SPIEGELS ENZO.....

Vanmorgen kwam het verlossende telefoontje.... Morgen (vrijdag) kunnen we toch gaan ondertekenen en kunnen we eindelijk ons huis in. Een hoop gedoe, ik zal een ieder de details besparen maar ineens kon het dan toch voor het weekend. Eerst zien dan geloven natuurlijk, maar het lijkt er nu toch wel erg sterk op. Om 14.30 uur hebben we een afspraak met de notaris en even daarvoor lopen we nog even het huis door voor een laatste inspectie. Op dinsdag komt dan de verhuizer uit Nederland met onze spullen dus we blijven in ieder geval t/m dinsdag in het hotel maar Opa Piet kan misschien toch wat werk verrichten in het weekend alvorens hij en oma Lies op maandagavond weer richting Nederland gaan.

We hoorden gisteren van de makelaar dat de eigenaar alle spiegels heeft meegenomen uit het huis (badkamers en toiletten). Niet netjes natuurlijk want dat hoort bij een huis maar ga er maar over bakkeleien in een taal die je nog niet voldoende beheerst....
Laat dus maar waaien verder. Wij zijn allang blij dat we de sleutel morgen hopelijk hebben en dat we vooralsnog niet in de spiegel kunnen kijken, doet daaraan niets af.
Een grappige toevoeging aan dit verhaal is dat uit onze badkamer in Maasland, de verhuizers in December op eigen initiatief de (losse) spiegel van de muur hebben gehaald en ingepakt. Toen wij erachter kwamen stond 'ie al in de verhuiswagen en was er op dat moment geen weg terug. Uiteraard hebben wij dit keurig voor ondertekening gemeld aan de koper van ons huis maar aangezien alles verbouwd gaat worden, was het niet nodig om de spiegel op retour naar Nederland te doen. Nu kunnen we die spiegel wellicht toch weer hergebruiken.

Madison heeft zaterdag haar eerste (paard)rijles. Ze gaat beginnen op een shetlander. We hebben een outfitje aangeschaft want ze was superenthousiast (en eerlijk is eerlijk, 'mama' vindt het stiekem natuurlijk ook geweldig om dochterlief in een rijbroekje te zien lopen, oude herinneringen komen weer boven...)



Verder gaat alles prima op school. Madison heeft moeite met afscheid nemen maar Geoffrey loopt rond of hij hier al jaren woont (zonder dat hij zich nog goed verstaanbaar kan maken natuurlijk)en speelt leuk mee met de (Franse) kinderen uit zijn klas op het schoolplein. Hij krijgt vanaf nu 4 keer per week bijles, 2 keer per week op school en 2 keer per week thuis.
Madison moet ook flink aan de bak want er wordt hier al aanelkaar geschreven en dat deed ze in Nederland nog niet. Niet alleen zijn het dus de woorden en de uitspraak die moeilijk en anders is, ook het schrijven is erg lastig. Daarnaast worden sommige letters hier ook anders geschreven (bijv. de Z met een hele "kringel" eronder). Waar het afscheid twee keer per dag met tranen gepaard gaat, zo gaat het 'uit school komen' altijd gepaard met een grote enthousiaste lach en een bevestigend antwoord op mijn immer eerste vraag: "Was het leuk ?" Al met al kunnen we dus toch in het geval van onze jongste concluderen dat het ook met haar gewoon goed gaat.

Madison is afgelopen woensdagmiddag ook al naar de Nederlandse school geweest waar ze in een klas met totaal 10 kindjes zit. De meester is erg aardig en ze heeft dezelfde lesstof als in Nederland. Maar ook hier wordt al aan elkaar geschreven dus ook hier is werk aan de winkel.

Onderstaand nog een sfeerplaatje van oom agent die op het parkeerterrein van school de boel staat te regelen. (klik op de foto voor een grotere afbeelding) Als je oversteekt richting school krijg je een keurig 'Bonjour' en als je vanuit school met zijn permissie terugloopt naar je auto krijg je een even vriendelijk 'Bon Journee'.
Jaja, laat die Fransen maar schuiven, die zijn uiterst beleefd....
Overigens is het fotootje ingezoomd op Geoffrey en is onze agent wat vager. Ik stond al met samengeknepen billen van schaamte te fotograferen dus ik heb het heel snel gedaan.