IN DE WACHTKAMER

"Alles al ingepakt?", "Druk met de voorbereidingen?".....twee veelgehoorde opmerkingen in deze laatste weken.
Tja, wat zeg je dan ? Natuurlijk druk met de voorbereidingen, maar meer tussen mijn oren dan dat ik nou zo actief mijn dagen ermee vul. De verhuizers pakken alles in en uit straks, dus daar hebben we weinig omkijken naar. Er worden her en der nog wat spullen gekocht, adreswijzigingen naar bedrijven verstuurd, hotels geboekt voor de laatste dagen in Nederland en de eerste week in Frankrijk en verder ? Verder vooral een soort van 'geestelijk' wachten.....wachten tot het zover is om te gaan.

De laatste weken voor een grote verhuizing zijn altijd vreemd. Voor jezelf ben je al aan het afsluiten, afstand aan het nemen. De buitenwacht gaat straks door met het leven hier en maken plannen voor ná 23 december. Wij niet. Althans niet hier en dat is gek.

"Je zou zeker willen dat het al zover was?" wordt dan gevraagd.
Nee, dat ook niet. Het hoort er nou eenmaal bij, dit wachtkamergevoel, het is onderdeel van het hele proces.

Ik kan me erg verheugen op ons nieuwe huis straks. Een nieuw huis in een nieuw land met een nieuwe taal: een heel nieuw leven. Spannend, leuk maar zeker ook lastig in het begin, met name voor de kinderen. Ook daarvan zijn we ons terdege bewust. Het zal een grote uitdaging gaan worden maar...... we hebben er ontzettend veel zin in !

AFSCHEID IN FASES

Een paar weken geleden opperde zwager Sander ;-) het idee om samen met opa Otto mee te rijden met René en Geoffrey als zij op 23 December met de auto vertrekken. Madison en ik zouden al met het vliegtuig gaan dus in de auto was, naast de 2 katten, nog wel ruimte over.

Ik vond het een geweldig idee. Hoeveel makkelijker zou het afscheid immers worden als ook opa en Sander meerijden ! De eerste week in Frankrijk zitten wij in 2 suites van een nabijgelegen hotel dus de slaapplaatsen zijn geen probleem. Zo gezegd zo gedaan. Opa en Sander rijden definitief mee, kijken waar we 'terecht komen' en vliegen dan de volgende dag, net voor kerst, weer terug naar Nederland.

Inmiddels heeft ook oma Liesje een ticket geboekt. Zij komt de laatste dag van ons 1-week-in-hotel verblijf aan (29 december) en is er dus ook als de verhuizers komen. Weer een vervelend afscheid in Nederland minder. "Tot over een week" klinkt toch prettiger dan "Veel succes en we bellen"
Oma Lies blijft 2 weken en een paar extra handen in die eerste tussen-de-verhuisdozen periode is natuurlijk heel erg fijn.

Ook opa Piet liet zich niet onbetuigd. Hij hoorde dat we wat klein breek- en stucwerk wilden in de woonkamer en bood aan dit te doen. Hij zal na de kerst een aantal dagen langskomen.

Kortom, het wordt een afscheid in fases. Wel zo geruststellend.....