"WE KOMEN ZEKER EEN KEER LANGS"....

Dat is een veel gehoorde zin als je afscheid neemt in Nederland. Hoewel je best gelooft in de intentie van mensen om dat ook daadwerkelijk een keer te doen, weet je ook dat je de meesten nooit meer terug zal zien omdat het er niet van komt.

Hoe anders was dat met de Familie de Bloois uit ons voormalig dorp Maasland. Zij voegden daad bij het woord en afgelopen woensdagavond kwamen ze aan. Rudy, een schoolvriend van Geoffrey, Jorien, de allerbeste babysitter die er bestaat en Elly, dat heerlijke mens die de moeder is van dat stel.
We hebben het hartstikke leuk gehad. Voor Geoffrey was het natuurlijk geweldig dat hij van woensdagavond tot zondagavond zijn Nederlandse vriend om zich heen had. Madison had het ook prima naar haar zin met "grote zus" Jorien waar ze erg tegenop kijkt. Aanvankelijk was Madison goed pissig dat Rudy en Geoffrey op 1 kamer sliepen, Elly en Jorien in de logeerkamer en zij alleen. Dat werd dus al gauw veranderd. Madison dook naast Jorien en Elly verhuiste naar de kamer van Madison. Opgelost, iedereen blij.



Het weer was fantastisch en we hebben veel gedaan. We zijn naar Genève geweest, naar ons skigebied wat nu een heel ander gezicht is, zo zonder sneeuw. We hebben gerodeld boven in de bergen en gewinkeld op de markt. De dames hebben met René getennist, we zijn uit eten geweest en hebben uiteraard ge-bbqd.
alsof ze elkaar gisteren nog hadden gezien

moeder & dochter in Genève

Op zaterdag zijn de mannen bij Forestland in Divonne les Bains met tuigjes aan, de bomen ingegaan en hebben daar al 'tokkelend' het hele parcours afgelegd.

luisterend naar de instructies

Het is een leuk park. Madison vermaakte zich er prima in de bootjes en de elektrische race-autootjes.
Op die race-autobaan kreeg Jorien nog een leuke privé-voorstelling. Madison nam de bocht te krap en reed tegen de middenberm aan. Tussen de andere autootjes door, snelde ik de baan op om haar los te trekken. Het karretje schoot los en reed gelijk weg. Er bleek geen rempedaal op te zitten Ik viel voorover over Madison heen en rolde languit de baan op waar het volgende karretje recht op me af kwam rijden. Tjongejongejonge, wat lag ik weer voor paal. Jorien die het allemaal voor zich had zien gebeuren, pieste bijna in haar broek van het lachen....

Kortom, we hebben 4 hartstikke leuke dagen gehad.
Op maandagmorgen in alle vroegte vertrokken ze weer en is het 'gewone' leven voor iedereen weer begonnen.