100% FRANS

Het moest er toch een keer van komen: De Nederlandse Jeep wilden we houden en dus moest deze omgezet worden naar een Frans kenteken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan en een eerste stap in de goede richting was een verplichte 'APK-keuring' bij de Contrôle Technique. Gisteren ben ik dan ook langs gegaan om een afspraak te maken. Ik kon gelijk blijven en 3 kwartier later stond ik weer buiten met een goedgekeurd rapport en een heerlijke kop koffie achter de kiezen. Dat ging soepel !

Vanmorgen ging ik naar de Sous Préfecture (soort provinciehuis)om de auto en het kentekenbewijs definitief naar Frankrijk over te zetten. Ik had mij in Nederland al in deze ambtelijke materie verdiept en wat informatie ingewonnen op diverse Frankrijk-sites. De meningen waren verdeeld. Waar de één zei : "Begin er niet aan", zei de ander dat het niet zo ingewikkeld was. Ook werd er zeer verdeeld gesproken over welke documenten je nodig had en bij welke instanties je je precies moest melden. De horrorstories waren niet van de lucht en van het verschil in verhalen/ervaringen en advies zou de moed spontaan in je schoenen zakken.

Het was dus spannend vandaag ! Om 9.00 uur trok ik een nummertje met in mijn tas alle papieren die ik meende nodig te hebben. Toen ik om 9.30 uur aan de beurt was, werd ik gelukkig geholpen door dezelfde aardige dame die mij een paar weken geleden ook van een Carte Grise (kentekenbewijs) voor onze andere auto (met frans kenteken) had voorzien. Dit was natuurlijk andere koek maar het was prettig geholpen te worden door zo'n aardig persoon. Alles zag er goed uit en leek in kannen en kruiken. Ik kon weer plaatsnemen in de wachtruimte, zij ging alles verwerken in de computer en ik moest wachten tot ze klaar zou zijn. De 'fluitje-van-een-cent-sms' naar René stond al klaar maar verzenden deed ik nog even niet. Nooit de huid verkopen voordat de beer geschoten is.... En inderdaad, na een aantal minuten werd ik weer bij haar geroepen. Sorry sorry sorry maar ze was vergeten dat ik ook nog een formulier van het belastingkantoor nodig had (BTW verklaring). Ik moest eerst even bellen en daarna langsgaan (3 kwartier rijden). Als een vriendelijk lachende Franse boerin met kiespijn verliet ik het pand weer. Het moest en zou vandaag gebeuren. Ik had mijn zinnen erop gezet en een mooie die mij eraf kon houden.
Thuisgekomen heb ik gelijk gebeld naar het belastingkantoor en ja hoor, men vertelde mij dat ik langs kon komen. Vriend Bram van de Firma TomTom ging onder de arm mee en daar gingen we dan, vastbesloten om met de benodigde papieren huiswaarts te keren. Onderweg kwam ik al adres-doorgevend-aan-Bram tot de conclusie dat het qua tijd allemaal toch wel errrg krap zou gaan worden. Ik moest immers weer om 11.30 uur terug zijn om de kinderen uit school te halen en Bram heeft het meestal wel bij het rechte eind qua reistijd.
Een weg terug was er niet meer, althans niet in mijn beleving. Al denkend hoe ik een en ander op moest gaan lossen, bleef mijn rechterbeen stoïcijns op het gaspedaal hangen. Een antwoord had ik nog niet maar om 10.40 uur kwam ik wel aan op de plaats van bestemming alwaar Bram mij rondjes liet rijden zonder te zeggen dat ik er al was. De besluiteloosheid van Bram irriteerde me en deed mij, na een paar kostbare minuten, besluiten om hem met een druk op de knop de mond te snoeren, de auto te parkeren en zelf maar op zoek te gaan. Het kón niet ver zijn. Een oude dame wees me de weg en hijgend en puffend kwam ik het belastingkantoor binnen. Het was er rustig, er stond 1 iemand voor me. Na een minuut of 5 werd ik geholpen door een Franse dame die mij een formulier gaf en een Franse riedel wat ik allemaal in moest vullen. Het waren veelal technische gegevens van de auto en met behulp van de papieren van de autokeuring kwam ik een heel eind. De Franse dame liep weg met het ingevulde formulier en het wachten begon. Gelukkig kwam ze snel terug, gaf me een papier en zei me dat alles accoord was. Het had geen 5 minuten langer moeten duren. Snel, bij tijd en wijle té snel, zoefde ik weer richting huis alwaar ik 41 minuten later echt ín de bel, het parkeerterrein van school op reed. Die opdracht was in ieder geval volbracht.

Na de lunch ben ik weer teruggegaan naar de Sous Préfecture. Een lange middag lag in het vooruitschiet want de wachtruimte zat helemaal vol. Ik probeerde een plaatsje te krijgen waarbij ik oogcontact kon maken met de dame van vanmorgen en het werkte. Zodra ze me in het oog kreeg, wenkte ze dat ik tussendoor kon komen. Nu was alles dan écht goed en een kwartier later stond ik met mijn Franse kentekenbewijs buiten !
Wat ze ook zeggen over de sous-préfecture elders: bij ons zitten zeer aardige, behulpzame mensen. Vive la France !

De nummerplaten heb ik inmiddels ook laten maken en nu moet alleen nog even een verzekering geregeld worden maar dat is een kwestie van langsgaan bij onze huisbank. Over een paar dagen is dus aan niets meer te zien dat we buitenlanders zijn....zolang we ons mond niet opentrekken dan.