Het verhaal van Bob heeft een triest maar onafwendbaar einde gekregen. Vorige week ben ik met hem naar de dierenarts geweest, in de wetenschap dat dat waarschijnlijk het laatste ritje voor hem zou worden. Dit bleek ook zo te zijn. De dierenarts kon echt geen oplossing meer bieden en zei me ook dat het in de komende weken hard achteruit zou gaan. Hij vroeg me of ik daar op wilde wachten. Overigens ging alles zeer respectvol en uiteraard zonder enige druk. Toen het besluit genomen was, kreeg Bob een slaapmiddel. De dierenarts liet ons alleen en zei me dat hij een kwartier later diep zou slapen en hij dan terug zou komen. Nog geen 2 minuten later was Bob in diepe slaap en dat gaf dus ook al aan dat hij nog wel sterk leek maar toch al flink afgezwakt was. Het sterkte mij in mijn gevoel dat ik juist gehandeld had. Daarna werd de definitieve injectie gegeven en ging ik met een lege mand weer terug naar huis.
Verdriet komt in golven zei een vriendin me en ze had helemaal gelijk. Ik dacht er vrij snel overheen te zijn maar de volgende morgen, kwam het verdriet weer keihard binnenzetten. Nu, bijna een week verder, ben ik het wel kwijt, het huilverdriet. Nog steeds is het natuurlijk verdrietig, onze andere poes Zoe, is nu extra aanhankelijk, maar het normale leven heeft weer zijn loop gevonden.
Daarmee zijn we ook aangekomen bij de "wintervakantie". De kinderen hebben momenteel 2 weken vrij en vanavond komen er twee vriendjes van Geoffrey, Bas en Rudy (+ 1 grote zus Jorien, onze fantastische Maasland-babysitter) aan uit Nederland. Ze blijven een kleine week dus dat wordt genieten geblazen voor de kinderen !!
Momenteel zitten we te wachten tot ze landen. Ze hebben een uur vertraging dus komen pas om 23.25 uur aan. Geoffrey en ik gaan zo rustig aan maar eens richting Genève.....
woensdag 17 februari 2010
donderdag 4 februari 2010
DILEMMA
Dit keer geen owathebbenweeenlol-verhalen maar een zielepietje verhaal over onze 10 jarige jeweetwel kater Bob. Bob is met +/- 6 weken oud, aan komen lopen en niet meer weggegaan. Hij is nu 10 jaar en is meegeweest naar Amerika en terug, en nu naar Frankrijk. Bob is spierwit en spierwitte katten mankeren altijd wat. De meesten zijn doof, Bob niet. Nou ja, oostindisch dan. Maar Bob heeft huidkanker op/in zijn oor. Witte katten zijn erg bevattelijk voor zonnestralen en Bob heeft dit dus ook opgelopen door de zon. Er zit al ruim een jaar permanent een zwarte korst op zijn oor die niet meer heelde. Van de dierenarts in Nederland had ik een homeopatisch zalfje gehad met het advies : lekker smeren, heelt het vanzelf. Het heelde niet vanzelf en toen ik een paar maanden later met Bob naar de Franse dierenarts ging, was hij zeer stellig: Dit was geen gewone wond, Bob had huidkanker. Een deel van zijn oor is verwijderd maar we wisten vantevoren dat dit een lapmiddel was. De dierenarts kon mij niet vertellen hoeveel langer wij uitstel van executie kregen.
De operatie heeft in September plaatsgevonden. Alles leek aanvankelijk goed te gaan. De wond heelde mooi en we hadden goede hoop dat Bob nog een jaartje meekon. Al gauw kwam er echter weer een wond. Twee weken geleden ging ik daarom maar weer naar de dierenarts en hij zei me dat het van binnenuit kwam. Het kraakbeen van het oor is helemaal aangetast en het zal niet meer goedkomen.
Het is nu wachten op ons besluit om euthanasie toe te passen.
