Met het voorjaar in ons bol zijn we ook maar gelijk wat voorjaars- cq zomerspullen aan gaan schaffen. Voor Madison werd haar langverwachtmaarnooitgekregen grote trampoline besteld en voor Geoffrey een tafeltennistafel. Alles werd keurig netjes op de afgesproken datum en zelfs tijd, thuis afgeleverd. Aankomend weekend willen wij alles in elkaar gaan zetten maar het is nog maar de vraag of dat gaat lukken.
Waar wij vorige week dus met het dak eraf reden, zo is nu het kwik weer gezakt (gisteren) tot 2 graden. De auto's die ik gisteren van de berg zag komen zaten helemaal onder een pak sneeuw. Gistermiddag ging het ook hier zelfs weer hevig sneeuwen maar gelukkig trok dat toch weer gauw weg. De temperaturen variëren enorm en in een tijdsbestek van een paar uur schommelt alles van links naar rechts. Zo was het vanmorgen -2 Graden toen we naar school gingen en 'as we speak' schijnt nu weer de zon met een temperatuur van 13 Graden. Er wordt nog al eens van jas gewisseld op een dag.
Al met al lijkt het voorjaar toch steeds meer grip te gaan krijgen hier en dus moet ook het Nederlandse zonnebankkleurtje weer even naar boven getoverd worden. Een zonaanbidder ben ik niet en je zal mij dan ook nooit op een handdoekje met een boekje in de hand in de zon zien zitten. Liever trek ik mij terug in de schaduw waarvandaan ik alles met plezier gadesla. Echter, dat betekent in mijn geval dat ik toch bij de zonnebank mijn kleur moet opdoen en bijhouden want bij de zomer horen nou eenmaal bruine armen en benen. Dat staat wel zo gezellig.
Vanmiddag stond dan ook mijn eerste zonnebank-bezoek gepland bij de lokale schoonheidsspecialiste. Ze leidde mij naar een kamertje waar het apparaat stond. De grote Houdini himself moet er aan te pas gekomen zijn om dit apparaat in deze ruimte te hebben gekregen. Samen pasten wij er niet in dus ik bleef op de gang haar verhaal volgen. Ik kreeg een brilletje en de dame vertrok. Zijdelings staand ontdeed ik mij van mijn kleren die ik ophing aan een daarvoor bestemd kledingrekje. Het was een sterke zonnebank wat ik aanvankelijk niet had verwacht dus ik moest al gauw de ventilatoren flink opendraaien. Tijdens het bakken hoorde ik met veel kabaal het kledingrekje met daarop mijn kleren omvallen. Het kleine ding was natuurlijk niet bestand tegen de hoeveelheid kleren die de buitentemperatuur met zich meebracht.
Snel graaide ik naar het brilletje dat ik, eigenwijs, niet had opgedaan. Ik dacht dat de madame na het kabaal misschien even poolshoogte kwam nemen (de deur kon namelijk niet op slot) en dan lag ik daar ongehoorzaam zonder bril.
Ik wist al dat de Fransen veelal een stuk tengerder zijn maar ook de neus staat klaarblijkelijk anders. Het brilletje zat zo strak dat mijn neus volledig afgesloten werd. Geen succes dus want als ik ergens niet tegenkan is het wel dat mijn neus dichtzit. Kennelijk was het omvallen van het kledingrek geen aanleiding om even te komen want het bleef stil in het hokje en dus kon het brilletje snel weer terzijde worden geschoven.
Na 15 minuten kon ik er weer onderuit en volgens mij is het wel wat. De volgende afspraak staat gepland voor aankomende maandag dus binnenkort kunnen de t-shirts echt uit de kast getrokken worden. Als het weer nu ook nog een beetje meewerkt...
donderdag 26 maart 2009
donderdag 19 maart 2009
HET DAK ERAF !
Als je erop let, valt het echt op: De meeste Franse auto's die hier rondrijden hebben hier of daar een deuk. De ene wat groter dan de andere maar of de auto nu nieuw of oud is, die deuken kom je overal tegen. Het maakt ze allemaal niet zo veel uit volgens mij. Op de parkeerplaats van school worden naar hartelust autodeuren open geslingerd en als je dan tegen de buurauto botst, pas de problème....
