Zoals vorige week gemeld zouden ze vandaag langskomen om internet te installeren. Tussen 10.00 en 11.00 uur was mij verzekerd. Het werd later en later maar niemand kwam. Om 17.00 uur gebeld wat nog helemaal niet meevalt als je niet goed Frans spreekt en de Fransen geen Engels spreken. Ik begreep in ieder geval dat de monteur vandaag niet meer zou komen en er is een nieuwe afspraak gemaakt voor aankomende woensdag om 16.30 uur. Toen ik de beste man van de hulplijn zei dat ik woensdag pas om 16.45 uur thuis ben, was zijn reactie dat dat geen enkel probleem was(?!) Het blijft bijzonder voor een Nederlander: een tijd afspreken en vooraf al weten dat ze er op dat tijdstip zeker niet zullen zijn...
Afijn, vanavond hebben wij dan zelf maar een poging gewaagd om in ieder geval de laptop aan te sluiten. Met het Franse instructieboekje in de hand is het wonder boven wonder gelukt en zijn wij dus weer 'up and running'. Mocht de monteur woensdag nog komen, mag hij de computer en de ADSL-telefoon aansluiten
Goed, waar waren we gebleven ?
Op papier lijkt het lang, bijna een week zonder internet. Maar in werkelijkheid is de tijd omgevlogen. We hebben dan ook als paarden gewerkt. Dagenlang niets anders dan dozen uitpakken, kinderen uit school halen en vice versa, eten koken en weer dozen uitpakken. Wat zeker hielp om het tempo erin te houden is juist dat we geen internet hadden. Ook de tv werkte nog niet dus ook dat was achteraf alleen maar goed. Geen afleiding behalve een Franse radiozender
Terug naar het begin. Vorige week dinsdag waren ’s-middags de eerste spullen gebracht en woensdagmorgen stonden de verhuizers om 8.00 uur op de nieuwe stoep. Daarna is het de hele dag doorgegaan. Tussendoor heb ik Madison naar de Nederlandse school gebracht en heb ik Geoffrey met de Franse leraar in het kantoor (tot de nok gevuld met dozen) gezet.
Om 19.30 uur waren de verhuizers klaar en vertrokken. Snel eropuit om pizza’s te halen voor het avondeten en toen we thuiskwamen, was ook René net thuisgekomen.
En daar zaten we dan: de eerste avond in ons eigen huis met al onze spullen. Weliswaar was het nog één grote rotzooi maar het voelde ERG fijn. De dagen die volgden bestonden uit het uitpakken van dozen en voor René uit het in elkaar zetten van nieuwe kastjes en bedden die ik in Nederland nieuw had gekocht en nog in de verpakking zaten.
Ook voor René dus drukke tijden want die is iedere dag pas tegen 20.00 uur terug van zijn werk, moet dan nog eten en ging daarna gelijk aan de slag.
In het weekend konden we lekker even blijven liggen. Madison ging op zaterdag weer ponyrijden en Geoffrey ging bij een (Nederlands) vriendje spelen. Er werd (veel !) huiswerk gemaakt en er werden nog veel meer dozen uitgepakt.
Op zaterdag was ook de eerste dag dat we de Mont Blanc en omliggende bergen weer konden zien. De afgelopen dagen was de Jura zo nu en dan goed helder maar waren de Alpen (aan de andere kant van ons huis) permanent gehuld in een dik wolkendek. Het was dan ook fantastisch om met je kop koffie op de bank nu dan een mooi helder uitzicht te hebben op de Mont Blanc. Wat een voorrecht om hier te wonen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten