bewolkt was en er een harde wind stond. Na een uurtje keken we weer en was het goed opgeklaard. Tien minuten later zaten we in de auto en 20 minuten later stonden we bij de telecabine. Boven stond nog steeds een pittige wind maar als je een honderdtal meters geskied had, zat je in de luwte. In tegenstelling tot de meeste andere mensen die gelijk voor een afdaling richting dal kozen, bleven wij boven skiën en pakten we daar nog wat liften. Zo kwam het dat we echt minutenlang aan het skiën waren zonder ook maar 1 persoon tegen te komen. Heerlijk ! Mijn plezier in het skiën dat eigenlijk jarenlang is weggeweest, is weer helemaal teruggekomen.
Het leek wel of de kinderen na 1 "Mercredis de Neige"-sessie van de woensdag ervoor, op vleugels skieden. Geoffrey ging altijd al prima maar Madison pakte nu ook zonder enige kik alle pistes. Afdalingen waar ik bovenaan met enig voorbehoud eerst even naar ging staren, had zij al genomen. Je ziet de kinderen met de week beter worden. Erg leuk om te zien.

Eén piste was gesloten. Waarom wisten we niet maar er gingen toch een paar mensen vanaf. Geoffrey was al onderweg en René volgde ook. Truus skivoorzichtig hier zei hardop dat dat bord er niet zomaar stond maar de heren hoorde het al niet meer. Er zat niks anders op, Madison en ik gingen ook maar. Al gauw wisten we waarom de piste gesloten was. Hij was niet geprepareerd en dus was het een grote diepe sneeuw afdaling waar je (wij in elk geval) van je langzalzeleven geen bochten kan draaien zonder te vallen. Voordat ik de bocht omkwam zag ik Geoffrey en René al languit in de sneeuw liggen. Ik koos voor een andere 'bestevandeslechtste' route. Roetsjend (want lekker veilig) ging ik naar beneden. Madison volgde prima en bleef ook staan. Ik ben erg bang om te vallen. Met een kreukelschouder die (weliswaar vóór mijn operatie) bij het minste of geringste uit de kom schoot, zit die angst er goed ingebakken. Maar de dames bleven overeind en waren als eerste weer op de normale piste aanbeland. Geoffrey volgde uiteindelijk ook en na een paar flinke vloeken omdat de ski niet meer aanging door al die diepe sneeuw, kon René ook aansluiten. De "ik-zei-het-toch" opmerking slikte ik wijselijk in en eigenlijk moesten we er allemaal erg om lachen.

Tja, halleluja verhalen, ik weet het maar het is niet anders en we genieten er met volle teugen van. Zijn er dan ook dingen die minder zijn ? Eh....nou die afwasmachinemonteur is nog steeds niet geweest en ik ben snip en snipverkouden.
Die foto's van de slaapkamer had ik gemaakt maar er leek een vuiltje op de lens te zitten dus die moeten over. Binnenkort dus. Eerst maar weer skiën aankomend weekend....

SNEEUW

Het jaar is bijna alweer 2 weken oud en we hebben het alweer erg druk gehad. Als eerste werd onze slaapkamer aangepakt. Het behang had ik al enige tijd geleden besteld, wetend dat René in de kerstvakantie vrij was. Nadat alle bezoek vertrokken was, hebben we op de laatste zondag de achterwand in onze slaapkamer behangen. De week erna kon ik met de verfkwast in de weer. Het is helemaal leuk geworden ! Voor de finishing touch moet er nog 1 laag verf overheen en er moet nog een gordijnrails (en gordijnen) opgehangen worden maar het meeste werk is gedaan. Ik ben er helemaal blij mee ! Volgende keer zal ik foto's plaatsen.

Vandaag was de eerste dag van Mercredis de Neige. De kinderen krijgen 8 woensdagmiddagen skiles. Op woensdag zijn ze hier de hele dag vrij en dus is dat een leuke dagbesteding in de winter. Vandaag is een enorme sneeuwdag. Nu (om 14.00 uur) is er al 30 cm gevallen en het sneeuwt nog steeds heel hard.
Vanmorgen om 9.00 uur belde René. Hij was om 7.45 uur weggegaan en stond inmiddels 8 km verderop (normaal nog geen kwartier rijden) vast met de auto. Hij was in een diep stuk sneeuw terechtgekomen en kon niet meer voor of achteruit. Met een sneeuwschep achterin de auto ging ik op weg. Het duurde ook voor mij bijna een uur voordat ik er was. Daar aangekomen probeerden we zo goed en zo kwaad mogelijk als het ging, de sneeuw rondom de wielen weg te scheppen. Terwijl ik probeerde grip te krijgen en weer weg te rijden (terwijl Rene aan het duwen was), kwam er opeens een auto toeterend voorbij. Het waren onze makelaars. Onmiddellijk werd de auto aan de kant gezet en er sleepkabels uitgetrokken. Ze waren op weg naar een afspraak van 10.00 uur maar waren nu toch al te laat (het was 10.45 uur) zo werd geconcludeerd dus wij werden eerst geholpen. Gekgenoeg konden de mannen geen haak vinden onder de Peugeot waar de kabel aan vastgemaakt kon worden en dus werd nog maar weer meer sneeuw achter en voor de wielen verwijderd. Met de extra mankrachten werd de auto weer geduwd en voilà de Peugeot was los. De makelaars werden uitgezwaaid, René vervolgde zijn weg naar het werk en ik ging weer terug naar huis.