Welnu, voor mij wél een probleem. Ik word er helemaal neurotisch van. Rijd een parkeerhaven in, kijk aan beide kanten en als ik denk dat anderen hun deur niet goed open kunnen doen, ga ik weer op zoek naar een andere plaats. Dit, onder het toeziend oog van de al wachtende moeders op school die waarschijnlijk denken dat ik volledig de weg kwijt ben.
Vijf minuten voordat de school 's-morgens en 's-middags uit gaat, is mijn goal in life om een ruime plek te vinden. Het liefst natuurlijk op een hoek want dat scheelt weer een kant.... Ik heb gewoon geen zin in een deuk! Mijn drang om goed materialistisch spul te bezitten is klaarblijkelijk groter dan die van onze mede Franse dorpsbewoners die het allemaal wel best vinden. Deuken worden dus ook niet hersteld. Of dat is omdat het misschien wel allemachtig duur is hier, kan natuurlijk maar ik denk eerder dat het ze gewoon niet veel interesseert.
Aangezien René vertrokken is voor 1,5 dag skiën met het werk en hij de Jeep meegenomen heeft, rijden wij met de cabrio. Nou ja, cabrio ? Sinds de aanschaf in hartje winter is het dak tot nu toe potdicht gebleven en de kinderen wachten al maanden op de dag dat het dak eraf gaat. Nu het kwik rond de 20 Graden schommelt, moest het vandaag maar eens gebeuren. We hadden lang genoeg gewacht !
Vanmorgen deed ik een eerste poging maar welke knop ik ook indrukte, het dak bleef dicht met een voor mij raadselachtige, uiteraard Franse, melding op het dashboard. Na bestudering van het instructieboekje, ben ik er achter wat er fout ging et voilà: voor de deur ontvouwde zich zojuist aan mij het Franse landschap in haar volle glorie, bezien vanuit, let wel : de stilstaande auto.
Wij realiseren ons natuurlijk ook wel dat een temperatuur van 20 graden geen garantie biedt op een warme rit. Ook de net herstellende forse verkoudheden van ons allemaal alsmede de vanmorgen zorgvuldig gemaakte haar-krullen door en van ondergetekende zullen op z'n minst niet blij zijn met de ongetwijfeld frisse wind waarmee wij straks om de oren geslagen gaan worden. Een kniesoor die daarop let. Ten eerste is het maar 3 minuten rijden van en naar school en ten tweede, dat dak kan volgens de kinderen niet voor niks open ! En zo is het maar net !
Welnu, voor mij wél een probleem. Ik word er helemaal neurotisch van. Rijd een parkeerhaven in, kijk aan beide kanten en als ik denk dat anderen hun deur niet goed open kunnen doen, ga ik weer op zoek naar een andere plaats. Dit, onder het toeziend oog van de al wachtende moeders op school die waarschijnlijk denken dat ik volledig de weg kwijt ben.
Vijf minuten voordat de school 's-morgens en 's-middags uit gaat, is mijn goal in life om een ruime plek te vinden. Het liefst natuurlijk op een hoek want dat scheelt weer een kant.... Ik heb gewoon geen zin in een deuk! Mijn drang om goed materialistisch spul te bezitten is klaarblijkelijk groter dan die van onze mede Franse dorpsbewoners die het allemaal wel best vinden. Deuken worden dus ook niet hersteld. Of dat is omdat het misschien wel allemachtig duur is hier, kan natuurlijk maar ik denk eerder dat het ze gewoon niet veel interesseert.
Aangezien René vertrokken is voor 1,5 dag skiën met het werk en hij de Jeep meegenomen heeft, rijden wij met de cabrio. Nou ja, cabrio ? Sinds de aanschaf in hartje winter is het dak tot nu toe potdicht gebleven en de kinderen wachten al maanden op de dag dat het dak eraf gaat. Nu het kwik rond de 20 Graden schommelt, moest het vandaag maar eens gebeuren. We hadden lang genoeg gewacht !
Vanmorgen deed ik een eerste poging maar welke knop ik ook indrukte, het dak bleef dicht met een voor mij raadselachtige, uiteraard Franse, melding op het dashboard. Na bestudering van het instructieboekje, ben ik er achter wat er fout ging et voilà: voor de deur ontvouwde zich zojuist aan mij het Franse landschap in haar volle glorie, bezien vanuit, let wel : de stilstaande auto.