Het 'vervelende' is echter dat Bob gewoon nog vrolijk is en je niets aan zijn gedrag merkt. Hij lijkt geen pijn te hebben. Echter, mijn hele huis zit onder het bloed. Het oor is eigenlijk een open wond, er komen wat korstjes op maar 1 'schudje' met het hoofd doet alles weer opengaan. Ik loop dus bij wijze van spreken de hele dag met een doekje achter Bob aan want o-ve-ral vind ik bloedspetters.
Afgelopen maandagavond kwam ik thuis en was mijn hele beige lounge-chair bespetterd met bloed. Gisteravond was de muur van de badkamer van de kinderen helemaal bespetterd. Op de grond liggen permanent overal bloedspetters. Kortom, het is niet helemaal fris meer om hiermee door te gaan.
En toch stel ik dat telefoontje naar de dierenarts steeds uit. Bob loopt vrolijk rond en lijkt zich nergens druk over te maken. Het is uiteraard een kwestie van tijd voordat hij er wel last van gaat krijgen. Voelde hij zich maar ziek, dan was de stap naar de dierenarts makkelijker gemaakt, maar nu hebben alleen wij nog voornamelijk last van zijn ziekte.
Als ik zijn vrijheid ga beperken door hem alleen nog maar in de bijkeuken te laten en buiten, is dat voor hem ook niet leuk maar op deze manier kan het ook niet. Dit is simpelgezegd gewoon vies !
Een groot dilemma dus. Ik wil eigenlijk vandaag de dierenarts bellen om een afspraak te maken. De eerstvolgende staat namelijk gepland op maandag 15 februari maar een maandag voor een euthanasie lijkt me niet goed. Liever op vrijdag, zodat we het weekend hebben om bij te komen.
De operatie heeft in September plaatsgevonden. Alles leek aanvankelijk goed te gaan. De wond heelde mooi en we hadden goede hoop dat Bob nog een jaartje meekon. Al gauw kwam er echter weer een wond. Twee weken geleden ging ik daarom maar weer naar de dierenarts en hij zei me dat het van binnenuit kwam. Het kraakbeen van het oor is helemaal aangetast en het zal niet meer goedkomen.
Het is nu wachten op ons besluit om euthanasie toe te passen.
Het 'vervelende' is echter dat Bob gewoon nog vrolijk is en je niets aan zijn gedrag merkt. Hij lijkt geen pijn te hebben. Echter, mijn hele huis zit onder het bloed. Het oor is eigenlijk een open wond, er komen wat korstjes op maar 1 'schudje' met het hoofd doet alles weer opengaan. Ik loop dus bij wijze van spreken de hele dag met een doekje achter Bob aan want o-ve-ral vind ik bloedspetters.
Afgelopen maandagavond kwam ik thuis en was mijn hele beige lounge-chair bespetterd met bloed. Gisteravond was de muur van de badkamer van de kinderen helemaal bespetterd. Op de grond liggen permanent overal bloedspetters. Kortom, het is niet helemaal fris meer om hiermee door te gaan.
En toch stel ik dat telefoontje naar de dierenarts steeds uit. Bob loopt vrolijk rond en lijkt zich nergens druk over te maken. Het is uiteraard een kwestie van tijd voordat hij er wel last van gaat krijgen. Voelde hij zich maar ziek, dan was de stap naar de dierenarts makkelijker gemaakt, maar nu hebben alleen wij nog voornamelijk last van zijn ziekte.
Als ik zijn vrijheid ga beperken door hem alleen nog maar in de bijkeuken te laten en buiten, is dat voor hem ook niet leuk maar op deze manier kan het ook niet. Dit is simpelgezegd gewoon vies !
Een groot dilemma dus. Ik wil eigenlijk vandaag de dierenarts bellen om een afspraak te maken. De eerstvolgende staat namelijk gepland op maandag 15 februari maar een maandag voor een euthanasie lijkt me niet goed. Liever op vrijdag, zodat we het weekend hebben om bij te komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)