WAT JE ZEGT BEN JEZELF

Trouw bezoek ik 2 keer per week mijn Franse les en het moet gezegd: het gaat steeds beter. De woordenschat wordt steeds uitgebreider maar nog steeds moet ik goed nadenken over hetgeen ik wil zeggen. Dat maakt een spontaan gesprek of een losse flodder opmerking erg lastig.

In onze cursus zit ook een Argentijnse dame. Een aantal weken geleden liepen wij na afloop van de cursus samen richting de auto's. Zij had tijdens de cursus (uiteraard in het Frans) verteld dat ze naar Disneyland Parijs ging en iemand zei haar dat het afschuwelijk was, zulke lange rijen etc. Enfin, op weg naar de auto zei ik haar in het Engels (want makkelijker, nietwaar ?) dat het allemaal wel meeviel bij Disney zolang je maar vroeg in het park was en gelijk naar de meest populaire attracties ging. Schaapachtig glimlachend keek ze me aan en zei eigenlijk niet veel. Op dat moment waren we bij de auto's en scheidden onze wegen. Weglopend dacht ik bij mezelf: "Tjongejonge, wat een doos zeg".
Na de paasvakantie hadden we weer Franse les en was er een nieuwe cursist, een Poolse. De cursusleidster stelde ons aan haar voor en zei over de Argentijnse dame dat ze Spaans sprak en geen Engels....
Onmiddellijk ging bij mij een lampje branden. Dáárom had ze dus niet gereageerd op mijn Disney-betoog..

Een dag later zat ik bij de kapper. In tegenstelling tot de kapper in Nederland is er hier geen sprake van een paar relaxte uurtjes. Steeds ben ik extra alert om maar vooral niks te missen van wat de kapster tegen me zegt. Dit, natuurlijk mede vanwege het mogelijke gevaar dat als je niet oplet, je misschien wel peentjesoranje wordt geverfd. Na het verven lag ik met mijn hoofd in de wasbak toch even te ontspannen tijdens het haren wassen. De kapster was met een collega aan het praten maar stond plotsklaps naast me en keek me vragend aan......Ik had het hele verhaal gemist maar uit haar body language kon ik toch wel opmaken dat mijn reactie nu logisch zou zijn in het verhaal. Schaapachtig glimlachend knikte ik een beetje en onmiddellijk kreeg ik een déja vu van de Argentijnse dame die hetzelfde deed bij mij.....Het 'doos-zijn' ging ook mijn deur niet voorbij.

Losse flodder opmerkingen zijn ook moeilijk en dat vind ik vaak nog het lastigst. Je kan niet even snel reageren als er iets gebeurt.
Wachtend bij school greep een klein jongetje van een jaar of 2 mijn been, denkend dat hij zijn moeder te pakken had. Toen het kind omhoog keek, zag hij dat hij verkeerd zat. En ik ? Ik wist even niet wat ik moest zeggen en keek hem schaapachtig glimlachend aan.

Op straat zag ik dat iemand iets liet vallen uit haar tas. "Eh.....madame..." riep ik stamelend. Ze keek om en gelukkig zag ze zelf wat er gebeurd was. Een woordenstroom kwam vervolgens uit haar mond en ik ? Ik keek haar schaapachtig glimlachend aan.

Natuurlijk, als je er rustig nadenkt, er even 2 spreekwoordelijke tellen voor uittrekt, kan ik echt wel een Franse reactie-zin bedenken maar dat bedenken kost teveel tijd op het moment suprême. Het moment is alweer voorbij als je je zin in je hoofd hebt geformuleerd en dat maakt dus een spontane opmerking op dit moment nog steeds lastig.

Het goede nieuws is dat ik op het vlak van "Nederlands bijhouden", inmiddels niks tekort kom. Ik heb sinds kort een erg leuke groep meiden ontmoet die in de regio wonen en regelmatig afspreken voor koffie en cake.

Life is good !