Wij realiseren ons natuurlijk ook wel dat een temperatuur van 20 graden geen garantie biedt op een warme rit. Ook de net herstellende forse verkoudheden van ons allemaal alsmede de vanmorgen zorgvuldig gemaakte haar-krullen door en van ondergetekende zullen op z'n minst niet blij zijn met de ongetwijfeld frisse wind waarmee wij straks om de oren geslagen gaan worden. Een kniesoor die daarop let. Ten eerste is het maar 3 minuten rijden van en naar school en ten tweede, dat dak kan volgens de kinderen niet voor niks open ! En zo is het maar net !
vrijdag 13 maart 2009
KEUKENLA
Vandaag geen gemier over het weer. Het is al een paar dagen heerlijk hier. De zon schijnt en het voorjaarsgevoel overheerst. Morgen wordt het zelfs 17 graden, zo is voorspeld dus ons hoor je niet klagen.
Tijd dus om de laatste dozen weg te werken. Ik moet met het schaamrood op de kaken bekennen dat de inhoud van de Nederlandse keukenla nog steeds in een doos onder de bar in de keuken staat. Ik heb de laatste dagen sterk de neiging om de hele inhoud van de doos in de vuilnisbak te kiepen.
Na 2,5 maand heb ik er alleen nog maar de ongebruikte luizenkam uitgehaald. Op onze Franse school wordt het luizenprobleem door ouders niet echt serieus genomen. Om de paar weken hangt er weer een waarschuwing dat er weer een luizen-epidemie is. Een kwestie van aanpassen, hetgeen mij extra zwaar valt in dit geval: luizenaanpak was in Nederland mijn stokpaardje. Om toch zelf iets te doen, had ik Madison bij de eerste melding een plastic tas meegegeven om haar jas in te doen. Dat feest ging helaas niet door. De jas moet gewoon op het haakje, lekker naast elkaar en die capuchonnetjes lekker strak tegenelkaar aan. Krijg je al jeuk ? Ik wel ! De Fransen vinden het verder prima en nemen het zoals het is. Ik dus ook. 's-Lands wijs, 's-Lands eer, het is niet anders.
Gelukkig is het aan onze deur vooralsnog voorbij gegaan maar ik ben hier extra alert en actief met de kam.
Goed, terug naar de doos met Maaslandse keukenla-inhoud. Volgens mij heeft iedereen zo'n la. Volgestopt met bonnetjes, kaartjes en allerlei aanverwante zaken waar geen andere bestemming voor is of die grijpklaar moeten worden opgeborgen. Een blik in mijn keukenla-doos leert dat er pennen, muntjes, knopen, haarspeldjes etc in zitten. Niet dagelijks nodig maar toch zonde om weg te gooien. We lieten hem nog maar even onder de bar staan, hij stond niemand in de weg.
Gisteren moest de doos echter plaatsmaken voor nieuwe barkrukken die ik had gekocht. Nu staat ie weer pontificaal in de keuken en dus trekt 'ie weer alle aandacht. Bij iedere loop van en naar de keuken word ik steeds weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik nu écht al die kleine priegelspullen uit moet zoeken.
Ik ga het vandaag doen ! Waar ik alles moet laten is vooralsnog niet bekend. De huidige keukenla zit inmiddels ook alweer vol....
Tijd dus om de laatste dozen weg te werken. Ik moet met het schaamrood op de kaken bekennen dat de inhoud van de Nederlandse keukenla nog steeds in een doos onder de bar in de keuken staat. Ik heb de laatste dagen sterk de neiging om de hele inhoud van de doos in de vuilnisbak te kiepen.
Na 2,5 maand heb ik er alleen nog maar de ongebruikte luizenkam uitgehaald. Op onze Franse school wordt het luizenprobleem door ouders niet echt serieus genomen. Om de paar weken hangt er weer een waarschuwing dat er weer een luizen-epidemie is. Een kwestie van aanpassen, hetgeen mij extra zwaar valt in dit geval: luizenaanpak was in Nederland mijn stokpaardje. Om toch zelf iets te doen, had ik Madison bij de eerste melding een plastic tas meegegeven om haar jas in te doen. Dat feest ging helaas niet door. De jas moet gewoon op het haakje, lekker naast elkaar en die capuchonnetjes lekker strak tegenelkaar aan. Krijg je al jeuk ? Ik wel ! De Fransen vinden het verder prima en nemen het zoals het is. Ik dus ook. 's-Lands wijs, 's-Lands eer, het is niet anders.
