WHAT'S IN A NAME

Het moest er maar weer eens van komen: De katten weer naar buiten. Ze zitten nu 2 weken in dit huis maar hebben daarvoor natuurlijk 4 weken in de opvang en het hotel gezeten. Dat valt niet mee als je normaalgesproken heel veel buiten bent en ze kijken dan ook verlangend naar buiten. Beide poezebeesten kregen een bandje met adres om en vervolgens werd de deur opengezet. Onze dikke jeweetwelkater Bob schoot er gelijk uit. Hij vond het heerlijk om in het naastgelegen weiland weer in de vrije natuur te mogen plassen. Zoë, onze poes van Amerikaanse makelij, was aanvankelijk wat voorzichtiger maar dat was van korte duur.

Na een poosje was het wat mij betreft mooi geweest en riep ik beide katten binnen.
Het jammerlijke toeval wilde echter A. dat Zoë in de tuin van de buren liep, B. de hond van de buren ook net in haar eigen tuin liep en C. diezelfde hond de naam 'Sophie' heeft (op z'n frans uitgesproken dus de klemtoon hetzelfde als bij Zoë).

Een enorme consternatie volgde. De Hongaarse oma van de buren liep in de tuin te schreeuwen naar Sophie, Sophie jaagde achter Zoë aan en vond het een erg leuk tijdverdrijf, Zoë wist inmiddels niet meer waar ze het zoeken moest en ik......eh... ik trok mij zachtjes terug in huis en deed de schuifpui dicht. Ik had er even geen zin in. Ik kon er toch niets aan veranderen.

Na een half uurtje de stoute schoenen maar aangetrokken en tegen beter weten in, weer gaan roepen. Hongaarse opa kwam op mijn geroep afgestommeld en vertelde mij dat er "a problem" was. Tja, dat vermoedde ik al. Zoë was een hoge heg in gevlucht aan de andere kant van de burentuin en was geenszins van plan om daar uit te komen. Ze was niet eens waar te nemen want de sparrenheg was erg dicht begroeid en ze gaf geen kick.
Hond Sophie was imiddels weer het huis in gebonjourd maar ga dat maar eens uitleggen aan een kat in het nauw.... Ik besloot het maar te laten voor wat het was, het zou wel weer goed komen.

In tussentijd kwam Madison uit school, lunchten we, en ging ze weer terug naar school (Geoffrey zat in de bergen en kwam dus niet thuis tussen de middag).
Toen ik thuiskwam gebaarde Hongaarse opa dat ik moest komen. Een hartverscheurend gemiauw was goed te horen toen ik hem dichter bij naderde. Het was duidelijk dat Zoë het mooi genoeg geweest vond maar zelf niet de moed had om uit de boom te komen.

Snodverr.... dat had ik weer.

Buurman zette hulpvaardig een ladder tegen de heg aan maar dat leek makkelijker dan het was. Ten eerste was het een hele dichte heg van sparrenbomen die metershoog was. Ten tweede was de ondergrond niet stabiel, meer een soort ongelijke wal met sneeuw en ijs en ten derde zat Zoë helemaal binnenin op zo'n 3 meter hoogte.
Ik wurmde de ladder zo ver mogelijk de heg in, probeerde takken weg te duwen om een soort gat te krijgen.
Buurman was inmiddels weer wat anders gaan doen en in geen velden of wegen meer te bekennen dus ik moest dit klusje toch echt alleen klaren.
Met gevaar voor eigen leven klom ik stapje voor stapje steeds hoger op mijn wiebelende ladder.
Halverwege gleed de ladder helemaal naar de zijkant. Vloekend snelde ik weer naar beneden. Je zou toch je nek breken voor zo'n beest.

De ladder werd zo goed en zo kwaad als het ging weer opnieuw geschikt en daar ging ik weer. Langzaam kwam ik steeds dichterbij, tot ik met mijn hand net bij haar kop kon komen. Gelukkig kwam ze naar me toe en direct toen het kon, greep ik haar stevig in haar nekvel. Het was nu een kwestie van niet meer loslaten anders was het gelijk einde oefening.

Gehavend kwam ik de sparrenheg weer uit. Mijn handen opengekrabd door de kat die verder de noodzaak niet had ingezien van mijn vrij ruwe actie, mijn hoofd en kleren vol jeukende sparrennaalden maar.....ladies and gentlemen, we've got her....

Tot nu toe durft ze nauwelijks meer naar buiten dus ze heeft in ieder geval geleerd dat ze niet in de tuin van de buren moet komen. Heel verstandig ook, want ik doe dit niet nog eens......