Voor ons geen "ik vertrek"-taferelen waar drama de boventoon voert. Geen lekkende daken of andere onvoorziene gebreken aan ons huis. Ons huis is van 2005 dus alles ziet er spik en span uit. Ik moet wel nodig weer verder met het verven van de kinderkamers maar of dat nou zo interessant is ?
Geen gevoelens van heimwee of "waar zijn we aan begonnen". We genieten iedere dag van ons leven hier en hebben het uitstekend naar ons zin. René heeft een zeer hectische maar fantastische baan dus ook op dat vlak verloopt alles prima.
Voor ons ook geen kinderen met depressieve buien. Natuurlijk, als je het de kinderen op de man af zou vragen, zouden ze gelijk terug willen naar Nederland. Maar wat wil je ook ? We zijn nog geen 2 maanden weg, de taal is nog een groot obstakel en dat vormt toch de basis voor vriendschappen, schoolprestaties etc. Als ik echter de kinderen uit school haal, zie ik zonder uitzondering, iedere dag 2 hele vrolijke koppies uit het gebouw komen die beiden vol enthousiasme in de auto op weg naar huis, hun verhaal doen.
En als we dan in het weekend in de skilift zitten, vinden ze het stiekem toch wel érg leuk om hier te wonen.
Tja, het is dus eigenlijk een saaie bedoening in weblogtermen.
Gelukkig voor de weblog zat er een smeuïg verhaal aan te komen.....
Afgelopen weekend hebben wij een auto gekocht (errrrrg leuke cabrio met een hard top) in een ander departement. En dus moest ik vanmorgen naar de Sous Préfecture. Een soort districtskantoor waar je o.a. je paspoort, rijbewijs etc. haalt en dus ook een nieuw kentekenbewijs. Als je een auto koopt in Frankrijk in een ander departement, krijg je ook een andere nummerplaat. De laatste 2 cijfers van je nummerplaat geven het departement aan van waar de eigenaar woont.
Mij waren diverse horrorverhalen verteld over de Sous Préfecture in z'n algemeenheid dus ik dacht hier weer wat inspiratie voor de weblog op te doen. Megalange wachttijden, vreselijke ambtenaren en ga zo maar door. Helaas beste lezers, niets was minder waar. Een alleraardigste dame die ook nog eens Engels sprak op de momenten dat ik er niet uitkwam, hielp mij zeer prettig en nog geen half uur later stond ik weer buiten met mijn nieuwe kentekenbewijs.
Bij de lokale schoenmaker even nieuwe kentekenplaten laten maken et voilà : de nieuwe voiture is officieel van ons.
Nog steeds geen verhaal dus.
Of het moet dan zijn dat ik vorige week met een telefoon die het niet deed, ruim 3 kwartier in de winkel van France Telecom heb staan wachten tot ik eindelijk aan de beurt was. Na controle bleek echter dat ik de batterijen verkeerd om in de telefoon had gedaan en dat íe het daarom dus ook niet deed. Kijk, dat soort dingen zijn natuurlijk grappig maar ook zo gênant dat je dat maar liever niet vertelt.....
1 opmerking:
Ja, zonder sappigge verhalen word het inderdaad minder intressant...alleen het feit dat de kinderen het naar hun zin hebben maakt weer een hoop goed.
Jaloerse gedachten vanuit een uhum, heerlijk mooi nederland als we denken aan die mooie piste waar jullie vanaf dalen..leuk..voor ons.
Maar het is jullie gegund, Rene die er keihard voor werkt...en jij die alles regelt hahahahahaha...ga vooral door met schrijven..ik les het graag..en snel zal ik je mailen zoals beloft met wat sappigs uit gholland.
Kees de Zwart
Een reactie posten