Gelukkig is het aan onze deur vooralsnog voorbij gegaan maar ik ben hier extra alert en actief met de kam.
Goed, terug naar de doos met Maaslandse keukenla-inhoud. Volgens mij heeft iedereen zo'n la. Volgestopt met bonnetjes, kaartjes en allerlei aanverwante zaken waar geen andere bestemming voor is of die grijpklaar moeten worden opgeborgen. Een blik in mijn keukenla-doos leert dat er pennen, muntjes, knopen, haarspeldjes etc in zitten. Niet dagelijks nodig maar toch zonde om weg te gooien. We lieten hem nog maar even onder de bar staan, hij stond niemand in de weg.
Gisteren moest de doos echter plaatsmaken voor nieuwe barkrukken die ik had gekocht. Nu staat ie weer pontificaal in de keuken en dus trekt 'ie weer alle aandacht. Bij iedere loop van en naar de keuken word ik steeds weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik nu écht al die kleine priegelspullen uit moet zoeken.
Ik ga het vandaag doen ! Waar ik alles moet laten is vooralsnog niet bekend. De huidige keukenla zit inmiddels ook alweer vol....
donderdag 5 maart 2009
SNEEUWBEU
En weer is het vannacht gaan sneeuwen........ Niet overtuigend maar vele kleine vlokjes maken ook een groot pak en het is al uren bezig. Gelukkig is de temperatuur in sneeuwtermen redelijk hoog dus wij hopen dat het niet al te lang zal blijven liggen.
Leuk hoor, die sneeuw maar na bijna 3 maanden ben je er eerlijkgezegd wel een beetje klaar mee. Temeer omdat we afgelopen weekend hebben mogen proeven van heerlijk zomers weer. De zon scheen, de mont-blanc stak af bij een strak blauwe lucht: het was echt t-shirtweer.
De ramen van de schuifpui in de keuken waren goed vuil en het zomerse weer deed mij fluitend met de spons en de zeem aan de slag gaan. Dat ik mijn werk goed had gedaan, bleek wel toen ik nog geen 10 minuten later frontaal tegen de ramen aanliep, toen René mij vanuit de tuin riep. Hilariteit alom....
Helaas is het qua weer bij een voorproefje gebleven. De tuinkussens, die ik zaterdag op de bank en stoelen op het, weliswaar overdekte, terras had gelegd, heb ik vanmorgen toch maar weer binnengehaald. Door de wind begon zich toch al een sneeuwlaag te vormen op de kussens. Jammer, want zo'n aangeklede meubelset geeft gekgenoeg een zomers gevoel. Nog even geduld hebben en dan kan echt alles open en naar buiten.
Gisteren heb ik mijn Franse taaltest gehad. Ik heb een leuk talencentrum gevonden in Zwitserland en aankomende maandag ga ik beginnen. Ik moest een aantal schriftelijke opdrachten maken en er werd ook een gesprek gevoerd. Na een aantal minuten praten, soms afgewisseld met wat Engelse woorden, reageerde de Franse dame ineens in het Nederlands. Een zeer vreemde gewaarwording mag ik wel zeggen, ook een enigszins gênant gevoel. Dat je je uit alle macht verstaanbaar probeert te maken tegen een Franse 'professeur' die dan na, in mijn ogen geruime tijd, accentloos Nederlands tegen je gaat praten. Ook een soort van opluchting; of je -4 hebt en ineens een bril opzet (althans dat dénk ik dan, want ik heb geen bril). Ik zou zweren dat ze Nederlandse was maar nee, ze was Française met een Nederlandse man. Fantastisch hoe deze vrouw accentloos Nederlands sprak. Of het nu "het muur" of "de muur" was, wist ze echter niet; iets dat voor ons Nederlanders zo vanzelfsprekend is. Hieruit bleek eens te meer dat talen erg moeilijk kunnen zijn, iets waar je als "taalsprekende" geen idee van hebt.
