"WE KOMEN ZEKER EEN KEER LANGS"....

Dat is een veel gehoorde zin als je afscheid neemt in Nederland. Hoewel je best gelooft in de intentie van mensen om dat ook daadwerkelijk een keer te doen, weet je ook dat je de meesten nooit meer terug zal zien omdat het er niet van komt.

Hoe anders was dat met de Familie de Bloois uit ons voormalig dorp Maasland. Zij voegden daad bij het woord en afgelopen woensdagavond kwamen ze aan. Rudy, een schoolvriend van Geoffrey, Jorien, de allerbeste babysitter die er bestaat en Elly, dat heerlijke mens die de moeder is van dat stel.
We hebben het hartstikke leuk gehad. Voor Geoffrey was het natuurlijk geweldig dat hij van woensdagavond tot zondagavond zijn Nederlandse vriend om zich heen had. Madison had het ook prima naar haar zin met "grote zus" Jorien waar ze erg tegenop kijkt. Aanvankelijk was Madison goed pissig dat Rudy en Geoffrey op 1 kamer sliepen, Elly en Jorien in de logeerkamer en zij alleen. Dat werd dus al gauw veranderd. Madison dook naast Jorien en Elly verhuiste naar de kamer van Madison. Opgelost, iedereen blij.



Het weer was fantastisch en we hebben veel gedaan. We zijn naar Genève geweest, naar ons skigebied wat nu een heel ander gezicht is, zo zonder sneeuw. We hebben gerodeld boven in de bergen en gewinkeld op de markt. De dames hebben met René getennist, we zijn uit eten geweest en hebben uiteraard ge-bbqd.
alsof ze elkaar gisteren nog hadden gezien

moeder & dochter in Genève

Op zaterdag zijn de mannen bij Forestland in Divonne les Bains met tuigjes aan, de bomen ingegaan en hebben daar al 'tokkelend' het hele parcours afgelegd.

luisterend naar de instructies

Het is een leuk park. Madison vermaakte zich er prima in de bootjes en de elektrische race-autootjes.
Op die race-autobaan kreeg Jorien nog een leuke privé-voorstelling. Madison nam de bocht te krap en reed tegen de middenberm aan. Tussen de andere autootjes door, snelde ik de baan op om haar los te trekken. Het karretje schoot los en reed gelijk weg. Er bleek geen rempedaal op te zitten Ik viel voorover over Madison heen en rolde languit de baan op waar het volgende karretje recht op me af kwam rijden. Tjongejongejonge, wat lag ik weer voor paal. Jorien die het allemaal voor zich had zien gebeuren, pieste bijna in haar broek van het lachen....

Kortom, we hebben 4 hartstikke leuke dagen gehad.
Op maandagmorgen in alle vroegte vertrokken ze weer en is het 'gewone' leven voor iedereen weer begonnen.

EEN MIDDAG IN GENEVE

Vorige week vrijdag waren de kinderen vrij en dus hadden we alle tijd om iets leuks te gaan doen. Aangezien we nog niet veel in Genève zijn geweest, besloten we ’s-middags naar Bain des Paquis te gaan. Een pier in het meer van Genève waar wat kleine kiezelstrandjes zijn en waar je lekker kunt zitten/eten.
Het weer zag er prima uit dus er werd een soort van strandtas ingepakt en we gingen op weg.

Het verkeer in Genève is altijd dramatisch druk, vandaar ook dat we niet heel vaak in de stad te vinden zijn. Waar ik linksaf wilde, net voor het water, mocht het niet en dus moest ik rechtdoor de grote brug over naar de andere kant van het meer. Voordat we eindelijk weer goed en wel terug aan 'onze' kant waren, waren we bijna een half uur verder. Het mocht de pret niet drukken, we hadden genoeg tijd.
Weer terug aan de goede kant doken we op goed geluk maar wat straatjes in om zo snel mogelijk van de drukke hoofdweg af te zijn. Het geluk was met ons: we vonden een kleine doch publieke parkeergarage van een hotel. De Rolls Royces en Bentleys stonden voor de ingang van het hotel en wijselijk besloten we onze ogen even dicht te doen toen we voorbij het bordje met de parkeertarieven reden. Op zoek naar een 'gewone' parking was op dat moment voor ons geen optie meer.
Voorbij de slagboom gingen we naar beneden en konden we 2 kanten op. Beide mogelijkheden waren gemarkeerd met LIBRE. De auto voor me ging links, wij gingen rechts. Al gauw bleek dat er aan onze kant helemaal niks “libre” was en dat de route heel snel richting uitgang leidde zonder de mogelijkheid om weer ergens de parkeergarage in te gaan. Stomverbaasd stonden we weer voor de slagboom om eruit te gaan. Snodverrr…. Nadat ik op het knopje had gedrukt en mijn verhaal had gedaan, werd de slagboom voor ons geopend. Helaas kwamen we totaal ergens anders uit dan waar we erin gegaan waren en dus restte ons niets anders dan met een grote zucht weer achteraan aan te sluiten in de stadsfile. Na een kwartiertje stapvoets rijden stonden we weer voor dezelfde parkeergarage. Het ritueel herhaalde zich tot de tweesprong. Het autootje voor me ging naar rechts waar het bordje nog steeds op LIBRE stond en een kleine uitlach-lach konden wij niet onderdrukken. Wijs geworden gingen wij uiteraard naar links en dat bleek de juiste keuze.