De sneeuw blijft maar vallen vandaag. Voor ons hek heb ik zojuist 3 kwartier sneeuw staan scheppen, ik had geen rug meer over maar de postbode kan in ieder geval bij de brievenbus komen. Er lag een enorme extra berg doordat de Gemeentelijke sneeuwschuiver alles van de weg naar de zijkanten (waar ook onze brievenbus is) geschoven had. Het toegangshek is nog steeds onbereikbaar maar ik heb toch geen zin in visite. Haha. Grapje natuurlijk. Iedereen moet nu echter wel door het hek van de auto's, over de oprit. Op onze oprit ben ik gewoon voor- & achteruit gaan rijden met de auto om de sneeuwlaag lager te maken. Ik had geen zin om hier ook met die schep aan de gang te gaan. Straks maar even kijken hoe het er nu bij staat. Aankomend weekend gaan we in ieder geval flink skiën !

Afgelopen weekend hadden we hier een nieuwjaarsborrel georganiseerd. Het was een internationaal gezelschap en het was erg gezellig. Vooraf had ik extra dozen met wijnglazen gekocht bij onze Zweedse vrienden dus iedereen had hetzelfde glas. Helaas is na 5 weken de monteur voor de afwasmachine (die dus kapot is) nog niet geweest en dus stond ik afgelopen maandag al deze nieuwe glazen wederom af te wassen. Toch maandag maar weer even naar de winkel van de monteur teruggegaan. Het duurt nu wel erg lang..... Ze zocht mij terug in een map met storingsmeldingen. Pagina's en pagina's werden teruggebladerd. Sommige adressen waren gehighlight met een stift (afgehandeld ?) maar de meeste adressen niet. Ook mijn adres niet. 'Sorry mevrouw', werd er gezegd, 'hij heeft het erg druk maar hij komt echt binnenkort langs'.
Ik ga toch maar een ander zoeken in de gouden gids....

OLIEBOLLEN

Met het naderen van de laatste dag van het jaar, kreeg ik ineens de geest ! Oliebollen moesten er gebakken worden. Ik was namelijk volkomen vergeten om te vragen of Daisy & Sander oliebollen wilde meenemen en dat vond ik ongelofelijk stom van mezelf. Oliebollen vinden wij namelijk érg lekker.....
En dus werd er op internet een recept gezocht van oliebollen en de diverse ingrediënten aangeschaft. Vol goede moed ging ik op vrijdag om 18.00 uur van start.....Ik hou wel van een deadline..
Je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben dus het beslag was al gauw klaar. Verdeeld over 2 bakken, 1 met flink veel - & 1 zonder rozijnen, werden ze met de welbekende natte theedoek eroverheen gedrapeerd, op een warme plaats neergezet. Rijzen maar, zou ik zeggen.
Na een uurtje werden de mouwen opgestroopt en kon het echte werk beginnen. De frituurpan met brandschone olie stond klaar voor het daadwerkelijke bakken.
De theedoek ging van de bakken en tot mijn onaangename verrassing trof ik het beslag in precies dezelfde staat aan als waar ik het had neergezet. Het was nog niet 1/10 millimeter gerezen.....
Sndvrr......wat balen zeg ! Hád ik ook een keer de bakgeest, ging het mis.
Snel werd internet weer geraadpleegd. Nu niet met de zoekopdracht "oliebollenrecept" maar "oliebollen beslag wil niet rijzen". Ik leerde dat de ingrediënten of te warm of te koud waren geweest en dat een noodgreep zou zijn om het een half uur in een uitgezette oven van 50 Graden neer te zetten. Dát zou de oplossing zijn. De oven werd naar 50 graden gebracht en weer uitgezet. Twee grote bakken passen niet tegelijk in de oven en dus werd alle beslag samengevoegd. Dan maar alle oliebollen met hier een daar een rozijn. In dit stadium (het was inmiddels halverwege oudejaarsavond) móesten er compromissen gesloten worden. Na een half uurtje ging het wekkertje weer en opende ik de ovendeur. Nee hoor, nog niks. Godsamme.......die oliebollen móesten er komen ! Nog een keer op google kijken. Wat zouden er nog meer voor oplossingen geboden worden..... Een nieuw zakje gist erdoorheen en daarna weer in die warme afgekoelde oven. Klonk logisch, ik had er nog steeds alle vertrouwen in !

Een klein uurtje later ging de ovendeur weer open en trok ik vol verwachting de schaal eruit......nog steed hé le maal niks gebeurd. Zwaar pissig begreep ik dat dit het einde van het oliebollenavontuur was. Nog nooit leken op dat moment die onbereikbare oliebollen zo lekker te smaken maar aan ons was het dit jaar niet besteed. De reclame met de welbekende man van de Albert Heijn die kwam vertellen dat een zak oliebollen maar 1 Euro kostte, werd door de andere leden van het gezin het korte resterende deel van de avond, heel verstandig snel weggezapt.

Nu al staat in de agenda dat René op een van de regelmatige Nederlandtrips maar een paar pakken Koopmans Oliebollenmix moet meenemen. Who needs oudennieuw. Wij gaan gewoon ons eigen midden in de maand oliebollenfeestje maken.

Happy 2010 allemaal ! En als ik de meelezers maar nooitinhetgastenboekschrijvers een kleine hint mag geven voor een goed voornemen...... Schrijf een keertje iets in het gastenboek of reageer onder het bericht. Jullie realiseren je niet half hoe ontzettend leuk het voor ons is om te zien dat mensen meelezen. Dat is nou écht een voorbeeld van een kleine moeite, heel groot plezier !