De 'de' en 'het' problematiek wordt in mijn geval 'le' en 'la' gestoei. Twee ochtenden in de week word ik bijgeschoold in een groepje van 5 personen. Ik heb er zin in !
Leuk hoor, die sneeuw maar na bijna 3 maanden ben je er eerlijkgezegd wel een beetje klaar mee. Temeer omdat we afgelopen weekend hebben mogen proeven van heerlijk zomers weer. De zon scheen, de mont-blanc stak af bij een strak blauwe lucht: het was echt t-shirtweer.
De ramen van de schuifpui in de keuken waren goed vuil en het zomerse weer deed mij fluitend met de spons en de zeem aan de slag gaan. Dat ik mijn werk goed had gedaan, bleek wel toen ik nog geen 10 minuten later frontaal tegen de ramen aanliep, toen René mij vanuit de tuin riep. Hilariteit alom....
Helaas is het qua weer bij een voorproefje gebleven. De tuinkussens, die ik zaterdag op de bank en stoelen op het, weliswaar overdekte, terras had gelegd, heb ik vanmorgen toch maar weer binnengehaald. Door de wind begon zich toch al een sneeuwlaag te vormen op de kussens. Jammer, want zo'n aangeklede meubelset geeft gekgenoeg een zomers gevoel. Nog even geduld hebben en dan kan echt alles open en naar buiten.
Gisteren heb ik mijn Franse taaltest gehad. Ik heb een leuk talencentrum gevonden in Zwitserland en aankomende maandag ga ik beginnen. Ik moest een aantal schriftelijke opdrachten maken en er werd ook een gesprek gevoerd. Na een aantal minuten praten, soms afgewisseld met wat Engelse woorden, reageerde de Franse dame ineens in het Nederlands. Een zeer vreemde gewaarwording mag ik wel zeggen, ook een enigszins gênant gevoel. Dat je je uit alle macht verstaanbaar probeert te maken tegen een Franse 'professeur' die dan na, in mijn ogen geruime tijd, accentloos Nederlands tegen je gaat praten. Ook een soort van opluchting; of je -4 hebt en ineens een bril opzet (althans dat dénk ik dan, want ik heb geen bril). Ik zou zweren dat ze Nederlandse was maar nee, ze was Française met een Nederlandse man. Fantastisch hoe deze vrouw accentloos Nederlands sprak. Of het nu "het muur" of "de muur" was, wist ze echter niet; iets dat voor ons Nederlanders zo vanzelfsprekend is. Hieruit bleek eens te meer dat talen erg moeilijk kunnen zijn, iets waar je als "taalsprekende" geen idee van hebt.
De 'de' en 'het' problematiek wordt in mijn geval 'le' en 'la' gestoei. Twee ochtenden in de week word ik bijgeschoold in een groepje van 5 personen. Ik heb er zin in !
maandag 2 maart 2009
CARNAVAL
Afgelopen vrijdag werd op school carnaval gevierd. Hier niet voor de muziek uit, maar achter de muziek aan qua timing, maar het gaat uiteindelijk om het feest en who cares of dit een paar dagen later plaatsvindt.
Het kon ook bijna niet anders dan op vrijdag plaatsvinden want het was een drukke week. Maandag gingen de hoogste klassen (en dus ook Geoffrey) langlaufen en Donderdag waren de lagere klassen (waaronder Madison) voor het eerst dit seizoen, de hele dag in de bergen. Madison kwam afgepeigerd thuis maar had het erg naar haar zin gehad. Dan hadden we woensdag de gebruikelijke vrije dag en zodoende bleef er niet veel tijd over voor de carnavalsviering.
Het werd dus vrijdag. In onze goedgevulde verkleedkist zitten meer dan voldoende verkleedkleren in de maat van Madison maar aangezien Geoffrey zich de laatste 3 jaar niet meer verkleed heeft, moesten we voor hem nog een pak aanschaffen. Dat was nog geen gemakkelijke opgave. In de carnavalswinkel werden de complete pakken, weliswaar onder het roepen van vele excuses "Sorry mam, maar daar ga ik écht niet in lopen", stuk voor stuk afgewezen en dus moest het wat anders worden dan een politie-agent, soldaat, Formule 1 coureur, sneeuwpop, ridder, Yu Gi Oh, Ninja vechter, Harry Potter, piraat en nog een aantal andere karakters.
