NOG MEER SNEEUW

Het blijft hier sneeuwen momenteel. Begin je net het gras weer een beetje te zien in de weilanden, valt daar weer een dik pak sneeuw overheen. We hebben er weinig hinder van. De Fransen zijn heer en meester als het gaat om de boel schoon te houden en binnen no time zijn alle wegen weer helemaal netjes zwart.

Aan skipret dus ook geen gebrek. Afgelopen zaterdag gingen we rond 13.00 uur richting piste maar vonden we het te druk. We zijn omgekeerd en teruggegaan. Dat is een voordeel als je er maar een kwartiertje rijden vandaan woont. Zondagmorgen zaten we er klaar voor. De live webcam van het skigebied leerde ons echter dat het boven zwaar bewolkt was en er een harde wind stond. Na een uurtje keken we weer en was het goed opgeklaard. Tien minuten later zaten we in de auto en 20 minuten later stonden we bij de telecabine. Boven stond nog steeds een pittige wind maar als je een honderdtal meters geskied had, zat je in de luwte. In tegenstelling tot de meeste andere mensen die gelijk voor een afdaling richting dal kozen, bleven wij boven skiën en pakten we daar nog wat liften. Zo kwam het dat we echt minutenlang aan het skiën waren zonder ook maar 1 persoon tegen te komen. Heerlijk ! Mijn plezier in het skiën dat eigenlijk jarenlang is weggeweest, is weer helemaal teruggekomen.
Het leek wel of de kinderen na 1 "Mercredis de Neige"-sessie van de woensdag ervoor, op vleugels skieden. Geoffrey ging altijd al prima maar Madison pakte nu ook zonder enige kik alle pistes. Afdalingen waar ik bovenaan met enig voorbehoud eerst even naar ging staren, had zij al genomen. Je ziet de kinderen met de week beter worden. Erg leuk om te zien.

Eén piste was gesloten. Waarom wisten we niet maar er gingen toch een paar mensen vanaf. Geoffrey was al onderweg en René volgde ook. Truus skivoorzichtig hier zei hardop dat dat bord er niet zomaar stond maar de heren hoorde het al niet meer. Er zat niks anders op, Madison en ik gingen ook maar. Al gauw wisten we waarom de piste gesloten was. Hij was niet geprepareerd en dus was het een grote diepe sneeuw afdaling waar je (wij in elk geval) van je langzalzeleven geen bochten kan draaien zonder te vallen. Voordat ik de bocht omkwam zag ik Geoffrey en René al languit in de sneeuw liggen. Ik koos voor een andere 'bestevandeslechtste' route. Roetsjend (want lekker veilig) ging ik naar beneden. Madison volgde prima en bleef ook staan. Ik ben erg bang om te vallen. Met een kreukelschouder die (weliswaar vóór mijn operatie) bij het minste of geringste uit de kom schoot, zit die angst er goed ingebakken. Maar de dames bleven overeind en waren als eerste weer op de normale piste aanbeland. Geoffrey volgde uiteindelijk ook en na een paar flinke vloeken omdat de ski niet meer aanging door al die diepe sneeuw, kon René ook aansluiten. De "ik-zei-het-toch" opmerking slikte ik wijselijk in en eigenlijk moesten we er allemaal erg om lachen.

Tja, halleluja verhalen, ik weet het maar het is niet anders en we genieten er met volle teugen van. Zijn er dan ook dingen die minder zijn ? Eh....nou die afwasmachinemonteur is nog steeds niet geweest en ik ben snip en snipverkouden.
Die foto's van de slaapkamer had ik gemaakt maar er leek een vuiltje op de lens te zitten dus die moeten over. Binnenkort dus. Eerst maar weer skiën aankomend weekend....