Eindelijk stonden we buiten met onze strandtas; we waren toch al bijna een uur binnen de stadsgrenzen van Genève maar het had ons nog niet ver gebracht.
Bain des Paquis was snel gevonden en na betaling van een paar franken gingen wij vol verwachting de pier op. Het ‘restaurant-terras’ (waar je alleen buiten kan zitten) was erg druk dus we gingen gelijk maar op het kiezelstrandje zitten. Madison sprong gelijk in bikini en wilde het meer in. Een zwaan die daar samen met partner vlakbij een nest had, was het daar niet geheel mee eens en maakte duidelijk dat ze een stukje verderop moest gaan. Alles werd weer opgepakt en 10 meter verder neergezet. Ook Geoffrey ging maar eens voelen hoe koud het water was en ik pakte mijn nieuwe LINDA. die ik net per post van mijn mammie ontvangen had. Hèhè….lekker even zitten.

Ik zat er net lekker in toen ik zag hoe een regendruppel op mijn blad uiteenviel.
Dít ga je niet menen….
Het zette niet gelijk door dus we bleven stoer zitten. Na een minuut of 5 was er echter geen houwen meer aan en begon het flink te regenen. Alles werd weer ingepakt

Bij een soort huisje bleven we even schuilen maar het zag er niet naar uit dat het minder ging worden en bovendien stonden we daar opeengepakt met vele anderen. Ik was er klaar mee. We gingen door de regen terug naar de auto. Als je eenmaal het gevoel van : “gadsie, ik word nat” geaccepteerd hebt, is het nog wel geinig ook, helemaal natgeregend worden. De temperatuur bleef goed dus het was niet koud en de auto stond gelukkig dichtbij.

Om toch niet het hele uitje in het water te laten vallen, besloten we (nou ja, ik) om nog even naar een winkelcentrum aan de rand van Genève te gaan waar we nog niet eerder geweest waren. Daar vonden we een lekker eettentje en konden we opdrogen. Al met al hebben we dus toch de middag in Genève doorgebracht. Niet helemaal op de plaats die we voor ogen hadden maar het gaat nou eenmaal niet altijd zoals je denkt dat het zal gaan.


Zwaan houdt de boel nog scherp in de gaten maar dit was ver genoeg. Van een stralend zonnetje bleek al geen sprake meer

Een leuke gadget in de parkeergarages: Je kunt van ver zien of er plaats is (groen lampje) en hoeft dus niet terwijl je voorbijrijdt als een bezetene links-rechts-links-rechts te kijken of er een vak vrij is. Zodra je je auto het vak indraait, gaat het lampje op rood. Slimme jongens, die Zwitsers!

NIEUWE KLEUREN, NIEUWE BUREN

Ineens was ik die beige-blogkleur zat. Ben eigenlijk helemaal niet van de "gelen" maar het is wel weer even lekker fris zo en de kleur matcht goed bij het geel van de paardenbloemen op de foto. Jaja, op details wordt gelet.

Niet alleen nieuwe kleuren, ook nieuwe buren in ons aangrenzend weiland.
Een stuk of 30, allen met een echte Zwitserse bel rond de nek hetgeen 24/7 een luidruchtig, maar wel gezellig geklingel veroorzaakt. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig, deze nieuwe dames en ze staan regelmatig ongegeneerd en lang naar binnen te gluren of er nog wat te halen valt.
Rene heeft slim opgemerkt dat het misschien beter is om ze vanuit de tuin niks te geven omdat het anders wellicht de nieuwe hangplek en daarmee ook een grote schijtplek (excusez-moi)wordt hetgeen weer vele strontvliegen veroorzaakt. Daar had ik nog niet aan gedacht....
Ik neem het me voor, geen soepstengels (want die vinden ze zo lekker) meer. Maar als je dan die verwachtingsvolle koeienogen ziet, het kwijl dat permanent uit de bekken lijkt te druipen en het geloei als ze menen dat ze wat gaan krijgen..... ach, nog één soepstengeltje dan....

Gefotografeerd vanaf de bank door een dicht raam

En nog eentje met een open raam en een ander gezelschap

Ons uitzicht op de Mont Blanc blijft fantastisch. En dus werd 'ie voor de zoveelste keer maar weer op de gevoelige plaat vastgelegd

LAVAGE

In Nederland was ik vaste klant bij zo’n do-it-yourself-carwash waar je zelf, na het inwerpen van geld, je auto kan wassen met behulp van een hogedrukspuit en een schuimborstel.

Aangezien de auto inmiddels grijs was geworden, mede dankzij het feit dat het begin van onze straat nog steeds niet ge-asfalteerd is, moest ‘ie echt gewassen worden.