De moed zonk mij in de schoenen en Geoffrey stelde voor om zich dan maar ziek te melden. De Franse winkelier kwam echter onverwacht met een Vampier'masker' aanzetten en dat bleek de gouden greep. Er werd zelf een vampier-outfit samengesteld en even later konden wij in het bezit van staart, tanden, cape, pak, en masker toch opgelucht de winkel verlaten.
Vrijdag mocht dan alles aan. Madison was uiteraard helemaal uitgedost als Disney prinses Belle en vond het helemaal geweldig om op haar hakken naar school te gaan. Voor Geoffrey daarentegen kon de dag niet snel genoeg voorbij zijn. 'Opvallen' is niet zijn ding en hij hoopte (weliswaar met een grote lach) dat de middag snel voorbij zou zijn omdat dit, zoals hij zelf zei, "he-le-maal niks voor hem was".
De kinderen gingen naar school, het was een heerlijke zonnige dag en ik ging langs de route staan om de boel vast te leggen voor het nageslacht.
Al gauw kwamen ze voorbij waarbij Geoffrey het overigens prima naar zijn zin had. Wel heb ik hem meerdere keren moeten beloven dat er geen verkleedfoto's van hem op de blog gezet worden. Om die reden dan ook alleen een plaatje van de prinses die aan het eind van de dag thuis haar hakken uitschopte en zei : "pfff, ik kán niet meer"
Het kon ook bijna niet anders dan op vrijdag plaatsvinden want het was een drukke week. Maandag gingen de hoogste klassen (en dus ook Geoffrey) langlaufen en Donderdag waren de lagere klassen (waaronder Madison) voor het eerst dit seizoen, de hele dag in de bergen. Madison kwam afgepeigerd thuis maar had het erg naar haar zin gehad. Dan hadden we woensdag de gebruikelijke vrije dag en zodoende bleef er niet veel tijd over voor de carnavalsviering.
Het werd dus vrijdag. In onze goedgevulde verkleedkist zitten meer dan voldoende verkleedkleren in de maat van Madison maar aangezien Geoffrey zich de laatste 3 jaar niet meer verkleed heeft, moesten we voor hem nog een pak aanschaffen. Dat was nog geen gemakkelijke opgave. In de carnavalswinkel werden de complete pakken, weliswaar onder het roepen van vele excuses "Sorry mam, maar daar ga ik écht niet in lopen", stuk voor stuk afgewezen en dus moest het wat anders worden dan een politie-agent, soldaat, Formule 1 coureur, sneeuwpop, ridder, Yu Gi Oh, Ninja vechter, Harry Potter, piraat en nog een aantal andere karakters.
De moed zonk mij in de schoenen en Geoffrey stelde voor om zich dan maar ziek te melden. De Franse winkelier kwam echter onverwacht met een Vampier'masker' aanzetten en dat bleek de gouden greep. Er werd zelf een vampier-outfit samengesteld en even later konden wij in het bezit van staart, tanden, cape, pak, en masker toch opgelucht de winkel verlaten.
Vrijdag mocht dan alles aan. Madison was uiteraard helemaal uitgedost als Disney prinses Belle en vond het helemaal geweldig om op haar hakken naar school te gaan. Voor Geoffrey daarentegen kon de dag niet snel genoeg voorbij zijn. 'Opvallen' is niet zijn ding en hij hoopte (weliswaar met een grote lach) dat de middag snel voorbij zou zijn omdat dit, zoals hij zelf zei, "he-le-maal niks voor hem was".
De kinderen gingen naar school, het was een heerlijke zonnige dag en ik ging langs de route staan om de boel vast te leggen voor het nageslacht.
Al gauw kwamen ze voorbij waarbij Geoffrey het overigens prima naar zijn zin had. Wel heb ik hem meerdere keren moeten beloven dat er geen verkleedfoto's van hem op de blog gezet worden. Om die reden dan ook alleen een plaatje van de prinses die aan het eind van de dag thuis haar hakken uitschopte en zei : "pfff, ik kán niet meer"
Abonneren op:
Posts (Atom)