Vlakbij ons huis had ik een zelfde principe carwash gezien en dus toog ik in het weekend die kant op om de auto te ontdoen van de grijze vleug en de oorspronkelijke zwarte lak weer naar boven te toveren. Het was er druk. Niet alleen kan je er je auto wassen, ook stofzuigen behoort tot de mogelijkheden en de lokale gemeenschap maakt er veelvuldig gebruik van

Na een poosje in de rij gestaan te hebben kon ik dan eindelijk in ‘mijn’ wasstraat terecht en wilde ik mijn portemonnee pakken. Er zaten een hoop spullen in mijn tas, maar mijn portemonnee was nergens te bekennen. Een snel telefoontje naar huis leerde mij dat ik hem thuis vergeten was. Was ik snodvrrrr net aan de beurt, kon ik weer naar huis. Snel deed ik nog een kleine inspectie in de auto en gelukkig kon ik 4 losse Euro’s naar boven toveren. Daar moest ik een heel eind mee komen.

Grondig bestudeerde ik het mogelijke wasprogramma. Tijd is geld in dit soort wasstraten en aangezien mijn budget aardig beperkt was, moest het snel en efficiënt gebeuren.
Niks ergs aan, ik hou wel van een uitdaging !

Klaar voor de start als ware ik meedeed aan een wedstrijd waar mijn leven van afhing stond ik in de startblokken. Ik wierp mijn 4 euro in en drukte op nummer 1. De hogedrukspuit werd uit de houder getrokken en ik ging met het voorwassen van start. Als een razende ging ik overal langs. Van boven naar beneden, niet te lang stilstaan bij de smerige wieldoppen want dat kost tijd. Al snel was ik rond en kon ik nummer 2 indrukken : de hogedruk reiniging. De druk in dezelfde hogedrukspuit werd groter en wederom ging ik helemaal rond. Nu dan nummer 3, het schuimborstelen. Daarvoor moet je naar de andere kant van de wasstraat want daar hangt de schuimborstel. Als een razende Roeland stak ik mijn hogedrukspuit in de daarvoor bestemde houder en rende ik naar de andere kant.
Met de schuimborstel ging ik ook weer rond: ik zat op schema, ik was zo’n beetje halverwege en ik had nog € 2,20 tegoed staan. De adrenaline spoot door de aderen, het ging lekker !
Toen ik nog maar een heel klein stukje met de schuimborstel te gaan had, duwde ik alvast op nummer 4, het hogedruk-afspoelen.
Er zit namelijk een lichte vertraging in het programma dus het duurt altijd nog zo’n 10 seconden voordat het programma overspringt naar de volgende fase en tijd was geld. Met het laatste restje schuimborstel, reinigde ik de achterkant en terwijl ik de schuimborstel aan het opbergen was, hoorde ik plots een Frans gilletje waardoor ik uit mijn opperste concentratie werd gehaald. Toen ik opkeek zag ik een opspringende hogedrukspuit die de dame die haar auto aan het stofzuigen was, zo’n 5 meter voor mijn wasstraat, licht benevelde.
Tot mijn schrik zag ik dat het “mijn” hogedrukspuit betrof. Ik moet hem niet goed genoeg in de houder hebben gestopt en had natuurlijk al op fase 4, hogedruk-afspoelen gedrukt. Door de de druk was ‘ie eruit gesprongen en vloog alle kanten op terwijl ik nog bij de schuimborstel stond.
Snel rende ik naar de overkant waar ik de spuit aan de slang naar me toe probeerde te trekken. Niet heel slim want nu sprong de spuit op en richtte zich naar de achterkant waar een erg mooie, zojuist gewassen, nieuw uitziende auto net wilde wegrijden. De zijkant van de auto kreeg een fijne douche van mijn hogedrukspuit en de bestuurder keek op z’n zachtst gezegd niet blij. Mijn verstand herpakte zich weer en ik ging op de slang staan waarna ik de spuit weer in zijn nek kon grijpen. Met mijn meest onschuldige blik en de sorry-pose keek ik de boze bestuurder aan. Het werkte, de man reed weg en ik keek op mijn display. Nog slechts
€ 0,60 en een auto die helemaal in de shampoo stond. Als de brandweer deed ik mijn ronde. Weliswaar met de Franse slag maar mijn prioriteit was om de zeep van de auto af te krijgen voordat de watertoevoer stopte. Het lukte wonderwel, ik had na mijn ronde zelfs nog even tijd om de puntjes op de i te zetten. Voor fase 5, het glans-naspoelen was geen tijd meer maar zo op het eerste gezicht zag ‘ie er prima uit.

Toch tevreden reed ik naar huis waar ik met enige snelheid de straat indraaide. De modder op de zandweg spoot omhoog en nadat ik de auto geparkeerd had, zag ik tot mijn grote 'schrik' dat de zij-achterkanten alweer helemaal onder de modderspatten zaten. Voorlopig heb ik het autowassen afgezworen. Eerst moet er maar eens geasfalteerd worden hier. First things first.